[ad_1]
Nu er dikke duisternis heerst tussen Israël en de Palestijnen, is dat wel het geval video de ronde van 2016, getiteld ‘Het gebed van de moeders’. In een ondraaglijk mooi landschap, verlicht door een opkomende zon, komen vrouwen in het wit gekleed uit de woestijnbergen tevoorschijn om een lied te zingen met de Israëlische zanger Yael Deckelbaum. ‘Van het noorden tot het zuiden, van het westen tot het oosten, hoor het gebed van de moeders. Breng ze vrede, breng ze vrede’.
De moeders in kwestie zijn Joods, Arabisch, religieus en seculier, en hun samenkomen in 2016 was een gevolg van de Gaza-oorlog van 2014, waarbij ruim 2.000 doden vielen aan de Palestijnse kant en bijna 100 aan de Israëlische kant. De horror in Israël leidde tot de oprichting van de groep Women Wage Peace, vrouwen die vrede voeren in plaats van oorlog. Zij organiseerden in 2016 een ‘mars van de hoop’, met vrouwen van beide kanten van het conflict. Singer-songwriter Deckelbaum, die samenwerkt met een gemengd Joods-Arabisch ensemble van twaalf vrouwen, deed mee en haar ‘Prayer of the Mothers’ werd het volkslied van het protest.
Nu, zeven jaar later, is het opnieuw te horen – niet fysiek, in de bergen bij de Dode Zee – maar online en wereldwijd; er wordt naar geluisterd, het wordt gezien. Ik probeerde eerst weerstand te bieden aan de vrouwelijke ‘vredesactivisten’, zoals een oud-collega zulke demonstranten noemde. De video was een beetje te lief, te lief, te veel zonsopgang voor mij. Maar ik gaf al snel toe, het was onmogelijk om niet ontroerd te worden door de muziek en door de diversiteit aan stemmen, over harde grenzen heen. Beter een beetje te zoet dan te bitter.
Begeleiding
Er is overigens genoeg reden voor bitterheid. Neem dit: onder degenen van wie sinds de Hamas-terreuraanval niets meer is vernomen, bevindt zich de 74-jarige Vivian Silver, zeer actief in Women Wage Peace en een inwoner van de verwoeste kibboets Be’eri. Het is niet bekend of zij zich onder de gijzelaars bevindt en of zij nog leeft. Women Wage Peace plaatste na de aanval de afbeelding van een bebloede duif op hun site, een week later gevolgd door een verklaring: ‘Elke moeder, joods en arabisch, brengt haar kinderen ter wereld om ze te zien groeien en bloeien, niet om ze te begraven. Daarom reiken we zelfs vandaag nog, te midden van de pijn en het gevoel dat het geloof in de vrede is ingestort, een hand van vrede uit naar de moeders van Gaza en de Westelijke Jordaanoever.” Bitter, maar toch dit.
Elders, ook in Nederland, kiezen sommige mensen hetzelfde pad, zoals de joodse en islamitische jongeren die elkaar onder dezelfde naam hebben gevonden ‘Deel de duif’. Dit is niet alleen belangrijk voor onszelf, om te voorkomen dat we de oorlogsgeest uit het Midden-Oosten naar de polder importeren, het is ook, samen met soortgelijke initiatieven in andere landen, een signaal naar Israël en Palestina. Er bestaat geen natuurwet of goddelijke verordening die stelt dat Joden en Arabieren nooit en te nimmer in vrede met elkaar kunnen leven. Of desnoods in alle rust naast elkaar.
Op dit punt klinkt dat naïef. Maar niet naïever dan de gedachte dat je vrede bereikt door de ander te vernietigen.
Drie keer per week schrijft Stevo Akkerman een column waarin hij de ‘keiharde nuance’ en het ‘meedogenloze aan de ene kant en aan de andere kant’ predikt. Lees ze hier.
[ad_2]
