[ad_1]
Hulp bij zelfdoding is in Nederland sinds eind 19e eeuw een strafbaar feit. Als gevolg hiervan zullen zorgverleners uit angst hulp bij zelfdoding weigeren, wat meer kwaad dan goed doet. René Diekstra en Heleen Dupuis pleiten voor de afschaffing van artikel 294 van het Wetboek van Strafrecht, tweede lid.
In ons land beëindigen naar schatting jaarlijks ongeveer tweeduizend mensen hun eigen leven. In het licht van recente rechterlijke uitspraken is er een actuele vraag naar voren gekomen over de vraag hoeveel van deze zelfmoorden werden gepleegd of met de hulp van anderen werden uitgevoerd. Want hoewel zelfdoding op zichzelf geen strafbaar feit meer is, is hulp bij zelfdoding in ons land wel aanwezig.
Dat is trouwens heel opmerkelijk. Want een cruciaal rechtsbeginsel is en moet zijn dat als een hoofdhandeling, in dit geval zelfmoord, niet strafbaar is, een nevenhandeling bij die hoofdhandeling ook niet strafbaar mag zijn.
Het feit dat deze volkomen onlogische en volkomen abnormale situatie in ons land bestaat, kan als volgt worden verklaard. In de eerste plaats de absurde wijze waarop deze criminalisering destijds, de jaren tachtig van de negentiende eeuw, tot stand kwam.
Onze heersers besloten een einde te maken aan de straffeloosheid
Sinds de introductie van de Code Napoleon aan het begin van die eeuw waren zelfmoord en dus hulp bij zelfdoding in de meeste Europese landen, inclusief Nederland, niet langer strafbaar. Dat is overal zo gebleven.
Behalve in ons land. Via een aantal juridische trucs en twijfelachtige redeneringen besloten onze toenmalige heersers eind 19e eeuw de straffeloosheid af te schaffen.
Er waren hiervoor geen concrete redenen in de zin van een toename van het aantal zelfmoorden of de hulp bij zelfdoding. De wetswijziging was niets anders dan de weerspiegeling van de negatieve persoonlijk-morele of religieuze opvattingen van de minister en een aantal parlementariërs over zelfmoord.
In een aantal opzichten is dat nog steeds zo. Omdat er nooit een serieuze en aanhoudende poging is ondernomen door ministers, parlementaire fracties of politieke partijen om een einde te maken aan deze schandelijke en schadelijke situatie.
Wij hebben al heel lang een goede methode
Beschamend omdat er destijds een schending van een essentieel wetgevingsbeginsel nodig was om artikel 294 van het Wetboek van Strafrecht, paragraaf 2, aangenomen te krijgen. Hierin staat: ‘Een ieder die opzettelijk een ander bijstaat bij het plegen van zelfmoord of hem daartoe de middelen verschaft, wordt, indien zelfmoord volgt, gestraft met een gevangenisstraf van ten hoogste drie jaar of een geldboete van de vierde categorie.’
Beschamend ook omdat we al heel lang een goede methode hebben (ik vermijd hier om de bekende redenen de term ‘protocol’), namelijk psychologische autopsie, om vast te stellen of en hoe vaak hulp bij zelfdoding plaatsvindt en dit in de toekomst te bevorderen. op een waardige en wetenschappelijk onderbouwde wijze gebeuren.
Het doel van een psychologische autopsie is het verkrijgen van een zo valide mogelijk oordeel over de gedachten, intenties en gedragskeuzes van de betrokkene vóór en op het moment van zijn of haar overlijden en welke rol anderen daarin hebben, hebben gehad of nog kunnen spelen. dit. hebben.
294 WvS heeft al veel ellende op haar geweten
Maar zolang de criminalisering en de dreiging van vervolging bestaan, zullen degenen die hulp zoeken, familieleden en zorgverleners soms hulp bij zelfmoord weigeren of deze verlenen op een manier die meer schade en drama veroorzaakt dan genade.
Helaas. Of anders gezegd: 294 WvS heeft al veel ellende op het geweten. Schaf het daarom af.
Heleen Dupuis is een Nederlandse ethicus en voormalig politicus. Van 1981 tot 1985 was zij voorzitter van de Nederlandse Vereniging voor Vrijwillige Euthanasie (NVVE).
René Diekstra is een Nederlandse psycholoog, auteur, amateurhistoricus en columnist voor deze krant.
[ad_2]
