[ad_1]
Rond de jaarwisseling kreeg ik een sms van Stefco Klaver uit Meppel. Een nieuwjaarswens uit Kenia. Ik krijg vaak Facebook-groeten of dit soort berichten: vrienden laten me vanaf de skipiste of een zonnig eiland weten dat ze het beste met me voor hebben. Kennelijk begeef ik mij in kringen die het zich kunnen veroorloven om oudejaarsavond in het buitenland te vieren. En dat wil ik ook graag laten zien. Maar de app van Stefco was anders. Totaal verschillend.
In de videoboodschap van Stefco zijn er geen hagelwitte stranden, geen oogverblindende sneeuwhellingen, geen bergtoppen of champagnebubbels bij een open haard. Stefco stuurde zijn bericht vanuit de sloppenwijken van Nairobi. Waar mensen zo arm zijn dat ze soms één matras delen met een gezin van tien personen. Mathare Valley, een wijk waar je als goed gevoede westerling niet alleen doorheen kunt lopen. Wat doet Stefco daar? En… in maart was hij er weer. Reden voor een gesprek.
Dingen zijn veranderd
Stefco Klaver (54) is organisatieadviseur. In die rol raakte hij in 2009 betrokken bij een niet-gouvernementele organisatie (NGO) die een kindersponsorprogramma heeft. Nederland fungeert als donorland en kinderen in ontwikkelingslanden kunnen dankzij donaties naar school. In 2010 maakte hij twee reizen naar Zuid-Amerika. Daar werd hij geraakt door de ongelijkheid in de wereld. “Als kind heb je geen zeggenschap over het land waarin je geboren wordt”, legt hij uit. “Maar het heeft wel enorme gevolgen voor het leven dat je later hebt.”
Stefco deed onderzoek naar ontwikkelingen in de samenleving en kwam tot de conclusie dat er een grote transitie nodig is om de planeet leefbaar te houden. Stefco en zijn partner Esther hebben daarom zo’n 10 jaar geleden het roer radicaal omgegooid. “We wilden ‘downsizen’ en besloten kleiner te gaan wonen”, zegt Stefco. Het huis in de Zwolse nieuwbouwwijk Stadshagen is verkocht en het echtpaar woont nu in het historische schip Confidence, dat afgemeerd ligt in de gracht van Meppel. “Wij wilden er een klein huis”, Esther vertelde hierover eerder in deze krant.
Transformatie naar een eerlijkere wereld
Kortom: Stefco zet zich in voor de transformatie naar een eerlijkere wereld. “Maar liefdadigheid is geen gerechtigheid”, zegt hij resoluut. Dit besef kwam nog meer na de verwoestende aardbeving in Haïti. “Ik had geld overgemaakt, maar het voelde als het afkopen van mijn geweten. De handelingen zijn vaak ‘transactioneel’: voor wat het waard is en in dit geval ‘kocht’ ik een gekalmeerd geweten. Het zou beter zijn om een transformatie teweeg te brengen.”
( de tekst gaat verder onder de foto )
Om zijn punt te onderstrepen haalt De Meppeler een bekend gezegde aan: “Geef mensen geen vis, maar leer ze vissen.” Dat is een heel westers antwoord op de hulpproblematiek, legt hij uit. “Maar het project dat vanuit die filosofie wordt opgezet mislukt vaak. Dit komt omdat het voorbijgaat aan de vraag wat mensen zelf willen en nodig hebben. Begin bijvoorbeeld met de vraag: ‘Hou je eigenlijk van vis?’”
Klaver wil met zijn steun echt impact maken. Hij schreef daarom een programma gericht op jongeren met de vragen ‘wie ben jij’ en ‘wat zijn jouw kwaliteiten’. Voor de uitrol van het hulpprogramma werd gekozen voor het Engelssprekende Kenia.
Enorme sloppenwijken
In de hoofdstad Nairobi wonen anderhalf miljoen mensen in sloppenwijken. Stefco: “In Mathare Valley is de levensverwachting 35 jaar. Veel meisjes zijn op 13-jarige leeftijd al moeder. Op 3 vierkante kilometer wonen 500.000 mensen. Er zijn 4 toiletgebouwen voor 200.000 mensen. De mensen zijn straatarm.” Het programma is er nu in geslaagd om in vier jaar tijd ongeveer 2.500 jongeren uit de armoede te halen. “Het doel is om het potentieel van deze jongeren aan te boren. Wij leren ze de regie in handen te nemen en uit de slachtofferrol te komen.”
( de tekst gaat verder onder de foto )
Via de organisatie Lepta Er wordt training gegeven aan jongeren in de sloppenwijk Mathare Valley in Nairobi. Oprichter JKing Ngare, opgegroeid in de buurt, verzorgt daar momenteel een ‘train-the-trainers cursus’. “Alleen een zak geld helpt niet”, weet Stefco. “En we moeten ook niet voor andere mensen denken. Wij kunnen mensen helpen hun kracht te vergroten.”
Maar 2.500 jongeren helpen in vier jaar lijkt niet veel, toch? Stefco lacht: “Het is beter om een brand druppel voor druppel te blussen, zo leerde ik van een vriend van een brandweerman. Als je de volle straal erop zet, zal alles kromtrekken. En bovendien zorgt het train-de-trainer programma voor een versnelling.”
Succesverhalen
En dat deze aanpak werkt, blijkt uit twee ongelooflijke succesverhalen.
Samuel Abishai Abisaki groeide op in een gezin met tien kinderen en een moeder. Hun enige bezittingen waren een olielamp en een deken. Zijn moeder en zussen besloten in Samuel te investeren: hij mocht als enige op 7-jarige leeftijd naar school. Samuel had geen schoenen, sterker nog: hij had geen kleren aan en ging in de jurk van een zus naar school. Twee uur lopen heen en twee uur terug. Soms stelde zijn moeder hem voor de keuze: gebruiken wij deze munt voor gezinsvoedsel of gebruikt u hem voor schoolgeld?
( de tekst gaat verder onder de foto )
Zijn moeder bad drie jaar lang tot God om een paar schoenen. Na drie jaar blootsvoets te hebben gelopen, had Samuel weinig vertrouwen meer. Totdat medewerkers van een organisatie hem op zijn school vonden en hem onder hun hoede namen. Er kwamen schoenen en steun voor het gezin. Samuel is inmiddels afgestudeerd aan de universiteit en heeft een goede baan. Vanuit die functie zette hij naaiateliers op. Daar produceren veertig medewerkers zeer goedkope kleding voor de bewoners van de sloppenwijken. Zo snijdt het mes aan twee kanten. Mensen hebben een inkomen en anderen hebben iets om aan te trekken. Het is een belangrijk project van een jongen die zelf een jurk moest dragen.
( de tekst gaat verder onder de foto )
Momenteel is Samuel ook bezig met het opzetten van een varkensboerderij in Lugari, Kakamega County. Voor ieder toom biggen dat een zeug produceert, wordt er één big weggegeven. Er is wel een voorwaarde: als dat biggetje op zijn beurt jongen baart, moet er ook eentje weggegeven worden. Zo ontstaat een parelsnoer van families die varkens gaan houden.
Betaalbare medicijnen tegen malaria
Een ander succesverhaal is dat van Josh Miago. Hij mocht op 9-jarige leeftijd naar school en bleek een uitzonderlijk talent. Uiteindelijk studeerde hij geneeskunde aan de Radboud Universiteit in Nijmegen. Een aanbod om voor veel geld bij een Zwitsers bedrijf te gaan werken, sloeg hij af. Hij keerde als arts en onderzoeker terug naar Kenia om te werken aan een betaalbaar medicijn tegen malaria.
Beide mannen onderhouden contact met hun families en de bewoners van de sloppenwijk. Zij zetten zich in voor de transformatie die Stefco voor ogen heeft.
( de tekst gaat verder onder de foto )
Kindertehuis
Naast zijn werk voor Lepta steunt Stefco samen met zakelijke en particuliere donateurs een kindertehuis. In Barmhartige Samaritaan In de sloppenwijk Soweto in Nairobi worden 70 kinderen opgevangen. Ook hier komen de kwaliteiten van Stefco als organisatiedeskundige goed van pas. Hij begeleidde een traject waarin de directie een strategisch plan schreef voor de toekomst van de woning, dat inmiddels is geborgd.
Hoe kunnen mensen in Meppel die transformatie ondersteunen? Stefco moet er even over nadenken. Eerst benadrukt hij dat hij zijn reizen naar Nairobi zelf financiert. Hij wil dat elke gedoneerde euro direct aan de projecten wordt besteed. En dan: “Een aantal ondernemers uit Meppel en omgeving helpen al mee. Met goederen zoals kleding, laptops en andere materialen. Maar misschien kunnen we er samen aan werken. En geld is, ondanks alles, altijd goed.”
Voor meer informatie over het werk van Stefco en de Doing Good Samaritan Foundation, bezoek Dit is een Nederlandse stichting (met ANBI) voor financiële ondersteuning van voornamelijk een kindertehuis en de LEPTA-opleiding.
Bekijk hier de indrukwekkende nieuwjaarsgroet van Stefco JKing Ngare:
[ad_2]
