[ad_1]
Fortuna speelt morgen de laatste uitwedstrijd van het seizoen tegen Heracles. De club uit Sittard wist onder leiding van Danny Buijs het degradatiespook op afstand te houden. De trainer kijkt terug op zijn eerste jaar bij Fortuna.
Ben jij blij dat het seizoen (bijna) voorbij is?
“Zeker. Het is alleen jammer dat we niet meer voor iets tastbaars spelen. Zoiets geeft extra adrenaline om jezelf tot het uiterste te drijven. Het doel was om onszelf zo snel mogelijk te handhaven, daar wil je niet in zitten.” de situatie waarin Excelsior en RKC zich nu bevinden. Dat hebben we daarentegen goed gedaan, je merkt dat druk nodig is om maximaal te presteren. Als die er niet is, verlang je ernaar om die te ervaren als het misgaat, maar dat hoort bij topsport.”
Hoe gaat het met jou na zo’n seizoen?
“Het is nu tien uur in de ochtend, gisteren hebben we niet getraind. Dus ik heb niet geschreeuwd en toch heb ik geen stem. Dat is gewoon een puur teken van vermoeidheid. Ook al ging ik vroeg naar bed. Ik werd vanochtend heel vroeg wakker. Als ik een lichtstraal zie, kan ik niet meer slapen. In de zomer, als de accu na de vakantie weer wordt opgeladen, is dit geen probleem. Nu heb ik er meer moeite mee. Na mijn eerste seizoen bij FC Groningen was ik er kapot van. Het was mijn eerste jaar als coach betaald voetbal. Op dat gebied heb ik mij ontwikkeld. Je moet niet alles zelf willen doen, ik kan nu beter omgaan met stressvolle situaties. Ik voel me af en toe moe, maar ik ben niet uitgeput. Dat is een groot verschil.”
Je hebt nu in het hoge noorden en het diepe zuiden gewerkt. Was dat even wennen voor een westerling?
“Voor mij persoonlijk helemaal niet. De Randstad voelt zich vaak beter dan de andere regio’s en provincies. Vervolgens worden er allerlei labels op geplakt. Toen ik naar Groningen ging, kreeg ik te horen: noorderlingen zijn stijf. Welnu, ik heb ze veel gastvrijer leren kennen dan in het Westen. De Limburgers zouden niet met kritiek kunnen omgaan. Dat heb ik ook helemaal niet meegemaakt. Je moet jezelf niet te kort doen of meegaan in het etiket dat door anderen wordt gegeven. In Groningen en Limburg heb ik het in elk geval heel anders ervaren.”
Wat heeft je verrast op sportief gebied?
“Ik had verwacht dat Fortuna na een paar jaar in de Premier League bepaalde zaken en faciliteiten beter zou hebben geregeld. Dat hoorde en zag ik tijdens het eerste gesprek, dus toen ik hier begon wist ik het. Ik zag daar weer de uitdaging in. Het is mooi om te zien dat de club zich op dat vlak heeft ontwikkeld. Mocht er in de toekomst onverhoopt iets misgaan, dan heb je een stabiele basis om op terug te vallen.”
Wat heeft jou dit jaar de meeste voldoening gegeven?
“We hebben een geweldig seizoen gehad, ook al kan het altijd beter. Maar het geeft mij de meeste voldoening als ik buiten training of competitie tijd in de regio doorbreng. Ik krijg zoveel positiviteit terug, overal zie ik kinderen en ouderen Fortuna-shirts dragen. Zondag ging ik na de wedstrijd tegen PSV pizza eten in de stad. Dan probeer ik altijd een plek te vinden waar ik minder in de spotlight sta, om te kijken hoe mensen met elkaar omgaan. Er zaten clubmedewerkers op het terras en ik zag wat spelers voorbij komen, maar ik was liever alleen met mijn gedachten. Het viel mij op hoeveel mensen iets met Fortuna hadden. Het enthousiasme en de vreugde die ze op zo’n moment uitstralen, is voor mij de ultieme voldoening.”
Er waren ook slechte momenten. Welke herinner je je het meest?
“Ten eerste dat we de play-offs niet hebben gehaald, terwijl we er op basis van de data wel hadden moeten zijn. Dan denk je: het had nu kunnen gebeuren, jammer dat je het niet hebt verzilverd. Een andere, grotere teleurstelling is de ernstige blessure van Kaj (Sierhuis, red .). In de eerste plaats vooral voor zichzelf. Als je ziet hoe hij de afgelopen maanden gek is geworden. En dan hebben we nog de bekeruitschakeling in Groningen. Ik ben niet religieus en toch denk ik dat bepaalde dingen met een reden gebeuren. Nadat we waren uitgeschakeld zei ik hier: let op, Groningen trok nu Feyenoord. Dat is ons bespaard gebleven. Die halve finale was tussen onze cruciale wedstrijden tegen RKC en Excelsior. We pakten toen zes punten. Als je tussendoor naar Feyenoord had moeten gaan, was de kans groot dat iedereen daar bewust of onbewust vooral mee bezig was en daar had je misschien wel de prijs voor betaald.”
Hoe beoordeelt u uw eigen ontwikkeling?
“Ik durf steeds meer op mijn eigen kwaliteiten te vertrouwen. In de zin dat ik een wedstrijd kan lezen en een team helder en gestructureerd kan laten spelen. Verder accepteer ik meer dat fouten nodig zijn om individueel en als team te ontwikkelen. Soms is dat vervelend, want die fouten kunnen er ook voor zorgen dat je op korte termijn niet het gewenste resultaat behaalt. Maar op de langere termijn heb je er profijt van. De afgelopen jaren ben ik mij ook gaan realiseren dat je in de huidige tijd de zaken soms wat positiever moet benaderen in plaats van al te kritisch. Al moet er in de topsport altijd ruimte zijn voor kritiek. De meeste mensen kunnen zichzelf soms niet de juiste spiegel voorhouden. Als je niemand om je heen hebt die dat doet, heb je een probleem. Soms denk ik: je bent hier iets te ver gegaan. Het heeft er ook mee te maken dat de lat niet voor iedereen even hoog ligt. Misschien is het te hoog voor mij.”
Uw collega Alex Pastoor heeft aangegeven dat hij – althans voorlopig – het voetbal gaat verlaten. Kunt u zich daar iets bij voorstellen?
“Jazeker. Na vier jaar Groningen had ik hetzelfde moeten doen en niet naar KV Mechelen gegaan. Dat was een pijnlijke leerervaring. Ik ben totaal niet doelgericht aan die baan begonnen. Als je zelf niet 100 procent kunt leveren , hoe kun je dat van iedereen om je heen verwachten, dat had ik op dat moment eerlijk moeten zeggen. Of een trainer besluit een pauze te nemen om de batterij op te laden of 25 jaar achter elkaar doorgaat, hangt ook af van het individu voel je je fysiek, heb je te maken met een partner en een gezin, dat speelt allemaal een rol.”
Ook over deze privéomstandigheden heeft u de laatste tijd veel nagedacht. Is Danny Buijs volgend seizoen nog coach van Fortuna Sittard?
“Ja, tenzij ik een sportieve stap kan zetten en de clubs tot overeenstemming komen. Of er moet iets gebeuren waardoor u de rest van uw leven financieel onafhankelijk bent. Dan ga ik er ook over nadenken. Maar ik kijk nu niet om me heen. De afgelopen weken heb ik getwijfeld. Vooral vanwege mijn privésituatie. Toen ik FC Groningen trainde, keerde mijn familie na het eerste jaar terug naar het westen en stond ik er – net als nu – alleen voor. Toch is het deze keer anders. De twee oudste kinderen zijn 17 en 18 jaar. Ik besef steeds meer dat het moment nadert waarop zij hun vleugels gaan uitslaan. Als je meer bij hen wilt zijn, kan dat nog steeds. Over twee jaar kan het te laat zijn. Dat hield mij een tijdje bezig. Opmerkingen als ‘Ik ben blij je weer te zien’ of een bepaalde houding zeggen vaak wat anderen ervan vinden dat je elkaar minder vaak ziet. Aan de andere kant had ik piloot kunnen zijn, vrachtwagenchauffeur of, net als mijn vader, verhuizer. Er zijn genoeg beroepen waarbij een van de ouders niet elke dag thuis is. Ik ben tot de conclusie gekomen dat het bij het leven hoort. Het is soms best vervelend om als gezin niet bij elkaar te zijn, maar het is niet zo zwaar dat ik absoluut terug wil naar het Westen. Bovendien heb ik het hier prima naar mijn zin. Ik werk met veel plezier binnen deze club en er zijn nog genoeg uitdagingen. Geloof me, we zullen waarschijnlijk een paar wendingen krijgen of in een moeilijkere fase terechtkomen. Maar als we hier allemaal onze krachten bundelen, kunnen we veel bereiken.”
[ad_2]
