Demonstreren in Israël is routine geworden: ‘Netanyahu saboteert vrijlating van de gijzelaars’

Op een parkeerplaats in het centrum van Tel Aviv stapt een groep demonstranten in een tourbus. Ze dragen Israëlische vlaggen, T-shirts met slogans erop en fluitjes. Ze zijn bij elkaar gekomen via een WhatsApp-groep, waarvan de meesten elkaar nog niet kennen. De beheerders van de groep, vrijwilligers, hebben het busvervoer geregeld.

Mor Engel (30) en haar moeder Margarit (60) zitten vooraan. Mor woonde tot voor kort in Parijs, waar ze ook demonstreerde voor de gijzelaars, maar is net terug in Israël. “Ik wil vooral druk uitoefenen op de regering om hen vrij te krijgen.”

In Israël zijn er nog steeds wekelijks grote anti-regeringsdemonstraties. Vooral in Tel Aviv, op de centrale Kaplanstraat en op het ‘Plein van de Gijzelaars’. Maar deze donderdagavond trekken honderden demonstranten uit Tel Aviv naar Jeruzalem, op weg naar de residentie van premier ‘Bibi’ Netanyahu.

Ze willen dat de regering akkoord gaat met een deal om de gijzelaars in Gaza naar huis te halen, en met vervroegde verkiezingen. Er wordt momenteel aangenomen dat er nog 116 gijzelaars in Gaza zijn. gijzelaars van wie er naar verluidt inmiddels meer dan 40 zijn overleden. Er zijn weer indirecte onderhandelingen gaande tussen Israël en Hamas over de gijzelaars en een staakt-het-vuren.

De belangen van Netanyahu

Een meerderheid in Israël vindt de terugkeer van de gijzelaars belangrijker dan het voortzetten van de oorlog in Gaza, zo blijkt uit recente cijfers. opiniepeilingen. Meer dan de helft van de Israëliërs gelooft dat de politieke belangen van premier Netanyahu een rol spelen in de voortzetting van de oorlog. Ook willen 66 procent van de Israëliërs wil dat Netanyahu de politiek verlaat. Tegelijkertijd is er, ondanks massale protesten tegen de regering en voor de vrijlating van gijzelaars, nog steeds veel steun voor de oorlog in Gaza.

“Bibi wil zijn coalitie van extremisten bijeenhouden,” zegt Ela (58), die achterin de bus zit met haar vriendin Rinat (58). Ze werken allebei als universitair docent en willen niet dat hun achternaam in de krant komt. “We hebben een staakt-het-vuren nodig, de terugkeer van de gijzelaars en een oplossing voor de spanningen met Libanon.”

De demonstranten lopen vanaf het Hooggerechtshof in Jeruzalem over de snelweg langs het Sacherpark en de Knesset erboven. De eindbestemming is de residentie van premier Netanyahu.

Binnen een uur arriveert de bus in Jeruzalem. De demonstranten voegen zich bij de menigte die zich daar al heeft verzameld en de mars begint – begeleid door luid tromgeroffel en gefluit. Vanaf het Hooggerechtshof lopen ze over de snelweg langs het Sacherpark en de Knesset (het parlement) erboven. Posters met pijlen geven de eindbestemming aan: Azza (Gaza) Street 35, de residentie van premier Netanyahu.

“Ik demonstreer zo vaak mogelijk tegen de regering, ook al moet ik daarvoor naar Jeruzalem,” zegt badkledingverkoopster Adas Aviri (63), blonde krullen en een bril, uit Tel Aviv. Ze loopt alleen. “Mijn familieleden zijn idioten dat ze niet met me mee zijn gegaan,” zegt ze lachend. “Ik zeg altijd: als er een miljoen mensen op straat zijn, gebeurt er wel iets.”

Haar doel? “Dat de regering valt.” Vorig jaar nam ze wekelijks deel aan de grote protesten tegen de controversiële gerechtelijke hervormingen van de regering. Zo stond ze buiten de Knesset nadat de regering begin 2023 de “redelijkheidswet” had ingevoerd, die de macht van het Hooggerechtshof wilde beperken. (De wet werd later door het Hooggerechtshof zelf illegaal verklaard.) “Iedereen was depressief. Veel mensen huilden.” Nu zijn er andere prioriteiten: “Er zijn gijzelaars in Gaza. De oorlog kan zo niet doorgaan, anders sterven er nog vijftig soldaten.”

Verzetskolonisten

Voor veel deelnemers is demonstreren sinds vorig jaar een wekelijkse routine. Ela en Rinat demonstreerden voor het eerst samen in de jaren 80. Als jongeren gingen ze in 1982 de straat op na het bloedbad in de Palestijnse vluchtelingenkampen Sabra en Shatila in Beiroet door Libanese falangisten, onder het waakzame oog van het Israëlische leger. “Toen ging het eenvoudig en ging het over politieke verschillen tussen links en rechts, over vrede,” zegt Ela. “Nu gaat het over het voortbestaan ​​van Israël.”

“Sommige mensen denken dat we niet democratisch zijn zolang we de bezette gebieden hebben,” zegt Ela. “Ik denk dat we eerst onze democratie terug moeten krijgen en dan een oplossing moeten vinden met de Palestijnen.”

Al snel verschijnen er jonge kolonisten langs de snelweg, die afkeurend naar de demonstranten schreeuwen. Twee vrouwen, die met hun kinderen in het park zijn, schreeuwen naar een mannelijke demonstrant: “Ik heb vertrouwen in de Almachtige God,” roept Shoval (41), uit de wijk Ir Ganim. “Ik geloof dat deze wereld van hem is, in zijn handen, en dat hij beslist wat hier gebeurt.”

De demonstrant – met een pet op en een Israëlische vlag om zich heen – raakt in discussie. “Niet hij beslist, wij beslissen.”

De grootste demonstraties tegen de Israëlische regering vinden plaats in het ‘seculiere’ Tel Aviv. Maar volgens Tomer Lev (25), een student sociologie en literatuur aan de Hebreeuwse Universiteit, is demonstreren in Jeruzalem extra belangrijk. “Daar moet de oplossing vandaan komen. Dit is het gezicht van Israël over tien jaar, met meer ultraorthodoxe en moderne orthodoxe Joden en Palestijnen.”

Ook in Jeruzalem is er meer tegenstand. “De kolonisten komen elke week om ons protest te verstoren, en de politie doet niets,” zegt Lev. “Ze denken dat we verraders zijn.” Hij is lid van de protestgroep Ha-Yom she-Akharey (De Dag Erna) in Jeruzalem, die is ontstaan ​​uit een groep studenten die zich organiseerden tegen de hervormingen van de wetgeving.

Het zijn de politiek van Netanyahu van de afgelopen decennia die ons hier hebben gebracht

De politieke zomerstop komt eraan en voor die tijd wil Ha-Yom she-Akharey verkiezingen afdwingen. De groep is inmiddels actief in Tel Aviv, Haifa en Beersheba en organiseert bijna dagelijks protesten. Veel deelnemers hebben de afgelopen maanden als reservist in het leger gediend.

Lev beschrijft zichzelf als links en stemt op de Labour Party. “We willen een betere toekomst voor de jongere generatie en voor de staat.” Volgens hem begint dat met het terughalen van de gijzelaars via een deal. Dan moeten er verkiezingen komen.

En uiteindelijk onderhandelen met de Palestijnse Autoriteit, maar dat kan pas nadat deze regering weg is, gelooft hij. “Veel Israëliërs zeggen dat 7 oktober hen wakker heeft gemaakt uit de droom van de tweestatenoplossing, maar ik denk dat het nu meer dan ooit nodig is.”

“We hebben verschrikkingen meegemaakt vanwege Hamas. Maar het zijn Netanyahu’s beleid van de afgelopen decennia die ons hier hebben gebracht,” zegt Lev. “Hij heeft Hamas sterker gemaakt omdat hij een terroristische organisatie verkoos boven een Palestijnse staat.”

Politiegeweld

Met een grote megafoon loopt Adi Cohen (26) voorop in de mars. “Breng ze nu naar huis!” Ze woont in Jeruzalem, studeert maatschappelijk werk en is ook betrokken bij ‘The Day After’. “Ik hou van mijn land. Ik wil hier een goed leven leiden,” zegt Cohen. “Maar elke dag dat de regering geen deal accepteert en de gijzelaars naar huis haalt, zie ik dat steeds minder.”

De menigte staat stil in de Gazastraat. “Netanyahu’s bloedbad. 7 oktober,” scanderen de demonstranten. “Netanyahu saboteert de vrijlating van de gijzelaars.” Een man heeft zijn lichaam bedekt met een groot kartonnen bord met een foto van Netanyahu en de tekst: “Is dit een mens?”

De politie heeft barrières op straat geplaatst, waardoor demonstranten gedwongen worden te stoppen voor de woning van Netanyahu. “De politie treedt vaak erg gewelddadig op”, zegt Cohen. “Dat heeft politieke redenen. Tegenstanders proberen de demonstraties ook af te schilderen als gewelddadig.”

Deze keer blijft het rustig. De demonstranten blijven tot laat in de avond bij de hekken staan. De leuzen ‘We’ll bring them all home’ en ‘Until he goes away’ klinken, begeleid door tromgeroffel, door de donkere straat.

Delen





Stuur een e-mail naar de redactie