[ad_1]
De tastbare herinnering aan café De Harmonie, in de volksmond café Blok genoemd, ligt na een hevige brand vrijwel geheel in puin. Wat overblijft is een stapel stenen en veel bluswater. Het definitieve einde van een echt volkscafé in Oude Pekela.
Alleen delen van de heren- en damestoiletten staan, wonderbaarlijk genoeg, nog overeind.
Bloeiend café
Hoewel het pand aan de Feiko Clockstraat al enige tijd leegstaat, duiken er op sociale media steeds verhalen op over de bloeiperiode van het café. Vanaf de jaren dertig tot eind jaren negentig van de vorige eeuw. Dankzij twee generaties Blok, vandaar de naam Café Blok. “Altijd leuk”, blijkt uit de reacties.
“We hebben platen meegenomen van David Bowie en Ineke of Albert Blok, fantastische mensen, de plaat in de jukebox gelegd. Dat kon toen gewoon. Geen probleem. Wij vonden alle platen die ze draaiden niet zo leuk en wilden naar onze eigen muziek luisteren.” .”
Een potje biljart en een biertje op zondagochtend
Hennie Hemmes, oud-wethouder van de gemeente Pekela, had een fijne tijd in Café Blok. “Ik was een jaar of vijftien, zestien toen mijn vader Boelo mij zondagochtend meenam naar Blok. Even biljarten, een biertje drinken en om één uur naar huis gaan om te eten.”
Hemmes kwam er ook regelmatig in de nachtelijke uren. “De discotheken in Winschoten gingen om twaalf uur dicht. Daarna hebben we in Blok een slaapmutsje gedronken. Nooit problemen gehad. Daar zorgden Albert en eerst zijn moeder Geesie voor.”
Een soepje, een kop koffie
“Voor mijn moeder was niets te gek”, vertelt Harma Zierman (78). Harma, dochter van Geesfien en Hendrik Blok, is geboren en opgegroeid in het café. “Als mensen soep wilden, nam mijn moeder ze mee naar de keuken. Als er na een cafébezoek koffie nodig was, serveerde mijn moeder koffie.”
Er heerste vooral een huiselijke sfeer. Iedereen was welkom. Als je niet genoeg geld had, werden de drankjes op een briefje genoteerd en kon je later betalen als het je beter uitkwam. ‘s Avonds als de gordijnen dicht waren, werd er regelmatig getrakteerd op hapjes.
Drink de wekelijkse salarissen niet weg
Hoewel het café veel vaste gasten had, was het vanaf vrijdag altijd drukker. Dan kwamen de jongens die in Duitsland werkten een biertje drinken, of twee, of drie…
Dat gold ook voor de mensen die in karton werkten. “Mijn moeder zorgde er altijd voor dat de weeksalarissen niet meteen werden weggedronken. Eigenlijk was ze een soort maatschappelijk werker”, vertelt Harma.
Appartementen
Een paar weken geleden was Harma nog bij het ouderlijk huis. Maak foto’s, als herinnering. Het stond toen al leeg, omdat een projectontwikkelaar er appartementen gaat bouwen. “Zo gaat het gewoon. Aan alles komt een einde.”
Martin Blok, zoon van Albert en Ineke Blok, denkt er ook zo over. Hij groeide daar op met zijn broer Erik. Toen hij dinsdagochtend wakker werd en het nieuws over de brand las, ging er iets door zijn hoofd. “Shit,” dacht ik. Dit is het einde van een tijdperk.” Dan nuchter; “Ook voor de sloopaannemer maakt het een verschil. Kosten dus.”
Opa was best handig
Martin kent de geschiedenis van het café uiteraard goed. Gekocht in 1932 door opa en grootmoeder Geesfien -‘Geesie’- en Hendrik Blok. Het was toen nog een café, deels een fietsen- en elektrowinkel. Opa was best handig, daarom.
Vader Albert en moeder Ineke namen automatisch het café over. Zo ging het vroeger, van vader op zoon. “Mijn vader was nog maar 20 jaar oud toen mijn opa op 54-jarige leeftijd overleed. Vader moest dus oma helpen en bleef daarna eigenaar tot 1996.”
De hal is inmiddels gesloopt
Het waren overigens niet alleen gasten die een biertje kwamen drinken. In de jaren negentig ontwikkelde het café zich tot een gezellige kroeg voor deelnemers aan dartkampioenschappen, biljartwedstrijden en kaartavonden. Niet in de laatste plaats dankzij de scherpe ondernemerszin van Albert, die achter het café een feestzaal liet bouwen. Ook de visclub en buurtvereniging waren vaste en graag geziene gasten.
Die hal is een paar weken geleden gesloopt. Daarna ging het vlot. Ramen werden vernield. Kortom: de neergang was begonnen. Voor veel Pekelbewoners een definitief einde van een tijdperk. Alleen de politie moet er nu een einde aan maken. Ze sluit brandstichting niet uit.
[ad_2]
