Voor degenen die nog niet zijn bijgepraat: in seizoen 1 erft de jonge topchef Carmen Berzatto – die in wereldberoemde restaurants met Michelin-sterren werkte en prijzen won – het louche gehaktbroodrestaurant van zijn broer Michael in Chicago. Michael pleegde zelfmoord, het pijnlijke en trieste feit dat de onderstroom van de serie zelfs nu nog voedt – geen idee waarom De beer wordt nog steeds een ‘komedie’ genoemd. In seizoen 2 ging het over het transformeren van deze plek tot een echt restaurant, en nu gaat het over Carmy’s queeste om meteen voor een ster te gaan.
Je hebt geen zin om te eten
De openingsaflevering is een snel gemonteerde terugblik op zijn carrière in verschillende gerenommeerde keukens, een prachtige collage die duidelijk maakt dat de culinaire top van de ladder weinig te maken heeft met het plezier van koken en alles met lijkdiscipline en ijzingwekkende ernst. Je krijgt niet de behoefte om te eten van De beer .
Chef Carmy’s (Jeremy Allen White) ambitie om een ster te worden, zorgt opnieuw voor de spanning die de serie van begin af aan kenmerkt. Carmy wil elke dag een compleet ander menu op het menu zetten, een maniakaal idee waarmee hij de rest – en vooral zijn getalenteerde co-chef Sydney – flink onder druk zet.
Zo intens dat het saai wordt
Maar soms houdt regisseur Christopher Storer die intensiteit zo lang vast dat het saai wordt; als kijker verlang je ook naar andere registers. Gelukkig zijn die er ook deze keer, zoals dat prachtig opgebouwde gesprek tussen Carmy’s hoogzwangere zus Natalie (Abby Elliott) en familievriend Ritchie (Ebon Moss-Bachrach), die nog rouwt om de overleden Michael en zijn scheiding. Of de scène waarin Sydney (Ayo Edebiri), die nog bij haar vader woont, ‘s ochtends door hem uit de badkamer wordt gejaagd omdat hij moet poepen. De acteurs komen helemaal tot hun recht als ze het klein en simpel mogen houden, weg van spierballenvertoon en groot drama.
Neem de aflevering waarin we eindelijk meer te weten komen over keukenhulp Tina (Liza Colón-Zayas), die inmiddels souschef is geworden. Hoe ze net haar baan was verloren voordat ze bij het restaurant aankwam, terwijl ze zich al zorgen maakte over een huurverhoging. Haar vruchteloze wandeling, als veertiger, door bedrijven waar ongeïnteresseerde twintigers de leiding hebben. Dit zijn de beste afleveringen, die een rustig opbouwend verhaal vertellen.
Een kijkje achter de schermen
Het is een blik achter de schermen van al die levens van al die mensen over wie De beer – de serie heeft al tien Emmy’s gewonnen – het lijkt echt te gaan. In een prachtige sequentie aan het begin van aflevering 2 zet regisseur Storer ze mooi op een rij: de (echte) mensen in de stad die voor dag en dauw hun huis verlaten om eten te bereiden, auto’s te wassen, bedden op te maken, keukens schoon te maken, brandweerwagens klaar te maken; ze kijken in de camera en lachen en zwaaien naar ons, de kijkers. Prachtige, bewegende beelden die het kijken De beer de moeite waard, omdat ze laten zien dat we allemaal een reden nodig hebben om uit bed te komen.
The Bear (2024) Disney+, 10 afleveringen
