Column | De verhalen van Girmay en Cavendish zijn met elkaar verbonden

Een massasprint is als een storm op zee. De wielrenners golven van links naar rechts, vooruit, achteruit, schouder aan schouder. Het kolken van het water geeft de ene wielrenner ineens een duwtje, terwijl de ander achteruit wordt geslingerd. Je moet het zien, zeggen ze, hoe het water stroomt en hoe je erop kunt surfen. Maar het is geen kwestie van rustig kijken en bedenken welke golf je neemt als hij zestig kilometer per uur gaat – het is handelen op instinct. En soms is het gewoon geluk dat de zee zich voor je opent, zodat je kunt winnen.

Zoals het was met Mark Cavendish. En met Biniam Girmay. Twee etappewinnaars in deze Tour die maar weinigen van tevoren hadden opgeschreven. Twee winnaars die geschiedenis schreven en in hun twee totaal verschillende verhalen nog steeds nauw met elkaar verbonden zijn.

In een donkere hotelkamer in Eritrea, half zes ‘s ochtends, ligt Biniam Girmay oude beelden van de Tour de France te bekijken. Er klinkt Engels commentaar vanaf de telefoon in zijn hand. Mark Cavendish wordt in de gaten gehouden door zijn ploeggenoot Mark Renshaw, de massasprint staat voor de deur, het peloton stormt met volle vaart door de laatste bocht, het is … het is …

Maar voordat de finish is bereikt en de commentatoren kunnen roepen wie wint, zien we hoe ‘Bini’ zich voorbereidt op zijn vertrek naar Europa. Om zijn geluk als wielrenner te beproeven, laat hij op negentienjarige leeftijd alles wat hij kent achter zich, want hij heeft een droom voor ogen: meedoen aan de Tour de France. Sprinten zoals Mark Cavendish. En winnen.

Het is puur toeval dat de Belgische documentairemaker Lieven Corthouts en Biniam Girmay elkaar in 2018 ontmoetten. Ze waren allebei in Kigali, de hoofdstad van Rwanda, en waren op zoek naar een koffieshop. Ze raakten aan de praat en Corthouts dacht: wat is die jongen toch bijzonder. Hij begon meteen te filmen.

Wie filmt er nou een zeventienjarige Afrikaanse wielrenner op de bonnefooi? Uren en uren, bij wielerwedstrijden in Asmara, waar je over de hoofden heen kunt lopen, zo druk is het. De Italiaanse kolonisator heeft Eritrea al eeuwenlang besmet met het wielervirus, wielrennen is daar al jaren de populairste sport. Corthouts filmt bij Bini thuis, met zijn gezin en zijn vriendin. Op de trap waar hij traint, op en neer rennend. Wie had toen kunnen bedenken hoe historisch het document dat Corthouts maakte zou worden.

Girmay was acht jaar oud toen Cavendish zijn eerste Touretappe won en zestien jaar later verslaat Girmay zijn held. Twee dagen later voegt die held de 35e plek toe aan zijn erelijst. Vijfendertig Touretappe gewonnen in een carrière, een nieuw record. Cavendish schrijft wielergeschiedenis.

Maar Girmay schrijft met die ene overwinning wereldgeschiedenis. Na zijn overwinning is hij in tranen. Bini’s weg hierheen was vaak koud en eenzaam, zegt Corthouts in zijn documentaire zie. Vorig jaar behoorde Bini al tot de honderd invloedrijkste Afrikanen, want hij won Gent-Wevelgem en een Giro-etappe in 2022. Nu is hij de eerste zwarte renner die een Tour-etappe wint en de groene trui draagt. Hij dankt God en zijn familie, nog steeds in ongeloof dat de zee voor hem openging. En hij feliciteert Afrika. Je ziet dat hij tot in zijn tenen voelt: dit is niet alleen zijn overwinning, maar de overwinning van een heel continent.

Marijn de Vries is voormalig profwielrenner en journalist.

Delen





Stuur een e-mail naar de redactie