Tv-recensie | De vraag die ze vergaten te stellen: wie profiteert er van chaos in de Tweede Kamer?

We komen zo meteen terug op de inhoud (over een sterke documentaire), maar eerst het Kamerdebat van donderdag met de nieuwe premier Dick Schoof. Volgens de nieuwsrubrieken was het “chaos” en “ruzie” en “liep het behoorlijk uit de hand”. Niet alleen de oppositie, maar ook coalitiepartij PVV viel premier Schoof aan. PVV-leider Wilders noemde hem “zwak”. “We staan ​​er niet goed voor”, concludeerde BBB-leider Caroline van der Plas.

Kamerlid Esmah Lahlah werd op Twitter aangevallen door PVV-minister Faber omdat ze een hoofddoek draagt. Lahlah reageerde met een emotioneel, krachtig pleidooi voor de vrijheid en autonomie van moslimvrouwen. Vicepremier Fleur Agema ondermijnde Schoofs gezag door vervolgens, naast hem zittend, te twitteren tegen hoofddoeken, terwijl Schoof de Kamer probeerde te overtuigen dat zijn kabinet niets tegen hoofddoeken had en dat er geen racisten in zaten.

Het Acht uur nieuws, 1Vandaag En RTL Nieuws vooral gericht op de argumentatiefragmenten en minder op de context. Nieuwsuur legde het beter uit. In koor zeiden de commentatoren: nog nooit eerder gezien. Dat gaan we ongetwijfeld vaker horen. Het is zeker aantrekkelijke televisie, lawaai en chaos in de Tweede Kamer. Politiek spektakel – onweerstaanbaar voor journalisten. Zo onweerstaanbaar dat ze vergaten de vraag te stellen: wie profiteert hiervan? Politicoloog Léonie de Jonge gaf toe NRC Na de verkiezingen van vorig jaar was het antwoord al: “Wilders gedijt bij chaos en entertainment.”

Ingrijpen of niet ingrijpen?

Wat te doen bij genocide? Of preciezer: wat moet de Amerikaanse overheid doen bij genocide en andere misdaden tegen de menselijkheid? Het zijn prangende vragen op dit moment, maar dat wist de Israëlische regisseur Dror Moreh niet toen hij in 2022 de achtdelige serie maakte. De corridors van de macht (NPO 2) gemaakt. In elke aflevering van deze internationale productie, die op woensdag te zien is op de VPRO, onderzoekt hij een brandhaard uit de afgelopen drie decennia waarin de VS voor moeilijke keuzes stond: ingrijpen of niet? Met of zonder bondgenoten? Bombardementen of ook grondtroepen?

Sinds de dood van aartsvijand de Sovjet-Unie heeft de VS zich opgeworpen als de wereldpolitiemacht die het internationale recht zou handhaven. Maar als je kijkt naar de conflicten die in deze serie aan bod komen – Irak, Rwanda, Darfur, Kosovo, Libië, Syrië – blijkt dat Amerika vaak niet reageerde, te laat reageerde of te lauw reageerde. Woensdag was het de beurt aan de burgeroorlog in Joegoslavië. De VS had geen interesse om in te grijpen en Europa zei dat ze het zelf konden oplossen, dus gebeurde er niets en begon de Servische generaal Mladic ongehinderd met de ‘etnische zuivering’ van Bosnische moslims. Pas na de genocide in Srebrenica bombardeerde de VS Servië naar de onderhandelingstafel. Waarom deed Europa niets? Oud-Amerikaanse stafleden hebben een duidelijk antwoord: “Ze hanteren daar andere normen voor moslims.”

We krijgen schokkende scènes te zien, zoals de executie van moslims uit Srebrenica, gefilmd door de Serviërs zelf. De link met de Tweede Wereldoorlog – nog altijd de toetssteen voor de westerse internationale politiek – is snel gelegd. Dat doet schrijver en Shoah-overlevende Eli Wiesel, die president Clinton rechtstreeks aanspreekt bij het Holocaustmonument in Washington: “Indifference is a sin and a punishment.” De documentairemaker is duidelijk voorstander van meer en steviger Amerikaans ingrijpen, met de internationale rechtsorde als leidraad. Maar er zijn ook voorbeelden waarbij de VS beter thuis hadden kunnen blijven en meer naar hun eigen belangen hadden kunnen luisteren.

Delen





Stuur een e-mail naar de redactie