[ad_1]
Veel toeschouwers mijden de tribunes bij de buitensporten in Parijs deze dinsdag vanwege de extreme hitte. Maar de tennisfans niet. Aan het eind van de middag zit Court Suzanne-Lenglen, een stadion met een capaciteit van 10.000 zitplaatsen, bijna vol. Er staat een dubbelspel op het programma en dat wil niemand missen.
Gekleed in het oranje komen de Nederlanders Tallon Griekspoor en Wesley Koolhof de arena binnen. Hier en daar staan groepjes toeschouwers in dezelfde kleur, maar misschien zijn zelfs zij hier stiekem om die ene man nog een keer in actie te zien. Een groot man in de sport, de Spanjaard Rafael Nadal.
Het zegt veel over zijn status, maar ook over zijn band met de Franse hoofdstad, dat zijn dubbelpartner en landgenoot Carlos Alcaraz volledig in zijn schaduw verdwijnt. Toch is de huidige nummer drie van de wereld en de regerend kampioen van Wimbledon en Roland Garros – het Grand Slam-toernooi dat op hetzelfde complex plaatsvindt als het Olympisch tennistoernooi.
‘Rafa, Rafa’
‘Rafa, Rafa’ scandeert het publiek herhaaldelijk en als Nadal een punt scoort, is een knal het gevolg. Hij is vooral sterk aan het net. Vergeten is de hitte, de onontkoombare zweetlucht en de lange rijen voor koele versnaperingen bij het complex aan de rand van Bois de Boulogne.
Het hitteprotocol is in werking getreden, wat gebeurt als de temperatuur boven de 30,1 graden Celsius uitkomt en betekent dat de spelers tussen sets een pauze krijgen om zich eventueel in de kleedkamer om te kleden in droge kleding. Het is ongeveer 35 graden in Parijs en vrijwel windstil.
Nadal heeft hier maar liefst veertien keer de Grand Slam-titel gewonnen. Hij is inmiddels 38 jaar oud en hoewel zijn lichaam tekenen van slijtage vertoont, wil zijn geest nog steeds alles geven. Na de Olympische Spelen, zo heeft hij gezegd, zal hij beslissen over zijn toekomst. In het enkelspel is hij al uitgeschakeld. “Ik maak de keuze vooral op basis van mijn verlangens en mijn gevoelens.”
Toonbeeld van wilskracht
Is het nostalgie die deze middag en avond regeert? Is het een eerbetoon? Of is alles door elkaar gehusseld? De golf gaat en iedereen is opgewonden. Nadal heeft al twee Olympische gouden medailles gewonnen. In 2008 was hij de beste in het enkelspel in Beijing en acht jaar later in Rio naast Marc López in het dubbelspel.
Maar hij is nog steeds even gretig als toen. Zelfs nu is het zijn broek die als eerste onder het grind belandt na een laatste poging om een bal te pakken. Hij vecht. Altijd. Mentaal is hij een toonbeeld van wilskracht.
De Nederlanders zijn alles behalve figuranten op deze afscheidstournee van Nadal, hoe lang die ook mag duren. Het is een spannende strijd met prachtige rally’s, met overgave gespeeld door beide partijen. Af en toe klinkt zelfs het ‘Holland, Holland’ als blijk van waardering.
Supertiebreak
Het staat gelijk. Tot 3-3 in de eerste set. Na een lange wedstrijd is het eindelijk Alcaraz die met een crosspass vanaf het achterveld de eerste break van de wedstrijd forceert. De Spanjaarden geven de voorsprong niet meer uit handen: 6-4.
In de tweede set doen de Nederlanders niet onder voor hun tegenstanders, wat indrukwekkend is aangezien er aan de andere kant van het net een duo staat dat samen 118 toernooizeges heeft. Koolhof is een specialist in het dubbelspel en Griekspoor is met een 28e plek op de wereldranglijst de beste Nederlander op dit moment. Ze winnen zelfs de tiebreak.
Dan volgt een zogenaamde super tiebreak, die een derde en beslissende set vervangt. Zullen de Nederlanders een stunt uithalen door wereldtopper Alcaraz en publiekslieveling Nadal in de tweede ronde te laten stranden? Nee, dat gaat niet gebeuren. Griekspoor noemt zo’n super tiebreak achteraf een ‘loterij’. Hij had nog nooit tegen Nadal gespeeld. Hij vond het leuk. “Maar ik ben hier niet om een mooie partij te spelen. Dat stadium ben ik voorbij.”
Bevrijd van alle ballast
Het is de oude Nadal, die zijn eerste Grand Slam won toen Griekspoor tien jaar oud was, die in de slotfase alles uit zijn lichaam perst dat al zoveel heeft moeten doorstaan door zijn powertennis. Hij haalt het verband van zijn rechterdijbeen af en gooit het het publiek in. Alsof hij van alle ballast verlost wil worden.
Na een prachtige return zakt hij door zijn knieën en sluit even zijn ogen. Na het winnende punt (6-4 7-6 10-2) springt hij dan van vreugde in de lucht en balt zijn vuisten. Hij wil dit toernooi zo graag voortzetten. Zijn liefde voor het spel zit zo diep in hem. Misschien is dat ook wel wat het publiek het meest voelt en waardeert. En het binnenkort eens moet missen.
Lees ook:
[ad_2]
