[ad_1]
In een glazen kamer van de Vrije Universiteit kijken twee vakvrouwen nieuwsgierig naar mijn tas. De een is conservator van het HDC (Historisch Documentatiecentrum voor het Nederlandse Protestantisme van 1800 tot heden), de ander conservator van Handschriften en Oude Drukken.
Uit mijn tas schuif ik voorzichtig drie boeken, meer dan honderd jaar oud. Ze zijn me dierbaar, maar vanaf vandaag leven ze hier. Er is koffie. Pas op dat je ze niet omstoot. Ik geef elk boek een verhaal voor de dames.
Het eerste is een dik zwart notitieboekje, met een vulpen gevuld, van de dichter Willem de Mérode uit 1917 tot 1919. Hierin schreef hij zijn nieuw gecreëerde gedichten, vaak laat op de avond of ‘s nachts.
Sommige fragmenten zijn doorgestreept en gecorrigeerd. Ik blader door het gedicht ‘Bij het kruis’. ‘Nacht van dinsdag op woensdag 7 op 8 okt. 1919’ staat eronder. In veel scholen met de Bijbel werd deze uit het hoofd geleerd, op veel kansels geciteerd, te lang geleden.
[ad_2]
