[ad_1]
GastschrijversDe berichten in de media over meisjes die bevroor en jongens die toestemming moesten vragen voor een kus, brachten mij terug naar de late jaren zestig, toen ik een tiener was en de seksuele revolutie een feit was.
Ik kan me geen bevroren meisjes herinneren, maar wel een nymfomane en een klasgenoot die op de dam in de slaapzak van een jongen kropen. Ik kan me ook geen jongens herinneren die toestemming vroegen. In die tijd werden de seksuele grenzen enorm verlegd vergeleken met de jaren vijftig.
Op onze ontmoetingsplek op de jongens- en meisjesschool zeiden de toezichthoudende leraren niets als jongens en meisjes achter gordijnen op de brede vensterbank verdwenen om elkaar seksueel te benaderen, en ook niet als ze dat deden in de gang onder een stapel jassen.
Dat laatste vond ik minder interessant toen ik op zoek was naar mijn sjaal en hem tussen een paar jassen op de grond zag uitsteken.
Ik kan me geen seksuele agressor herinneren (de term die radicale feministen gebruiken om meisjes en vrouwen bang te maken). Ja, eentje, maar het was niet hij die agressief werd, ik was het. Ik zei ja toen hij me ten dans vroeg, hoewel ik er meteen spijt van kreeg.
Bij nader inzien vond ik hem toch niet zo’n aardige jongen. Terwijl ik daar tijdens het dansen over nadacht, gaf hij me opeens een kus, waarop ik hem een klap in zijn gezicht gaf. Hij werd niet boos omdat ik agressief op hem af was gestapt. En hij was ook niet gekwetst, hij keek alsof hij mijn reactie grappig vond en ging op zoek naar een ander meisje.
Sindsdien zit die ene brandende vraag in mijn hoofd: wat zou ik gedaan hebben als het een jongen was geweest die ik leuk vond? Zou ik hem dan ook geslagen hebben?
Gratis onbeperkte toegang tot Showbytes? Ja, dat kan!
Meld u aan of maak een account aan en mis nooit meer iets over de sterren.
[ad_2]
