[ad_1]
In Venezuela heeft de regering van Maduro zich schaamteloos uitgeroepen tot winnaar van de verkiezingen; verkiezingen die de rechtse oppositie hoogstwaarschijnlijk met een ruime marge heeft gewonnen. Groot nieuws, groot schandaal. Maar ik durf er niet over te praten met mijn linkse vrienden in Rio. Als ik ze vertel dat ik hoopte dat de oppositie zou winnen, zullen ze denken dat ik gek ben. “Fascistische marionetten van het rijk!” Met rijk bedoelen ze natuurlijk de satan, de Verenigde Staten. Ik hoor het ze zeggen en ik ben het idee dat we erover moeten discussiëren al zat.
Terwijl Venezuela in brand staat door de protesten van de oppositie-aanhangers tegen de regering die niet van het pluche af wil, en de heftige reacties daarop van de aanhangers van Maduro en de veiligheidsdiensten, houd ik mijn mond. En het lijkt wel alsof niemand zijn vingers wil branden, want zelfs in de appgroepen is het doodstil over politiek in Venezuela. Dat is opvallend, want mijn linkse vrienden in Rio praten bijna altijd over politiek.
Wachten op de uitslag met sambamuziek en bier
Wat is het toch fijn als we het met elkaar eens zijn. Een warm bad. Tijdens de verkiezingen in oktober 2022, toen de inmiddels zittende sociaaldemocraat Lula de degens kruiste met de radicaal-rechtse Bolsonaro, beten we samen op de trappen van de raadzaal op het Cinelândiaplein in het stadscentrum op onze nagels. Daar verzamelden de Lula-aanhangers zich om de uitslag af te wachten, twee rondes, op 2 en 30 oktober. Sambamuziek en rijkelijk stromend bier en op een groot tv-scherm Globo News, dat verslag deed van de verkiezingen. Een mix van carnaval en activisme.
Lula won nipt de tweede ronde. Bolsonaro was nipt verkozen voor een tweede termijn en had de kans gekregen om meer vazallen te benoemen voor het Hooggerechtshof, waarmee hij zijn macht over dit belangrijke orgaan consolideerde. Bolsonaro had het grootste deel van de tijd aan kop gelegen en pas toen de stemmen uit het arme noordoosten, waar Lula’s steun het sterkst is, binnenstroomden, nam hij de leiding.
Samen met mijn vrienden raakte ik (bijna) dronken. Alleen omdat ik nog een stukje moest typen voor deze krant, stortte ik me niet helemaal op de festiviteiten op het Cinelândiaplein. De democratie was gered, wat een opluchting.
Overwinning gekaapt
Mijn buren, fanatieke Bolsonaro-aanhangers, uiten nu hun woede op Facebook over hoe de regering van Maduro de overwinning van Venezuela heeft gekaapt. Voor het eerst ben ik het met ze eens. Het maakt me ongemakkelijk. Want als Maduro rechts was geweest, hadden ze hun mond gehouden.
Ik herinner me de verkiezingsdag van de tweede ronde. Samen met twee vrienden uit mijn buurt liep ik naar het stembureau een paar honderd meter verderop, waar ze op Lula gingen stemmen. Ze hadden allebei een rood shirt aan, de kleur van Lula’s Arbeiderspartij. Ik zag ook mijn buren naar het stembureau komen. Ze waren gekleed in de kleuren groen, geel en blauw van de Braziliaanse vlag, zoals Bolsonaro-aanhangers dat meestal doen. Ze reageerden heel zwak op mijn begroeting. Ik was natuurlijk in het verkeerde gezelschap.
Een tijdje na de verkiezingen werd ik berispt door een linkse buurvrouw die vanuit haar raam had gezien dat ik in de bar van Dona Regina te druk zat te praten met een buurvrouw waarvan iedereen weet dat die op Bolsonaro stemt.
Dus ik zal even mijn mond houden over de problemen in Venezuela. Ik trek in stilte mijn haar uit over zoveel selectieve verontwaardiging van alle kanten.
Uitdijende metropolen bieden onderdak aan een groeiend deel van de wereldbevolking. Hoe houden mensen het daar leefbaar? Dat doen Trouw-correspondenten elke week. verslag uit hun eigen megastad.
[ad_2]
