[ad_1]
‘Het Olympisch dorp was heel modern, er waren computers waarmee je berichten kon sturen naar andere atleten. Overal hingen schermen waarop je de wedstrijden kon bekijken, in wachtkamers, in de eetzaal. Maar ook MTV met steeds dezelfde nummers.’Ritme is een danser‘ van Snap! was destijds een grote hit. Het had zo’n gekke, futuristische klem. Dat ze op een podium staan met raketten om zich heen. Als ik dat liedje hoor, denk ik terug aan die zomer.
“Het was een spannende tijd, we moesten onszelf een jaar lang keer op keer bewijzen. We hadden goed gepresteerd op de wereldkampioenschappen en waren dus kanshebbers voor een medaille. Een cameraploeg volgde de aanloop naar onze wedstrijd. Ze waren er op de eerste dag bij. Ik was 21 jaar oud en erg nerveus – het was mijn olympisch debuut.
“We reden met z’n vieren de 100 kilometer lange ploegentijdrit. De start was op een autoracebaan, het Circuit de Catalunya. Eerst reden we een rondje over die baan en daarna gingen we op weg naar Barcelona op de snelweg. Het stuk op het circuit was meteen pittig, je moest echt op de pedalen staan in zo’n steile bocht. In de stad draaiden we dan om een pylon heen, en weer terug naar de start. En dan weer die 50 kilometer.
“Na anderhalf uur spelen kwam de haakje van mijn fiets en ik kon geen kracht meer op het pedaal zetten”
“We kregen onze speciale tijdritfietsen pas een paar weken voor de Spelen. Ze waren gemaakt van carbon, wat een nieuw materiaal was. Anderhalf uur na de race scheurde de fiets. haakje van mijn fiets en ik kon geen kracht meer zetten op het pedaal. Daarom moest ik afstappen, ineens was het voorbij. Wat een domperHoewel ik ergens ook blij was dat de spanning voorbij was.
“Ik heb nieuwe vrienden gemaakt in het atletendorp, we gingen soms ‘s avonds uit. In Club 54 hoorde ik vaak Snap! Een heerlijke zomerse vloervuller met die rap in het midden. Ik probeerde contact te houden met andere sporters van het Nederlandse team. Dat was lastiger dan nu, je stuurde af en toe een kaartje.
“De weg naar de Olympische Spelen heeft mij gevormd. Toen ik het echt goed deed op de fiets, stopte ik met school – ik zette alles op het wielrennen. Topsport leert je om misschien nog wel beter keuzes te maken dan in het ‘normale’ leven. Wie kun je vertrouwen? Hoe kun je voor jezelf opkomen? En ik werd snel onafhankelijk: op mijn zestiende vertrok ik met een koffer van huis om de hele wereld over te fietsen. Wen er maar aan!”
[ad_2]
