Altijd in je vakantiewoning wonen, mag dat? ‘Ik geef niet op’

Toen Joke Wevers in de jaren negentig met haar man een perceel met een chalet kocht, trok ze er niet meteen met haar gezin in. Joop van der Tol, medebewoner van het park Verscholen Dorp in Harderwijk, deed dat wel. Die beslissing heeft nog steeds gevolgen. Zijn status als vaste bewoner wordt getolereerd, maar die van Joke Wevers niet. Ze moet een ander adres hebben waar ze de helft van het jaar moet wonen.

Het kabinet, dat vandaag zijn regeringsprogramma presenteert, ziet kansen in het gedogen van permanente bewoning in de strijd tegen de woningnood. Deze groep bewoners hoeft immers geen tweede adres meer aan te houden, wat potentieel duizenden woningen kan opleveren. Afgelopen zomer hadden provincies zo’n zestig vakantieparken in kaart gebracht waar “transformatie naar woningen kansrijk is”, aldus het ministerie van Volkshuisvesting vorig jaar onder leiding van Hugo de Jonge (CDA). Ook stelde hij een ‘bestuurlijk aanjager’ aan.

Het CBS maakte donderdag bekend dat in januari 69.000 mensen een woonadres hadden op een recreatiepark. Dat is 14 procent meer dan vijf jaar geleden. Het aantal dat het CBS telt, noemt Verscholen Dorp-bewoner Joop van der Tol “een druppel”. Hij denkt dat het “zeker het dubbele” aantal bewoners is. Van der Tol werd door het CBS meegenomen: hij staat ingeschreven in zijn chalet in Harderwijk. “Dat heb ik meteen laten doen”, in 1993. Wie dat in 1997 niet had gedaan, had geen vergunning gekregen. “Ze moeten toch niks bij mij proberen”, zegt Van der Tol, die vroeger bokste. “Ik ben geen makkelijk mens.” Wevers, al twee jaar weduwe: “Dus ze pikken het op mij.” Zij en haar man wilden zich een paar jaar geleden in Harderwijk inschrijven en hadden al een welkomsttas van de gemeente gekregen, zegt ze. Maar uiteindelijk werd de inschrijving niet geaccepteerd.

Foto’s Ruchama van der Tas

‘Vitale vakantieparken’

De landelijke wens om meer mensen in parken te huisvesten, kan botsen met regionale belangen rondom toerisme. In Harderwijk ligt de focus op ‘vitale vakantieparken’. “Permanente bewoning gaat vaak ten koste van het recreatieve karakter van dergelijke plekken”, zei programmamanager Rob van den Hazel donderdag naar de NOS. Hij is programmamanager ‘vitale vakantieparken’ voor elf Veluwse gemeenten, waaronder Harderwijk. Er is nog een reden om tegen permanente bewoning te zijn: de voorzieningen van parken en woningen schieten vaak tekort.

Het park Verscholen Dorp is een complex geval, door overnames en ingewikkelde eigendomsverhoudingen. Jarenlange vetes tussen inmiddels vertrokken eigenaren, die de bungalows uitbuitten en overhoop lagen met chaletbewoners (die vaak eigenaar zijn). Velen zijn “weggepest”, aldus Van der Tol.

Wevers kregen een straf van 25.000 euro van de gemeente. “Ik betaal 200 euro per maand van mijn AOW, weet u misschien.” Het maximum dat de gemeente haar wil toestaan ​​is 182 dagen (ongeveer een half jaar) in het park, met een maximum van drie maanden per keer. Maar ze weigert een gemeentelijke verordening te ondertekenen die haar daarover vorige maand is voorgelegd. “Wat heb ik daaraan?”, zegt ze. Ze hoopt dat de overheid haar situatie kan verlichten, met nieuw beleid.

Rico Wanschers, voorzitter van de Free Living Interest Group, bracht NRC met Wevers in contact. Ook schat hij het aantal feitelijke permanente bewoners op recreatieparken op ruim het dubbele van wat het CBS in de data kan vinden. Wie zijn huis ziet, prachtig gelegen aan het kanaal op recreatiepark Buitenplaats Horsterwold, snapt meteen waarom hij hier zoveel mogelijk tijd wil doorbrengen. Volgens hem is de reden dat hij niet permanent op het park kan wonen, dat het bestemmingsplan onrechtmatig is gewijzigd om bewoners te verplichten elders een hoofdverblijfplaats te hebben. Wanschers heeft al die jaren alternatieve adressen moeten aanhouden. Hij procedeert nog steeds, nu bij de Raad van State. “Ik geef niet op”, zegt de voormalige militair verpleegkundige.

Foto’s Ruchama van der Tas

Moed

De tolerantie die het kabinet overweegt, zou in dit geval betekenen dat gemeenten hun bevoegdheid om handhavend op te treden tegen permanente bewoning zoveel mogelijk zouden opgeven. “Ik hoop dat Mona (Keijzer) genoeg lef heeft om gemeenten dit op te leggen”, zegt Wanschers over de nieuwe BBB-minister van Volkshuisvesting. Maar Wanschers heeft, na twee decennia strijd met de gemeente Zeewolde, zijn twijfels.

Hij loopt met zijn bezoekers een rondje door het park. “Hier woont iemand die van de gemeente Spanjaard moest worden, want daar had ze haar adres,” zegt Wanschers. Vroeger kende hij iedereen, en iedereen kende hem. “Het wordt stil in het park als Duitsers de huizen gaan kopen.” Volgens hem gebeurt dat niet vaak. Sommige panden staan ​​- want het zijn panden – al lang leeg. Soms doen erfgenamen van overleden bewoners er weinig aan en dan verslechtert zo’n huis snel, weet Wanschers. Hij ziet met lede ogen aan hoe de gemeente volgens hem soepeler omgaat met de huisvesting van arbeidsmigranten.

Twee jaar geleden werden er mensen ‘betrapt’ op permanente bewoning: de auto had bevroren ramen en er was een krantenabonnement afgesloten, zagen agenten. Wanschers: “Zo begint zo’n zaak, met een vermoeden. Dan zien ze aan het waterverbruik dat je nauwelijks op je officiële adres bent geweest. Het bestemmingsplan wordt gehandhaafd. En dan verlies je het van de bestuursrechter.”

Delen





Stuur een e-mail naar de redactie