[ad_1]
Op een dag verkoopt de stinkend rijke veertiger Gil zijn loft in Manhattan, loopt in vijf maanden van New York naar Arizona en verhuist naar een huis dat zo immens is dat hij het in gedachten “het kasteel” noemt. Wat doet Gil in Arizona? Hetzelfde als in New York: niets.
Nou, niet niks. Hij doet vrijwilligerswerk, leert de buren kennen en helpt ze zoveel als hij kan. Hij voelt zich zo vreselijk schuldig over zijn rijkdom, een erfenis van zijn grootouders die hij draagt als een “mantel der schande”, dat hij zijn hele leven besteedt aan het boeten voor deze financiële zonde. Hij helpt de buurvrouw door op haar zoon Tom te passen. Hij helpt Tom door hem te beschermen tegen de pestkop die paperclips in zijn nek steekt. Hij helpt de pestkop door hem te beschermen tegen zijn gewelddadige vader, en wanneer blijkt dat deze vader degene is die ‘s nachts wilde vogels slacht, helpt hij de vogels door de vader te confronteren en hem te bedreigen dat hij ze zal aangeven.
Vogels zijn belangrijk in de nieuwe roman Woestijnbergen door Lydia Millet. Bijna elk hoofdstuk is vernoemd naar een vogelsoort (de werktitel van het boek was Mannen van vogels) en geleidelijk speelt ornithologie een steeds belangrijkere rol in Gils nieuwe leven. Vanuit zijn kasteel bestudeert hij de kwartels, kolibries, koekoeken, gieren, buizerds en gouden grondspechten die zijn tuin bezoeken. Millets beschrijvingen van deze dieren zijn prachtig. ‘De veer hing boven hun hoofd, tussen hun ogen, en trilde terwijl ze renden’, schrijft ze over een kwartelfamilie. ‘Daardoor leken ze op dwaze dandy’s.’
Minder vogels en insecten
Gil identificeert zich met de vele vogels om hem heen: ‘Net als hij waren ze meestal alleen.’ Hij neemt hun afnemende aantallen persoonlijk. In Woestijnbergen gaat veel over het milieu, over klimaatverandering, over warmere zomers, minder regen, minder vogels en insecten dan voorheen. Gils familie, ‘olie- en gasbaronnen’, dragen hier al generaties lang aan bij: ‘Ze plunderden de aarde en verdienden er veel geld mee.’ Die kennis weegt zwaar op Gils schouders.
Dit thema is niet verrassend in een roman van Lydia Millet (1968), die milieubeheer studeerde en werkt bij het Center for Biological Diversity in Tucson, Arizona. Haar vorige boek, Een kinderbijbel (2020, vertaald als De laatste zomer) ging over een angstaanjagende milieuramp. En net als haar hoofdpersoon houdt Millet van vogels. Het zijn gewoon evolutionair gezien perfecte wezenszegt ze in een interview in de Los Angeles TimesVogels vertegenwoordigen met hun diversiteit ook de biodiversiteit, iets waar Millet zich grote zorgen over maakt.
Net als Gil. Hij maakt zich zorgen over het feit dat mensen niet de urgentie voelen om actie te ondernemen. Maar hoewel hij die urgentie zelf voelt, onderneemt Gil niet echt actie. En voor iemand die zo bezorgd is over het milieu, lijkt het een vreemde keuze om alleen te wonen in een paleis in de woestijn, waar het alleen te verdragen is met airconditioning.
Het boek lijkt Gil te willen vrijpleiten door hem een tragische achtergrond te geven: zijn ouders kwamen om bij een dodelijk ongeluk toen hij klein was, zijn grootmoeder, die daarna voor hem zorgde, was een koude, afstandelijke vrouw, zijn ex was een geldbelust monster dat het na vijftien jaar met hem uitmaakte met een briefje waarop alleen stond: ‘Ik heb iemand ontmoet.’
Wordt Gil boos? Probeert hij haar terug te winnen? Nee, hij accepteert het met berusting en begint als een gebroken man aan zijn reis naar Arizona. Daar wordt hij, dankzij de vriendelijke buren en zijn liefde voor (onder andere) vogels, weer heel. Maar ook dit is iets wat hem overkomt, net als zijn eerdere tegenslagen. Hij worstelt niet met zichzelf, hij komt niet tot diepe inzichten. Aan het einde van het boek is hij dezelfde man als aan het begin, alleen zijn omstandigheden zijn veranderd. Dit maakt Woestijnbergenhoewel prachtig geschreven, resulteert het uiteindelijk in een onbevredigend boek.
[ad_2]
