De rode draad van Hannover: langs gouden koekjes en rondborstige Nana’s

Die ‘rode draad’ kunnen we niet missen: die staat al klaar als we voor het Hannover Hauptbahnhof staan. De rode lijn loopt ruim 4 kilometer over trottoirs en wegen dwars door de stad en passeert veertig grote en kleine bezienswaardigheden. Erg handig als je net als wij een weekendje Hannover gaat doen.

We ontmoeten Elke onder Schwanz oftewel: onder de staart van het paard waarop koning Ernst August voor het station zit. “Samen met het Kröpcke Uhr dit standbeeld is een van de favoriete ontmoetingsplekken in het stadscentrum”, legt Elke uit. We begrijpen het! Omdat je zowel het paard als de klok niet kunt missen. We zijn nu in het nieuwe oude Mitte van de stad. Oud, want Hannover bestaat al sinds de Middeleeuwen. Nieuw, want tijdens de Tweede Wereldoorlog werd de binnenstad grotendeels verwoest.

Ieder wijst het ene gebouw na het andere aan. “In plaats van alles in de oorspronkelijke stijl opnieuw op te bouwen, is gekozen voor de architectuur van die tijd – de jaren vijftig.” Later ontpopte Hannover zich als ‘dienstenstad’ met de bijbehorende (bank)gebouwen. Het resultaat is een kleurrijke mix van bouwstijlen: van neoklassiek, gotisch en art nouveau tot zakelijk, brutalistisch en modern.

De rode draad volgen we via de Georgstraße – een van de drukke winkelstraten – naar de oevers van de Leine, de rivier waarop Hannover in de tiende eeuw werd gesticht. Als fervente rommelmarktbezoekers kunnen wij ons hart ophalen. Er is een Flohmarkt , zoals elke zaterdag. Aan beide zijden van de Leine verkopen markthandelaren van verschillende pluimage – maar bijna allemaal met hoofddeksel – hun waren. Van antieke deurklinken tot miniatuurautootjes en van vintage vazen ​​tot Afrikaanse beelden: alles staat netjes uitgestald op tafels en in marktkramen.

Ook hier, bij attractie nummer 20, loopt de rode draad. Niet zozeer voor de rommelmarkt, maar voor drie enorme, kleurrijke sculpturen. Het zijn Nanas, vrouwenfiguren gemaakt door de Franse kunstenaar Niki de Saint Phalle. Ze bestaan ​​er al bijna vijftig jaar en maken deel uit van de Beeldenmeile waar over een lengte van anderhalve kilometer diverse sculpturen te zien zijn. “In 1974 hadden de bewoners deze drie dames aanvankelijk niet graag. Er was zelfs protest tegen”, vertelt Elke. “En nu heeft iedereen ze in hun hart gesloten. De kunstenaar werd in 2000 benoemd tot eerste vrouwelijke ereburger.” Het werk van Saint Phalle zien we even later – als we de rode draad kwijt zijn – ook in de ‘grot’ van de Herrenhäuser Gärten, een enorm tuinencomplex.

Terwijl we richting het Neues Rathaus lopen – nummer 11 op de rode draadkaart – pauzeren we even bij attractie nummer 7 van de rode draad: de Aegidienkirche. Ook de kerk kreeg een voltreffer tijdens een bombardement, maar werd nooit verder afgebroken of herbouwd. De ruïne is een gedenkteken geworden – net als de Gedächtniskirche in Berlijn. Ook het nieuwe stadhuis, hoewel nieuw: ruim 110 jaar geleden gebouwd in neorenaissancestijl, werd tijdens de oorlog beschadigd.

Ons plan is om de lift te nemen naar de bovenste verdieping van het Neues Rathaus. Het uitzicht over de stad lijkt geweldig, maar de weg ernaartoe ook: de lift gaat in een lichte bocht omhoog. ‘Wachttijd 40 minuten’ staat vermeld op een briefje bij de ingang. Kijk dan eens naar de maquettes van de stad die op de begane grond toegankelijk zijn. “En we vertrekken via de achteruitgang, die bijna niemand kent”, zegt Elke geheimzinnig. We ontsnappen aan de drukte en komen via een openstaande achterdeur een oase van rust binnen. Er is een terras, er is koffie en er is uitzicht over een prachtig park en meer: ​​het Maschpark en de Maschsee. De volgende ochtend zijn we als eerste bij de ingang en kunnen we alsnog genieten van de lifttocht en het uitzicht.

We zijn de draad weer even kwijt als Elke vertelt over de koekjes die we bij de koffie kregen: Leibniz Keks. De koekjes werden in 1891 gelanceerd door de Bahlsen-koekjesfabriek in Hannover, als eerbetoon aan de beroemde Duitse wiskundige Leibniz die veertig jaar in Hannover woonde en daar ook stierf. Die koekjesfabriek was destijds de grootste ter wereld en… het gebouw bestaat nog steeds.

“Er hangt zelfs een gouden koekje aan de gevel dat tien jaar geleden is gestolen maar ook via de wijnstok is teruggekomen”, zegt Elke. Dat willen wij natuurlijk wel zien, dus laten we even van de rode koers afstappen. Even later komen we oog in oog te staan ​​met het gouden exemplaar. Het koekje doet ons denken aan de Petit Beurre van LU uit Nantes, Frankrijk. En na enig onderzoek blijkt: dat was de inspiratiebron voor meneer Bahlsen. Het Franse koekje was een paar jaar eerder, in 1886, op de markt gekomen.

Iedereen moet even bijkomen van deze openbaring en dat doen we op een van de meest romantische pleinen van de stad: Ballhofplatz. Hier in Teestübchen vertelt ze over het plein waar de allereerste ‘sporthal’ van Hannover stond. In de zeventiende eeuw sloeg hertog Georg Wilhelm hier met zijn hof een shuttle: badminton was destijds de populaire sport. We kwamen aan bij rode draad zicht nummer 25 met de Ballhof en vonden het eigenlijk wel leuk. Deze stad heeft simpelweg te veel te bieden voor één weekend. Wij komen zeker nog eens terug om de draad weer op te pakken.