Het werk van drie millennials voor Nederlands Dans Theater is snel en fel, veel en druk

Sinds de Canadese Emily Molnar de artistieke scepter zwaait bij het Nederlands Dans Theater, is het duidelijk dat het gezelschap de ambitie heeft om het choreografenbestand uit te breiden, te verjongen en diverser te maken. Illuminate, het nieuwe programma van jongerengroep NDT2, is een mooi voorbeeld van de inspanning om nieuwe dansmakers in de kijker te zetten: twee Afro-Amerikaanse dansmakers en één met Tunesische dansmakers. wortels. Allemaal millennials, allemaal nog steeds hard aan het werk maar ook internationaal erkend. Wat zeggen Nadav Zelner, Micaela Taylor en Jermaine Spivey, zijn er overeenkomsten?

Eén overeenkomst lijkt duidelijk na het zien van dit programma: als hun danstaal een weerspiegeling is van de levens van millennials, dan klopt dat met de vele artikelen die erover geschreven worden. Het is druk, het is veel en het houdt bijna nooit op. Dit was al zichtbaar bij Nadav Zelner Verhaaltje voor het slapengaan, dat in dit programma wordt herhaald. De bewegingen van de dertien dansers zijn razendsnel, bliksemsnel, compleet en hypergedetailleerd, bijna te veel om bij te houden.

Destructieve kracht

Ook in Verlichting, camera, gedemonteerd van Micaela Taylor, het tempo ligt hoog, de sfeer is ook neurotisch en gehaast. Rond het thema van de destructieve kracht van macht en roem komt Taylor uit Los Angeles, waar de rijk en beroemd uit Hollywood – ze bouwt een choreografie vol verwijzingen naar de showbusiness. Bij de start staan ​​de acht dansers netjes op een rij, klaar voor showtime. Op de oorverdovende beats van TRU zijn hun bewegingen – vooral voor de armen – vol spanning: strak, fel, kort, snel, staccato, bevriest.

Tromgeroffel en een jammerende vervormde Frank Sinatra (‘New York, New York’) verwijzen naar de verleidingen van de showbusiness. Langzaam ontstaat er een hevige strijd om de spotlight, die uiteindelijk de rode, kwetsbare huid (lees: ziel) die zichtbaar is onder hun smetteloze witte overhemd bedreigt. Hun witte gezichtsverf is al lang vervaagd tot sombere maskers. Door de vele synchrone delen en vrij constante energie blijft het stuk na enige tijd wat stilstaan, ondanks alle dansdrang. Maar wat er rijdt, is pakkend Verlichting, camera, gedemonteerd zonder twijfel.

Elektronische soundtrack

Jermaine Spivey stort in Gedragscode een enorm aantal danspassen over het podium, op een elektronische soundtrack die hij zelf componeerde. Na een verkennend begin waaiert de choreografie uit in de ruimte. De twaalf dansers lijken vrijuit te putten uit hun eigen arsenaal aan passen, maar al snel worden patronen en variaties herkenbaar.

Gedragscode is abstract, maar ondanks de zakelijke benadering van de beweging geeft het stuk toch de indruk van intense menselijke communicatie; de dansers moeten goed op elkaar letten om hun gecodeerde improvisaties op elkaar af te stemmen. Met die zakelijke, en ook de abrupte black-outs lijkt Spivey te lonken naar het werk van de Amerikaanse choreograaf William Forsythe. Gelukkig zoekt hij naar zijn eigen idioom.

Het is een enigszins vergelijkbaar beeld dat hieruit naar voren komt Verlichten: druk, druk, aantrekkelijk genoeg maar met veel ruimte voor ontwikkeling.