‘The exorcist: Believer: een frisse herstart van de horrorklassieker | filmrecensie ★★★☆☆

Met het leukste Halloween In 2018 blies David Gordon Green met succes de horrorfranchise over seriemoordenaar Michael Myers, die in 1978 begon, nieuw leven in. De regisseur haalt nu hetzelfde trucje uit met nog een heilig horrorverhaal: De exorcist uit 1973.

Vergeet alle tussenliggende – vaak saaie – prequels, sequels en spin-offs die door de jaren heen zijn gemaakt. Groenen De exorcist: gelovige is zowel een direct vervolg als een nieuwe herstart van William Friedkins horrorklassieker over de grofgebekte, galbrakende demon die in het lichaam van een kwetsbaar meisje leeft.

Alleenstaande vader Victor is ten einde raad als zijn dochter Angela en haar vriendin Katherine vermist raken in de bossen van Georgia. Na drie dagen worden ze aangetroffen: gehavend, totaal gedesoriënteerd en apathisch. Als blijkt dat er een duivels kwaad in de tieners schuilt, gaat Victor wanhopig op zoek naar antwoorden.

Op de klanken van het beroemde deuntje van Mike Oldfield Buisvormige klokken zo begint een viering van erkenning voor de Exorcist ventilatoren. De hulp wordt ingeroepen voor hulp van Chris MacNeil (Ellen Burstyn terug uit het origineel), wiens dochter Regan vijftig jaar geleden ook bezeten bleek te zijn. Ook is er weer sprake van masturbatie met kruisbeelden en 360 graden draaiende hoofden.

In de absolute climax dreigt De exorcist: gelovige uit de bocht vliegen. Maar uiteindelijk bleek deze reanimatie een vermakelijke horrorfilm waar zelfs William Friedkin zich mee in het reine had kunnen brengen. Ze stierven in augustus Exorcist De regisseur verklaarde terwijl hij nog leefde dat hij onvermurwbaar tegen Green’s vervolg / reboot was: “Als ik tegen die tijd dood ben, zal ik hem komen achtervolgen en zijn leven tot een hel maken.” Dankzij dit vermakelijke eerbetoon kan zijn ziel nu in vrede rusten.