Laros Duarte wendde zich tot hogere machten met speciale wens voor hem en FC Groningen

Laros Duarte weet als geen ander dat een voetbalcarrière niet altijd over rozen gaat. Na de wedstrijd van vrijdagavond tegen VVV-Venlo, een 2-1 overwinning voor FC Groningen, was hij het stralende middelpunt in de catacomben van Euroborg. Met een fantastische invaller van de 26-jarige Rotterdammer verdween een jaar vol fysieke ellende tijdelijk naar de achtergrond. Alleen een langwerpige pleister over zijn knie verwees nog naar de fysieke ellende waar geen einde aan kwam.

Moeilijke blessure

Zorgen over zijn fysieke toestand werden anderhalf jaar geleden duidelijk. Het was de patellapees, de aanhechting aan de knieschijf, die hem parten speelde. “De pees was geïrriteerd. Dat was eigenlijk al sinds de voorbereiding op het voorgaande seizoen het geval. Ik ben er lang mee doorgegaan, maar op een gegeven moment werd het me te veel. Ik ben toen vertrokken tijdens het trainingskamp in Spanje. Het heeft lang geduurd voordat ik weer helemaal fit was. Het blijft een lastige blessure, het valt nog steeds niet mee, ik doe nog elke dag oefeningen. Die knie alleen al is het afgelopen jaar bijna een fulltimebaan geweest, maar ik ben er bijna.”

Hij kan zich in ieder geval weer vermaken, iets wat al heel lang niet meer het geval is. Een uur voordat scheidsrechter Laurens Gerrets vrijdagavond het eerste fluitsignaal blies in Euroborg, proefde Duarte al enige sfeer op de groene mat. “Het sneeuwde lichtjes. Ik keek om me heen en dacht: wat een prachtig stadion is dit. Eindelijk besefte ik opnieuw dat ik eigenlijk een jongensdroom leefde. Het is een enorm voorrecht om profvoetballer te zijn en voor zoveel mensen in Euroborg te mogen spelen. Ik keek enorm uit naar de wedstrijd tegen VVV-Venlo.”

Een hele mooie avond

Hij hoopte op een geweldige avond. De trouwe Duarte deed vooraf zelfs een beroep op hogere machten om dit voor elkaar te krijgen. “Ik bid zo nu en dan. Ik probeer dat in ieder geval elke dag te doen. Een moment van berusting, van verlangen, om iedereen te bedanken, om te vragen gezond te blijven en te bedanken voor het leven dat ik mag leiden. Vorige week vroeg ik om te scoren. Dat werd mij gegund. En deze keer vroeg ik vóór de wedstrijd om een ​​hele leuke avond te hebben. Het was perfect. Ik heb er enorm van genoten.”

Het was de tweede vrijdagavond op rij waarin Duarte een grote rol speelde in de wederopstanding van FC Groningen. Tegen FC Eindhoven scoorde hij vorige week de winnaar, al probeerde Kevin van Veen die alsnog te claimen. De spits, die inmiddels naar Schotland is verhuisd en op het punt staat voor het eerst vader te worden, beweerde dat hij de bal nog steeds met zijn schoenveter aanraakte.

“Hij bleef er vorige week ook over doorgaan”, lacht Duarte. “Hij komt met zijn telefoon naar mij toe en zegt: kijk: ik krijg een sms, leuk doel. Dat doet hij de hele week. Grappen natuurlijk. Het doel was echt van mij.”

Rechts of links

Over de belangrijke gelijkmaker tegen VVV-Venlo kon geen enkele twijfel bestaan. Duarte krulde een vrije trap, zijn specialiteit, meesterlijk in de linkerhoek. Venlo-doelman Jan de Boer, die de schoten van Duarte uit zijn FC Groningen-tijd van binnen en van buiten kent, was kansloos.

“Ik twijfelde eerst, ik dacht aan rechts”, zegt Duarte over het denkproces voorafgaand aan de geweldige trap. “Ik vond de muur te dichtbij en heb daar een opmerking over gemaakt bij de scheidsrechter, maar die vond het prima. Toen keek ik naar De Boer. Op de training oefenden we zo vaak vrije trappen. Ik besefte dat hij van mij verwachtte dat ik dat wel zou doen.” schiet hem toch naar rechts, dus ik heb voor links gekozen. Maar niet te veel, anders zou de bal op de paal terechtkomen. Op het moment van de aanloop wist ik: oh, als ik hem goed sla, is het een doelpunt. Hij voelde me er geweldig in.”

Basislocatie?

Zou Duarte nu klaar kunnen zijn voor een basisplaats? “Ik denk dat ik er klaar voor ben”, zegt de middenvelder. “Ik denk dat de coach er ook zo over denkt. Hij weet dat ik kom, maar ze zijn heel voorzichtig met mij. Dat geeft ook een vertrouwd gevoel. Hij wil mij niet te vroeg brengen, brengt tijdens de training veel tijd met mij door en vraagt ​​vaak hoe het met mij gaat. Dat waardeer ik. Hij zegt wel eens dat ik wat meer tijd nodig heb om fitter te worden, maar emotioneel ben ik er klaar voor. Wij doen het allemaal met beleid. Ik denk dat is aangetoond dat het niveau goed genoeg is, dus wie weet.”