[ad_1]
De Suikerzijde in Groningen moet een autoluwe wijk worden. De bewoners van het Ebbingekwartier weten al hoe dat is. Wat zijn hun ervaringen?
Je steekt de drukke Ebbingestraat over, steekt vervolgens het Boterdiep over en je komt in een oase van rust: het Ebbingekwartier. Voetgangers en fietsers zijn hier de baas. De straten doen enigszins denken aan foto’s van straten van vóór 1965: je ziet geen zicht op de straat. De auto’s moeten naar de parkeergarage onder de wijk.
Deze wijk is inmiddels zo goed als klaar en intussen wordt in Groningen hard gewerkt aan plannen voor De Suikerzijde, een wijk voor 5.000 woningen aan de westkant van de stad, waar voorheen de Suikeruniefabriek stond. Die wijk moet er ongeveer hetzelfde uitzien als het Ebbingekwartier.
Aangename rust
Daan en Jolanda (beiden 25) wonen sinds een paar maanden in het Ebbingekwartier. Ze vinden de vrede heilzaam. En binnen een paar minuten lopen bereikt u de Grote Markt. Maar hoe verliep de verhuizing? “Nou, daar kun je je busje wel parkeren”, wijst Daan naar een iets breder deel van de straat. Ze hebben niet bewust voor deze wijk gekozen. “Het was al moeilijk genoeg om een appartement te vinden, we waren blij dat we dit appartement konden krijgen.”
Jolanda had al een auto toen ze hier kwamen wonen. Ze schudt resoluut ‘nee’ met haar hoofd als haar wordt gevraagd of ze er niet vanaf wil. “Een auto is handig als je wat verder weg moet.” Nu komt het nadeel: de hoge parkeerkosten. “Dit jaar betalen we 97 euro per maand, volgend jaar stijgt dat naar 107 euro.”
Een ouder echtpaar, dat liever anoniem blijft, iets verderop vindt dit erg vervelend. “Parkeren wordt 7 procent duurder, ons pensioen gaat maar met 3 procent omhoog.” Ze wonen hier heel graag. Al kan de rust een beetje bedrieglijk zijn. “Natuurlijk zijn er maaltijdbezorgers, pakketbezorgers enzovoort. Je moet op ze letten. Ze hebben haast en fietsen snel. Ook onze kleinzoon waarschuwen we hiervoor als hij op straat speelt.”
Over bezorgers gesproken: een straat verderop heeft pakketbezorger Mozes het druk. Hij reed met zijn volledig elektrische DHL-bus de wijk in. “Ik heb hier vandaag dertig pakjes, anders zou dat onmogelijk zijn.” Maar is hij niet bang voor boetes? “Nee, ik denk dat er iets geregeld is zodat ik een vergunning heb om hier te rijden. Maar dat is de verantwoordelijkheid van mijn baas.” Hij begrijpt dat het fijn is om in een wijk te wonen met zo min mogelijk auto’s. “En harder dan 10 kilometer per uur rijd ik hier echt niet.”
Weinig keuze
Laura gaat even boodschappen doen met haar beide dochters en laadt haar fiets helemaal in. Ze heeft ook weinig keus: er mag geen auto voor haar deur komen. Je moet hem dan aan de Bloemsingel parkeren, wat wel wat gesjouw betekent als je moet verhuizen of werken. “Wij praten er graag over. Het is zo stil dat de kinderen hier goed kunnen spelen. Af en toe komen hier groepjes studenten voorbij. Vooral in de zomer als ze naar DOS gaan. Maar ik hou wel van studenten.”
[ad_2]
