[ad_1]
Israël heeft zijn aanval op Gaza gelanceerd zonder een exitstrategie. Alles wat premier Benjamin Netanyahu, zijn ministers en president Herzog hierover tot nu toe hebben gezegd, is niets gebleken: Israëlische annexatie of evacuatie van Gaza, verdrijving van de inwoners van Gaza naar Jordanië of het Egyptische deel van de Sinaï, installatie van de Palestijnse Autoriteit. En dan was er nog het plan dat een minister voorstelde: gooi een atoombom op Gaza en het probleem is in één klap opgelost. Waarom is er nog geen uitweg gevonden? Is er überhaupt een uitweg?
De brute aanval door de doodseskaders van Hamas veroorzaakte een schok in Israël die nog lang zal nazinderen. Plotseling verdween de fundamentele zekerheid van de Israëliërs: dat ze nooit meer weerloos zouden zijn en dat de staat hen altijd zou beschermen tegen alle vijanden. Er was alle reden voor hun vertrouwen. Was het Israëlische leger niet veruit de machtigste militaire macht in het Midden-Oosten? Waren de Israëlische inlichtingendiensten niet veel superieur? En had de premier zich niet al jaren voorgesteld als Mr. Security?
Maar de staat faalde in zijn plicht om de veiligheid van zijn burgers te garanderen. Het leger beschermde niemand, de inlichtingendiensten wisten van niets, waarschuwingen dat Hamas iets groots aan het voorbereiden was, bleven in de wind. En meneer Beveiliging gaf de veiligheidsdiensten de schuld. Zijn verdeel-en-heerspolitiek, waarbij hij Hamas tegen Fatah uitspeelde om de status quo voor altijd te bestendigen, bleek een verschrikkelijke misrekening. Israël schudde op zijn grondvesten en schreeuwde om wraak. Alleen de vernietiging van Hamas zou het geschonden vertrouwen kunnen herstellen.
Genadeloze overkill
Wraak is een slechte raadgever. De Amerikanen merkten het toen ze volgden 9/11 hun Oorlog tegen terreur tegen Afghanistan en Irak. Na de vernederende barbaarsheid van Hamas werden de Israëli’s ook uitsluitend geïnspireerd door de drang om wraak te nemen. Het enige wat ze wilden, en nog steeds willen, was Hamas wegvagen en alle Israëlische gijzelaars terughalen. ‘Iedereen die zich verzet tegen de vernietiging van Hamas is een gek, een facilitator of een antisemiet’ zei een Joodse leider. Win eerst de oorlog, en dan zullen we zien. De Israëlische regering wist toen niet en weet nu ook niet wat ze met Gaza aan moest. Ze heeft het nooit geweten. De militaire doelstellingen zijn duidelijk, de politieke niet.
Het bereiken van het militaire doel is echter nog niet in zicht. Hamas is nog lang niet uitgeroeid. De structuur ervan is nog steeds intact. Israëlische generaals denken dat de oorlog maanden kan duren. Of Hamas als militaire en politieke organisatie ooit kan worden uitgeroeid is twijfelachtig, en de vernietiging van zijn ideeën is zelfs nog twijfelachtiger. De kritiek op Israël groeit nu, ook van zijn vrienden, vanwege de collectieve bestraffing van de Gazanen en de genadeloze overkill, die al het leven heeft gekost aan vijftienduizend mensen. Maar voorlopig lijken de meeste Israëli’s geen last te hebben van humanitaire en politieke zorgen.
Er is een verklaring voor het ontbreken van een Israëlisch plan voor Gaza: Netanyahu wil helemaal geen politieke oplossing. Hij wil het conflict voor onbepaalde tijd laten voortwoekeren. Als er voor altijd oorlog is tussen Israël en Hamas, is het zoeken naar een exitstrategie volkomen onnodig. Cynisch, maar heel goed mogelijk. Na 7 oktober werd de aanpak van Netanyahu – louter het beheersen van het conflict – verlaten. Het conflict moet niet langer worden beheerst, maar opgelost.
Nelson Mandela in wording
Een voorwaarde voor een politieke regeling is het vertrek van Netanyahu, de man die onenigheid, haat en geweld heeft gezaaid, de vrede heeft gesaboteerd, steeds meer land van de Palestijnen heeft afgenomen en vijf verkiezingen nodig had om een coalitie van racisten, fascisten, chauvinisten en theocraten te vormen. om de rechterlijke macht aan te vallen en veroordeling wegens corruptie te voorkomen. Er zijn al negen maanden massale protesten tegen de ‘minister van misdaad’. En toen kwam het bloedbad van 7 oktober.
Netanyahu heeft niet alleen geweigerd af te treden, maar zelfs zijn excuses aan te bieden voor zijn rampzalige wanbeheer door Hamas. Volgens zijn extremistische coalitiepartners, en in eerste instantie ook volgens hemzelf, zijn onderhandelingen over de vrijlating van gijzelaars uitgesloten. De populariteit van Netanyahu is gekelderd. Als er nu verkiezingen zouden zijn, zou voormalig legercommandant Benny Gantz, militair een hardliner maar politiek gezien een man uit het centrum, met vlag en wimpel winnen. De Palestijnen hebben ook andere leiders nodig. De autoritaire, corrupte Mahmoud Abbas, leider van Fatah en de Palestijnse Autoriteit op de bezette Westelijke Jordaanoever, is voor vrijwel alle Palestijnen onaanvaardbaar geworden. Daar zijn het gewapende verzet en de steun voor Hamas scherp toegenomen, evenals de agressie van de kolonisten en het leger.
Toch zijn er Palestijnen die een vreedzame oplossing willen, en in Gaza willen veel mensen af van de dictatuur van Hamas. De meest prestigieuze en veruit populairste Palestijnse leider is een gevangene, Marwan Barghouti. Hij zit vijf levenslange gevangenisstraffen uit voor moorden tijdens de Eerste en Tweede Intifada. Maar hij is radicaal veranderd. Vanuit de cel predikt hij geweldloosheid. Hij wordt nu al gezien als een Nelson Mandela in wording. Maar Israël moet hem eerst vrijlaten. De vele Israëli’s die hiertegen zijn, moeten bedenken dat wijlen premier Menachem Begin en andere Israëlische leiders hun politieke carrière als terroristen zijn begonnen.
Tweestatenoplossing
Er is alleen uitzicht op een oplossing als er weer hoop is voor de Palestijnen. Om dit te bereiken moeten ze een eigen staat hebben, zodat ze niet langer wanhopig voor geweld hoeven te kiezen. De tweestatenoplossing, waar veel diplomaten de tanden in hebben geknipt en die is gereduceerd tot een rituele formule, moet daarom nieuw leven worden ingeblazen. Na een overgangsperiode waarin de fysieke en politieke wederopbouw van Gaza zal beginnen – de vraag wie in die periode over Gaza zal regeren moet nog worden beantwoord – zullen Gaza en de Westelijke Jordaanoever samen de nieuwe Palestijnse staat vormen. Intussen zijn de nederzettingen ontruimd en zijn Palestijnse en Israëlische gebieden uitgewisseld.
Onmogelijk, dit plan? Misschien, maar het moet geprobeerd worden, en de Arabische landen, Europa en de Verenigde Staten moeten helpen. Laat ze Palestina als staat gaan erkennen en laat de VS voorwaarden stellen aan Israël om zijn militaire hulp voort te zetten. Het alternatief is de ‘oplossing’ van Netanyahu: voor altijd oorlog.
[ad_2]
