Jacques d’Ancona ziet in ‘Broodkapje’ een wolf met softe kantjes en een grootmoeder met doortastende geiligheid | recensie ★★★☆☆

Zoektocht na de pauze. Hoe zit het met die kinderen? Conclusie: gegeten! Over de grote boze wolf is daarentegen alles duidelijk. Hij heeft het traditionele beeld van de vijand kernachtig aangepast. Het tijdperk van onbeperkt spek eten is voorbij. Hij bidt tot zijn prooi om vergeving, volgt een vegetarisch dieet, richt een praktijk op als levenscoach en beoefent auragenezing.

Broodkap & ongeveer zeven geiten staat model voor wat een Gronings collectief in 2021 in de theaters dacht te brengen. Ver kwamen ze niet. Na de première gingen voor de tweede keer de zalen op slot, omdat hogerhand bezweek voor een rondreizend virus. Met een paar aanpassingen is de voorstelling nu op tournee.

Zonder Bert Visscher overigens. Dit vermindert uiteraard de kracht van verzengende humor. Als wolf was hij het huismerk met de aanvoer van al zijn gimmicks, trucs en plastic. Natuurlijk moet je Albert Secuur niet met hem vergelijken. Hij heeft vooral gekozen voor de zachte kant van het personage. Het is geen kwestie van wel of niet vlees eten, hij probeert begrip te krijgen voor waarom iedereen hem zo haat…

Sprookjesverhaal van twee families

In feite is dat zo Brood dop het sprookjesverhaal van twee families: de biggetjes met hun interesse in culinaire bezigheden, versus de geiten die zich tegoed doen aan een luidruchtig huishouden. Nou ja, verhaal? Teruggebracht tot een reeks onontdekte schetsen ontspoort de situatie nogal door het gebrek aan samenhang rond een droomveiling van kerstmanden.

Af en toe is er zo’n sublieme vondst als de onverklaarbare brievenbusroute. Typerend voor regisseur Jack Nieborg, die door zijn relatie met Shakespeare onder meer Inge Wijers en Siebren kennis liet maken met van der Schueren. Wat niet wegneemt dat de affaire tekstueel onstuimig is en qua kluchtigheid gewaagd over het klassieke genre Kerst pantomime davert.

Vier muzikanten zorgen samen met Louise Caspers (decor) en Aafje Horst (kostuums) voor de entourage. In het beste geval kun je zeggen dat de choreografie (Carla van Zanten) zich heeft aangepast. Ze herkent de beperkingen van het materiaal, denk ik. Vocaal is het ook opvallend slecht. Het is wat het is, inclusief af en toe verwijzingen naar actuele gebeurtenissen en enkele liedjes daarvan Alles komt terug het verlossende slotakkoord is de aanloop naar de prachtig ingestudeerde toegift.

Gedurfde geilheid

De wolf is terug. Met veel losse eindjes, welteverstaan. Maar op het podium haasten ze zich van overgave en veranderen al snel in een reeks vermakelijke figuren. Met succes. Frank den Hollander kruipt met kostbare dribbelpasjes in de moeilijke moederrol en Carmen Schilstra is als Broodkapje vertederend naïef, onbevreesd met boodschappen op weg naar grootmoeder. Alina Kiers heeft een beslissende geilheid over dit type, wat veel verklaart over de ambities van de wolf. ‘Een lekker tussendoortje.’ Klopt.