Jacques d’Ancona: weinig diepgang in ‘gouden’ verhaal over ‘Timmertje’ | recensie ★★★☆☆

Wij kennen het rijke deel van de schaatsgeschiedenis, voor zover wij verslaafd zijn aan de sport en in honderdsten van een seconde meedenken. Het theaterstuk versierd met vocale fragmenten Timmerman vertoont echter te weinig diepgang. Omdat ze ook kwetsbaar was, had ze meer last van demonen dan van haar tegenstanders in de ijsarena’s.

Wat niet wegneemt dat we oog hebben voor een topsporter van groot kaliber, een gepassioneerd en warm mens. Dat blijkt. Want sterk is dat ze een oefenprogramma aan de voorstelling heeft gekoppeld en er een baan voor kinderen is gecreëerd. Ook in de loodsen van Agrifirm in Hoogezand is de sfeer optimaal, waar plekken voor ‘gebak en borrel’ zijn gestationeerd, veel medewerkers royale gastvrijheid bieden en een dweilorkest de sfeer opfleurt.

De auteur heeft waarschijnlijk weinig interesse in schaatsen

Nagano, Berlijn, Lake Placid, Turijn, Salt Lake City. Daar leverde Timmer het beste van zichzelf in een wereldformat waar zij zich thuis voelde. Met haar ijzeren doorzettingsvermogen presteerde ze voortreffelijk. Maar het voelt niet goed dat essentiële elementen (geldkwesties, rechtszaken, twee huwelijken) niet of nogal oppervlakkig worden besproken. Marianne wilde de productie niet beïnvloeden. Wel vroeg ze de makers om een ​​‘positief’ imago. Hieraan hebben zij zich gehouden met bespiegelingen over succes en gouden medailles. Inhoudelijk zat er natuurlijk meer in. Heeft de auteur eigenlijk iets met schaatsen te maken?

De muziekfragmenten zijn zwaar, het stuk is te lang, het tempo is te laag. Vooral in de argumenten van haar ex-geliefde en coach Peter Mueller. Een verschrikkelijke man… en Bas de Bruijn portretteert hem met overdreven nadruk.

Het had allemaal directer en eenvoudiger gekund. Zelfs met een team van 29 m/v, voornamelijk amateurs. Op sommige punten ontbreekt het hen aan de nodige natuurlijkheid, al staan ​​hun inspanningen niet ter discussie in een moedige, veeleisende show. Aan de andere kant is het een ontdekking om de figuur van te vinden Timmerman door twee vrouwen te laten spelen. Liesbeth Groenwold doet dit treffend en Els Vegter is uitstekend als Marianne van nu. Via Tessa van Roon kunnen ze rekenen op ontroerend tegenspel in de rol van haar vriendin Renske Vellinga, die vier jaar voor ‘Nagano’ overleed.

Drie goden van Olympus

Marianne Timmer is een levensgenieter en ondernemer. Maar ook Olympisch kampioen. Dat is een status die ze nooit zal verliezen. Daarom is het een leuk idee dat drie goden commentaar leveren vanuit Olympus: Jan de Ridder, Frances Folgerts en Hanneke Hoitink.