[ad_1]
Slechte verdediging, slechte aanval en een passief wisselbeleid. En dan kan SC Heerenveen ook verliezen van FC Volendam, een van de slechtste ploegen uit de Eredivisie: 1-2.
Een verrassend goed begin, gevolgd door een verschrikkelijke serie. Stap voor stap herstel met een paar vermakelijke thuiswedstrijden en een enorme domper op het einde. Zo zou je de eerste seizoenshelft van SC Heerenveen kunnen samenvatten. Met de kanttekening dat de ploeg donderdag opnieuw een uitwedstrijd speelt met Vitesse, voor de tweede ronde van de beker.
De wedstrijd in Arnhem bepaalt, in ieder geval tot op zekere hoogte, hoe Heerenveen met zijn gevoel de winterstop ingaat. De ploeg heeft de afgelopen weken eindelijk een stijgende lijn laten zien, wat bij vlagen leuk voetbal en veel punten oplevert. De thuisnederlaag tegen FC Volendam (1-2), de povere bodem van de Premier League, raakte het Abe Lenstra stadion hard.
Een dramatisch resultaat. Uitleg? Pech, om te beginnen. Volendam kwam drie keer voor het doel van Andries Noppert en scoorde tweemaal. Je kunt hem een efficiënte tegenstander noemen – dat is een kwaliteit – maar bovenal deed dit resultaat geen recht aan de omstandigheden op het veld.
De ploeg van interim-coach Michael Dingsdag, die zaterdag terugkeerde naar de plek waar hij jarenlang succesvol was als speler, is in een strijd om te overleven. Stoppen en trainen, dat was kort gezegd de tactiek van Volendam. Het deed pijn aan mijn ogen.
Verschilmakers zijn teleurstellend
Tegelijkertijd deed Volendam niets dat ongeoorloofd was. “Het is hun volste recht om zo te spelen”, erkende Kees van Wonderen. “Volendam moet de punten bij elkaar rapen. Het is voor ons jammer dat zij beloond werden met hun plan. Frustrerend ook, want je wilt zo’n wedstrijd snel onder controle hebben. Als een tegenstander zo ver terugzakt, ben je afhankelijk van je creatieve spelers. Osame Sahraoui is zo’n verschilmaker. Hij deed alles wat hij kon. Maar deze wedstrijd was het niet goed genoeg.”
Sahraoui speelde ver onder zijn niveau en had last van balverlies en misverstanden. Simon Olsson, een andere sterke man, was onzichtbaar. Hoe dan ook, niemand bij Heerenveen kreeg daadwerkelijk een voldoende.
Nee, Heerenveen tegen Volendam was niet alleen het verhaal van pech en een ultradefensieve tegenstander. Het was ook het verhaal van een collectieve onderprestatie. Met stroperig en slordig voetbal. En dan is het relatief makkelijk te verdedigen, ook voor Volendam.
Wisselbeleid
Ook het wisselbeleid van Van Wonderen was ronduit opmerkelijk. Kort na de 0-2, waarin Syb van Ottele opnieuw bewees een zwakke verdediger te zijn, werden Pelle van Amersfoort en Ché Nunnely naar de kant gehaald. Hun vervangers? Ion Nicolaescu en Patrik Walemark. Dus een spits voor een spits en een vleugelspeler voor een vleugelspeler. Oké, dat resulteerde in het vlotte doelpunt van Nicolaescu: wanneer krijgt de supersub een kans vanaf de aftrap? – maar toen was het weer breien en glijden op het veld.
“Patrik moest voor meer creativiteit en combinaties zorgen”, lichtte Van Wonderen zijn wissels toe. “We wilden Nico in de slotfase in positie brengen. Anas Tahiri kwam voor Simon Olsson, die ook een gele kaart had. En in de slotfase zochten we naar lengte en opportunisme met Pawel Bochniewicz in de aanval.”
Tahiri en Bochniewicz kwamen pas in respectievelijk de 82e en 87e minuut in het veld. “Als je nog meer mensen naar voren haalt, ga je niet per se aanvallender spelen”, counterde Van Wonderen. ‘Jullie komen in een val terecht als jullie allemaal vooruit gaan. Dan besteed je meer tijd aan het terugrennen dan aan het onder druk houden van je tegenstander. Nu kregen we de ballen die Volendam wegschoten snel terug, omdat we ze achterin konden opvangen. Ik wilde zo lang mogelijk wachten om te zien of we er waren voetbal spelen (lees: met combinatiespel, red.) er doorheen konden komen.”
Structuur versus avontuur
Dit zijn de argumenten van een trainer die altijd vasthoudt aan structuur. Tegelijkertijd is voetbal ook een avontuurlijk spel, waarin je soms het geluk moet zoeken. En dat kan, of moet, als de noodzaak zich voordoet, ook bij het opportunisme. Met een gedurfd vervangingsbeleid, waarbij verdedigers worden opgeofferd voor aanvallers. Met lange ballen richting het strafschopgebied van de tegenstander. Met vuurtorens in de aanval, met Sven van Beek, Bochniewicz of Daniel Karlsbakk bijvoorbeeld. Deze laatste kwam echter niet eens binnen de lijntjes. Het zegt veel over de status en het perspectief van de Noorse spits.
Logischerwijs weet niemand hoe de wedstrijd zou zijn verlopen als Van Wonderen een meer opportunistische koers had gevolgd. Zeker is dat deze uitkomst voor niemand bevredigend was. Heerenveen wilde vooruit, maar had vooral de handrem stevig aangetrokken. Het spelersvoetbal en het wisselbeleid van de coach zijn in één woord te vatten – passief – en daar wil niemand in het Abe Lenstra stadion mee geassocieerd worden.
[ad_2]
