[ad_1]
Met hulp van stichting Dutch Cell Dogs zijn beschadigde asielhonden onlangs getraind door heel bijzondere trainers: langdurig psychiatrische patiënten. “Juist omdat ze vaak allebei veel hebben meegemaakt, begrijpen ze elkaar goed.”
“Goed gedaan meid!”, mompelt de bleke dertigjarige Elisabeth (fictieve naam) geruststellend tegen de bezorgde Rottweiler Tess als hij eindelijk netjes naast haar in het gras gaat zitten. Een paar weken geleden weigerde de hond te lopen, maar na een aantal weken trainen heeft Elisabeth haar nu zover gekregen dat ze haar niet alleen mee kan nemen voor een wandeling, maar ook dat ze nu naar een paar simpele commando’s luistert.
Sinds mei vorig jaar verblijft Elisabeth noodgedwongen op de afdeling langdurige behandeling van de Amsterdamse geestelijke gezondheidszorgaanbieder Inforsa. Omdat ze PTSS heeft en zeer intensieve traumatherapie nodig heeft. Hoe ze aan PTSS is gekomen, wil ze niet zeggen. Het is waar dat haar problemen zo ernstig zijn dat ze hier is met een gerechtelijk bevel.
Een paar maanden geleden konden zes psychiatrische cliënten zich inschrijven voor het trainen van verwaarloosde of onhandelbare asielhonden binnen Inforsa. Het idee hiervoor kwam van opdrachtgever Elisabeth. Ze had al gehoord van het trainingsprogramma van Stichting Cell Dogs Foundation en wilde dit heel graag naar de kliniek brengen, zodat ze zelf een hond kon trainen.
Hard werken
“Als je in de psychiatrie zit, is het hard werken voor cliënten”, zegt Marielle de Smit, directeur behandelzaken bij Inforsa. “En dan heb je soms ook lichtpuntjes nodig, zoals deze.” Volgens haar voegt het trainen van asielhonden veel toe aan de reguliere therapie die cliënten al krijgen. “Daardoor leren ze in de praktijk beter grenzen te trekken en zichzelf en anderen weer te vertrouwen.” Het levert klanten zoveel voordeel op dat Inforsa volgend jaar al nadenkt over nieuwe trainingen.
“Ik hou van honden”, zegt Elisabeth met een twinkeling in haar ogen. “Ze zijn zo puur en eerlijk.” Zeven weken lang traint ze twee keer per week met Tess op het veld achter de kliniek. Dit doet ze samen met vijf andere cliënten die ook een asielhond opleiden. Zij worden geholpen door twee begeleiders van de stichting. Het is de bedoeling om van de honden weer gezinshonden te maken.
De honden worden getraind met behulp van een clicker, een klein doosje dat een klikkend geluid maakt als je erop drukt. Pas als de hond zich positief gedraagt, drukt de tijdelijke eigenaar op de bak. Zo weet de hond dat hij goed gedrag heeft getoond en volgt er een beloning. Dat kan een patatje zijn of iets lekkers.
Broodfokker
Voor trainingen halen de handlers de honden altijd op bij het nabijgelegen asiel. Ze hebben allemaal veel meegemaakt voordat ze daar terechtkwamen. Rottweiler Tess was bijvoorbeeld twee jaar bij een fokker en leefde in het donker, totdat de fokker werd ontmaskerd, vertelt Marlies de Bats. Zij is de oprichtster van de stichting en een van de twee begeleiders die vandaag de training volgen. “Met deze training moet Tess langzaamaan weer mensen leren vertrouwen”, zegt ze.
Niet alleen de honden hebben veel meegemaakt, maar ook de ernstig psychiatrische cliënten die hier zijn. Vooral bij de hondentraining ziet De Bats daar het voordeel van: “Juist omdat zowel deze honden als deze mensen vaak een zwaar leven achter de rug hebben, begrijpen ze elkaar zo goed.”
De afgelopen jaren werkte de stichting al met bijvoorbeeld gedetineerden en jongeren in jeugdinstellingen. Nu werken zij voor het eerst ook met deze doelgroep. “Daar hebben we vooraf goed over nagedacht”, zegt De Bats. “Omdat dit uiterst kwetsbare mensen zijn. Daarom wordt er bijvoorbeeld extra gekeken naar welke hond het meest geschikt is voor welke cliënt.”
Lichaamstaal
Zo heeft De Bats de psychiatrische cliënten eerst persoonlijk ontmoet en gesproken. Vervolgens is ze naar het asiel gegaan om de honden te selecteren, waarbij ze vooral heeft gekeken naar de lichaamstaal van de hond en cliënt. “Wij kozen voor Elisabeth, die rustig en enigszins gereserveerd is, een hond die angstig is. Zij moet dus het voortouw nemen. Anders gebeurt er niets.”
De wedstrijd bleek de afgelopen weken een groot succes. Tess is nu veel minder angstig en wil zelfs weer lopen. Met een beetje geluk kan de hond binnenkort in een gezin worden geplaatst. Ook mentaal is Elisabeth verbeterd. Vooral door de veerkracht die ze in de hond zag. “Tess heeft het niet gemakkelijk gehad, maar ze is nog steeds aan het herstellen. En dat geeft mij ook hoop.”
De training zit er voor vandaag op. De honden worden in een grote bestelwagen geladen en teruggebracht naar het asiel. Over enkele dagen vindt de laatste training plaats. Dan zullen de cliënten afscheid moeten nemen van hun tijdelijke maatje.
Elisabeth kijkt er niet naar uit. “Dat zal lastig worden. Maar ik hoop dat Tess snel een fijn nieuw plekje vindt.”
[ad_2]
