[ad_1]
Elly (van Rikkert) toonde zaterdag haar kinderboek Wolkenwei aan het publiek. Als het boek ‘afscheid’ bespreekbaar maakt, is Elly een gelukkig mens.
Elly heeft zelf ook een wolkenweide. Niet één zoals Daan uit haar boek, maar haar bankje bij het ven is nog steeds een plek waar ze rust vindt.
Had Elly Nieman destijds maar zo’n boek gehad. Zo’n boek als Wolkenwei, dat ze zaterdag presenteerde in Afscheidshuis Zwaluwstee in Frederiksoord. In het boek beschrijft (en zingt) Elly hoe Daan op de fiets, die hij van zijn grootvader heeft gekregen, naar zijn wolkenweide fietst. Daar kijkt de jongen naar de wolken, tot het moment dat hij opa’s gezicht erin ziet. Dan fietst Daan met een gerust hart naar huis.
Meester Prikkebeen
Als Elly vroeger zo’n boek had gehad, had ze zich niet zo vaak afgevraagd waar oma gebleven was. “Als kind had ik ook zo’n wolkenweide nodig”, zegt de inmiddels 77-jarige zangeres, bekend van Elly&Rikkert en Meester Prikkebeen . “Toen zeiden de volwassenen: hij is in de hemel. Ik keek altijd omhoog naar de wolken. Dat was voor mij de hemel. Ik zie nog steeds dingen in de wolken. Vogels. God ook. In zo’n mooie wolk waarachter de zon schijnt.”
Ze was ooit op een begrafenis. Ze zag daar kinderen. Ze vroegen: waar is opa nu? ‘Nergens,’ antwoordden de volwassenen. “Wij, volwassenen, kunnen het vaak zo moeilijk hebben om met de dood om te gaan. Als kind wordt je niets verteld. Dat ‘nergens’ sneed door mijn hart”, zegt Elly.
Zaterdag zag Elly weer kinderen. Ze gingen op het tapijt zitten en keken toe hoe ze het lied ‘Clouds’ zong.
Als ik naar de wolken kijk, denk ik soms aan verdriet.
Omdat wolken vol tranen zitten, zie jij ze alleen niet.
Tenzij het regent, komen ze naar beneden.
Dan zeggen alle mensen: wat is het verdrietig vandaag.
750 boeken
Er zijn 750 Wolkenwei-boeken gedrukt. Elly Nieman schreef de tekst, Michel de Boer illustreerde. Er zijn al 500 exemplaren verkocht. “Het zou leuk zijn als ouders dit samen met hun kinderen lezen om het onderwerp ‘afscheid’ te bespreken. Ik hoorde ook een leerkracht die het in haar klas wilde gebruiken.”
Als Elly zoiets hoort, wordt ze blij. Net zo blij als het moment dat ze naar de foto van de regenboog kijkt die zich openbaarde op het moment dat ze haar boek aan het publiek presenteerde.
Oorlog en geweld
De dag ervoor was ze bij ‘haar’ kleine vriendin geweest; ze had gezien hoe de wolken weerkaatsten in het water. Dus ze zag de wolken twee keer. Ze kon zich niet precies herinneren of ze had gebeden of niet. Hoe dan ook had ze met haar kleine vriendinnetje de ‘veelheid van dingen’ kunnen opvangen. Op zulke momenten kwam ze ‘thuis in haar hart, in haar ziel’.
De wereld had zoiets als de Wolkenweide nodig, dacht ze op de ochtend van de presentatie. Ze durfde niet eens naar het nieuws te kijken, met al die oorlogen en geweld. “Daar ook,” dacht Elly, “zijn kinderen die ’s nachts naar de wolken kijken.”
[ad_2]
