[ad_1]
Willem Koopman sluit na bijna 36 jaar zijn tabaks- en literatuurwinkel in winkelcentrum Nije Nering. Hij loopt al twee jaar met een versleten enkel en naarmate de pijn steeds erger wordt, is het tijd voor behandeling. Dat betekent een jaar revalidatie. Per 1 januari wordt zijn winkel overgenomen door Henri Offerein.
Op 30 december sluit hij voor de laatste keer de deur van zijn winkel. Na in mei 1988 een eigen winkel te hebben geopend en 36 jaar ‘sigarenboer’ te hebben gespeeld, gaat Willem Koopman eind dit jaar met pensioen. De winkelformule blijft bestaan, maar in een andere vorm. Sinds het grote nieuws bekend werd, wordt hij overspoeld met reacties. “De reacties die ik nu al krijg zijn hartverwarmend: ‘Dat kan niet, zonder jou kunnen we niet’, ‘O, wat jammer’, ‘Dat zou je toch niet doen?’ Gelukkig is niemand onmisbaar en ik zal het zeker missen.”
Vanaf 1 januari 2024 staat ‘de mensenmens’ niet meer achter de toonbank en dat zal even wennen zijn. Begin januari wordt hij geopereerd. Na de revalidatie is er tijd voor leuke dingen. “Dat kan betekenen dat we klussen met de kinderen, die allemaal in Hoogeveen wonen en genieten van onze vijf kleinkinderen. Ook maak ik vaak mooie tochten op mijn racefiets en mountainbike. We kunnen er een groot feest van maken, maar bescheiden als ik ben, gaan we dat niet doen.”
1988
Zijn avontuur als winkeleigenaar in Hoogeveen begon op 26 november 1987. Koopman woonde destijds in Zwolle en bezocht Hoogeveen voor de verjaardag van zijn schoonvader. De heer Koster wilde zijn winkel sluiten en de beide heren gingen er al snel mee akkoord en in mei 1988 werd hij eigenaar van de winkel. “Wij, 28 jaar oud, en twee kleine kinderen van twee en vier jaar, vonden het een hele stap. Het winkelpand werd van de Rabobank gehuurd voor 591,65 gulden per maand. Begin 1988 keerden wij met onze twee dochters terug naar Hoogeveen, waar wij beiden geboren en getogen zijn.”
Omdat Koopman niet veel van boekhouden wist, nam zijn vader die taak op zich. “We waren en zijn nog steeds zo trots om in onze eigen winkel te staan. Natuurlijk is het hard werken, maar dat hebben we met veel plezier gedaan. De eerste jaren geen vakantie. Vervolgens heeft mijn vader in de vakantieperiode twee weken in de winkel gewerkt, zodat wij lekker eropuit konden gaan. De winkel draaide erg goed en we voelden ons als vissen in het water. Een jaar na de opening werd ik gevloerd door een hernia. Mijn vrouw werd voor de leeuwen gegooid en moest enkele maanden in haar eentje de winkel runnen. Na mijn herstel vonden wij het nodig om personeel aan te nemen. Onze eerste medewerker werd aangenomen voor de maandagochtend en de vakantieperiodes. Ze is al zestien jaar bij ons.”
Uitbreiding
Het pand bestond uit een winkel van 50 vierkante meter en een magazijn van 50 vierkante meter en werd in 1992 uitgebreid van 100 naar 120 vierkante meter. “Toen er vijf klanten binnen waren, zat de winkel vol.”
In 1996 werd zijn winkel een postagentschap van de PTT. “Op zaterdagavond werd met hulp van familie en vrienden de hele winkel van boven tot onder leeggehaald en maandag begon de inrichting. In drie dagen tijd kreeg de winkel een compleet nieuw interieur. Vaste klanten bezoeken onze winkel al jaren op vaste dagen. Donderdag werd de nieuwe winkel geopend en veel mensen waren verrast. In 2013 vierden wij ons 25-jarig jubileum. Inmiddels zijn we uitgebreid met twee parttimers, waarvan er één al ruim twintig jaar bij ons werkt.”
Vaste klanten
Willem kijkt met veel voldoening terug op zijn jaren als winkeleigenaar in Hoogeveen. “Wij hebben fantastische jaren gehad. Wij vinden het altijd leuk om met mensen om te gaan. Natuurlijk hoor je en gebeurt het in een plaatselijke winkel. Mensen die grote prijzen hebben gewonnen in de loterij bijvoorbeeld. Situaties thuis. Wij zijn hier altijd nauw mee omgegaan. Gelukkig hebben wij een zeer trouwe klantenkring. Ouders die vroeger in de kinderwagen zaten en naar onze winkel kwamen, komen nu met hun eigen kinderen naar ons toe. Voor Corona kregen kinderen altijd een snoepje: ‘Doe je dat nog? Dat had ik vroeger ook altijd”.
Er zijn teveel anekdotes om op te noemen. “Het gebeurde dat een klant al fietsend de winkel binnenreed, de fietstas opende en zei: ‘Willem, vul maar aan.’ Veel mensen hoeven niet te zeggen waarvoor ze komen. ‘Doe er maar twee’, dan weten we genoeg. ‘Wilt u een stempel bij de wenskaart?’ ‘Nee, ik heb hem nog!’ ‘Dat is niet mijn vraag mevrouw, ik vraag wat u wilt, niet wat u heeft’”.
De reactie is altijd leuk. Een Drent die naar Australië was geëmigreerd, kwam naar mij toe om een doosje sigaren te halen. “Wat een ontzettend mooie sigaren heeft hij, die hij naar mij moest sturen.” Hij stuurde mij geld en ik stuurde hem de sigaren. Vanaf dat moment waren we een internationaal bedrijf. Mensen zeggen wel eens dat ik niet op de goede weg ben. Daar zit een kleine kern van waarheid in. Ik voel me er goed bij. We proberen er elke dag een feestje van te maken, maar natuurlijk hebben we ook wel eens een “slechte” dag.”
Boek
De Nije Nering begon eind jaren negentig wat verarmd te raken, maar begin 2010 kwam er een eigenaar langs die zijn plannen waarmaakte en een prachtig winkelcentrum van de grond af aan bouwde. Hij zou binnenkort een boek kunnen schrijven over zijn tijd als winkeleigenaar. “Het waren goede tijden, maar zoals altijd heeft alles een donkere kant. De vele inbraken die we hebben moeten doorstaan, hebben ons veel energie gekost. Inbrekers zijn ‘s nachts altijd buiten. Vele malen, zelfs één keer op oudejaarsavond, werd ik vanuit mijn bed gebeld dat het weer was gebeurd. Wat je dan aantreft is een hoop verwoesting en het is zelfs twee keer voorgekomen dat de hele voorraad was weggehaald. Gelukkig behoort dit sinds de aanschaf van een alarmsysteem tot het verleden. Tijdens de Corona-epidemie moest de winkel drie maanden sluiten. Gelukkig herinneren we ons de mooie tijden.”
Er zijn in 36 jaar veel veranderingen opgemerkt. “Vroeger werd er alleen contant betaald. De pin werd in de jaren negentig geïntroduceerd. In eerste instantie wilde ik het niet doen, maar werd eigenlijk gedwongen, klanten liepen weg. De eerste geldautomaat was gekoppeld aan de telefoonlijn, dus als we een telefoon hadden, was het niet mogelijk om geld op te nemen voordat het gesprek was beëindigd. Vroeger kon je bij ons nog een fax versturen. En toen veranderde alles. Op 1 januari 1999 zijn wij begonnen met betalen met de euro. Kostte een pakje van 20 Marlboro’s in 1990 4 gulden 20 (1 euro 90), nu betaal je er 9 euro 50 (20 gulden 95) voor. In 1988 kostte de Telegraaf op zaterdag zo’n 1 gulden 50, nu is dat 4 euro 69. Een postzegel kocht je voor 0,65 cent, nu betaal je 1,01 in euro’s. Pijptabak werd in die jaren veel verkocht en momenteel heb ik drie pijprokers als klant. Vorig jaar is mijn laatste klant overleden die nog pruimtabak gebruikte (een propje tabak in je mond stoppen en gewoon kauwen).’
[ad_2]
