Robin sprong van de brug, voor de ogen van zijn vader: ‘De drugs hebben gewonnen. Wij hebben verloren’

Heb je hulp nodig? Neem dan contact op met de Zelfmoordhulp- en preventielijn. Praat erover. Tel: 0800-0113 (gratis), 113 (normaal tarief) of .

Twee maanden na het overlijden van zoon Robin herinnert alles in de bescheiden Blaricum doorzon woning van Hans Raven aan dit grote verlies: op tafel liggen twee fotoportretten, gegoten in transparante acrylblokken.

“Het is prachtig, als je er een lichtje onder zet, komt het gewoon tot leven.” Voor het raam hangt een indrukwekkende rij kaarten. “Het is bizar hoeveel hij heeft losgelaten. Al die lieve, betrokken mensen.” Op de vensterbank ligt de rouwkaart met onverbloemde tekst: ‘De drugs hebben gewonnen. We hebben verloren’.

“Wij zijn er open en eerlijk over. Dat vinden wij belangrijk. Tegenwoordig wordt het allemaal als normaal beschouwd: wiet roken, een pil slikken. Vroeger lagen er sigaretten op tafel, maar nu worden er op feestjes drugs rondgedeeld. Het is een enorm probleem”, zegt Saskia Terpstra, de moeder van Robin. Terwijl zij de koffie inschenkt, maakt Hans een drankje.

Wat is er gebeurd?

Hans: “Robin kwam ‘s morgens aan mijn bed staan ​​en zei: Pa, ik ben verslaafd, ik gebruik nu anderhalve week GHB. Hij wilde niet naar de Albert Heijn, waar hij werkte, en vroeg of hij naar mijn werkplaats in Nijkerk mocht komen. Toen liet hij me het spul zien, het zat gewoon in een fles Spa Red. Er viel een beetje af. Wat ik niet wist, is dat hij er een paar grote slokjes van nam vlak voordat we in de auto stapten. Achteraf gezien was het zo veel dat er een olifant zou omkomen. Het is puur gif, gemaakt van remmenreiniger en afvoerontstopper.”

Wist jij wat GHB was?

Hans: “Nee, dus dat heb ik die ochtend meteen opgezocht op internet, want we zouden in de middag contact opnemen met de GGZ om de gewoonte af te leren. Op een gegeven moment zei hij: ik wil graag naar huis, het gaat niet goed. Dus reden we naar huis. Drie minuten voordat hij van de brug sprong, vertelde hij mij dat hij de GHB thuis meteen zou weggooien.”

“We reden richting de brug, niet snel. Toen zei hij plotseling: ik voel me niet lekker. Ik dacht dat hij ging kotsen. Dus ik stopte, hij stapte uit, liep om de deur heen, sprong en drie seconden later stond hij op de weg. Ik rende naar hem toe en belde ondertussen 112. Ik zag meteen dat het voorbij was. Ik ben blij dat hij het niet heeft overleefd, hij zou een wrak zijn geweest.”

Dus het ene moment heb je het nog over terugtrekking, en even later is het voorbij.

Hans: “Dan begint het circus. Vrij snel kwam er een agent langs. Hij begon met reanimatie. Ik bleef er een tijdje bij en belde Saskia. Ik betrapte haar bovenop de brug, ik wilde niet dat ze Robin zo zou zien. En toen was ik ineens een verdachte. Nu weet ik dat die agenten hun werk deden, maar het enige wat ik kon doen was vloeken. Ik voelde me zo machteloos. Aan het einde van de ochtend werd ik ondervraagd. Er is beslag gelegd op mijn auto. Maar binnen twee seconden was het verhaal duidelijk en kon ik gaan.”

En wat is er met Robin gebeurd?

Saskia: “Zijn lichaam is meegenomen voor onderzoek. Op een gegeven moment werd het uitgebracht, dan kon je het hebben, zoals ze dat noemen. Die voorwaarden, oh, ze maakten me ziek. De agenten en de officier van justitie waren zeer correct en sympathiseerden. En dat helpt. Het is allemaal protocol, dat begrijp je, maar ja, het gaat om jouw kind. Toen de formaliteiten achter de rug waren, keerde Hans terug naar Nijkerk.”

Terug naar de werkplaats?

Hans: “Ja. Ik heb diezelfde middag meteen een kist voor hem gebouwd.” Saskia: “Ik wilde Robin heel graag zien. Hans waarschuwde mij: weet waar je aan begint.” Hans: “Ik zag er echt tegenop. Maar ik ben echt blij dat we het gedaan hebben. Het geeft gemoedsrust.”

Saskia: “Daarna werd Robin meegenomen naar Vos Uitvaart in de Blaricummermeent. Daar hebben we Robin zelf verzorgd en in de kist gelegd. Het ging zo mooi en respectvol. Daarna mocht hij naar huis, gewoon in onze eigen bus, waarmee we hem later hebben begraven.”

Wie was Robin?

Hans: “Een hele grote lieverd en een gek mens.” Saskia: “Een geweldige schat. Zeer sociaal met een enorm rechtvaardigheidsgevoel. Al op jonge leeftijd kwam hij op voor anderen. Ik ben daar altijd trots op geweest. Hij had veel vrienden en geen vijanden. Ja, alleen de medicijnen. Hij fladderde door alles heen. Leraren op de Bernardusschool konden niet boos op hem worden. Na College De Brink voltooide hij zijn timmeropleiding bij Bouwmensen in Bussum. Door weer en wind ging hij op de fiets naar zijn werk. Het was niet gemakkelijk. Altijd te laat, altijd alles kwijt. Zo zat hij gewoon in elkaar.”

Hans: “Hij woonde nog thuis. Twee jaar geleden kreeg hij een psychose, mede door de drugs. Toen werd het zo goed verzorgd door Albert Heijn. Marieke Ton, de eigenaresse van de supermarkt, wist van zijn problemen, maar zei: ‘kom maar naar ons toe’. Uiteindelijk heeft hij er maar twee jaar gewerkt, en toch had ze Robin al in haar hart gesloten.”

Saskia: “Ik zei ooit tegen Robin: je had in de prehistorie geboren moeten zijn, een dier neerschieten als je honger had. Geen lastig gedoe met belastingen en dergelijke. Om vrij te zijn, om vrij te leven.”

Als je terugkijkt op zijn leven, waar ging het dan mis?

Hans: “Toen hij een jaar of twintig was, begon hij in allerlei complottheorieën te geloven.” Saskia: “Als je daarin wordt meegezogen, begin je aan alles te twijfelen. We begrepen hem niet meer, zijn vrienden dachten ook: waar heb je het over? Hij geloofde niets meer. Werd losgekoppeld van iedereen.”

Hij had vaker psychotische fasen in zijn leven. Hoe is dat gebeurt?

Hans: “Nou, hij reed al vanaf zijn zestiende te hard. Dat komt door die smerige, verslavende computerspelletjes. Hij speelde de hele nacht. Om wakker te blijven begon hij dat spul te slikken. Alles kwam samen: veel gamen, veel drugs en geloof in complottheorieën.”

Saskia: “Toen hij twee jaar geleden uit zijn laatste psychose kwam, leek het alsof hij de wereld voor het eerst zag. Hij schaamde zich voor wat hij tijdens zijn psychose had gedaan. Ook zag hij hoe zijn vrienden doorgingen met hun leven, terwijl zijn leven zo’n zes jaar stil had gestaan. Albert Heijn gaf hem structuur, het was een begin. Maar hij was niet blij. Hij had een droom: een opleiding volgen tot deskundige in de zorg. Dat had hij echt kunnen doen, hij had zo verbindend kunnen zijn, zo goed in het bij elkaar brengen van mensen.”

“Hoe ze er ook uitzagen, wat hun achtergrond ook was, het maakte hem niets uit. Het was niet de bedoeling. Op een gegeven moment merkten we dat hij ondanks de behandeling en de zware medicatie weer begon te wiegen. Toen kreeg hij een terugval en was hij weer aan de drugs.”

Hoe heb jij jouw afscheid ervaren?

Hans: “We hadden niet genoeg ruimte voor alle bloemen. Alles in huis stond vol. Het medeleven kwam van alle kanten. Ik vind het fantastisch wat Marieke Ton heeft gedaan. Zoveel goede dingen, ik heb echt een zeer hoge dunk van haar. Ze heeft zelfs de winkel een paar uur gesloten. De volgende dag ben ik daar meteen gaan winkelen. Toen kwam ze naar mij toe en vroeg: ‘Wat vinden jullie van een herdenkingsplek in de winkel? Ja. Doe Maar. Zet gewoon neer wat je wilt. En noem vooral dat aspect van die medicijnen.”

‘De drugs hebben gewonnen, wij hebben verloren’, staat er op de kaart.

Hans: “De vrienden van Robin hebben op zijn kist gezworen nooit meer drugs aan te raken. Het is zo’n smerige rotzooi, zo’n vreselijke rotzooi. Die GHB heb ik bewaard. Robins vrienden begrepen dat niet. Maar na de begrafenis liet ik ze de fles zien en zei: kijk jongens, dit is de moordenaar van Robin. Pas toen heb ik het weggegooid.” Saskia: “Het vervelende is dat drugsgebruik onder jongeren heel normaal is. Er is geen angst meer.”

Wat is jouw boodschap aan ouders en kinderen?

Saskia: “Denk niet te licht over drugs. Het begint met een beetje wiet, maar daarna komt er allerlei troep bij. Het is niet onschuldig. Ook die chemicaliën in pillen. Bij God weet je niet wat erin zit. Je wordt er binnen de kortste keren kapot van, en dat geldt ook voor GHB. Het gaat zo snel, je kunt niet zomaar stoppen. Als je eenmaal zo high bent, wil je er weer naar en blijf je gebruiken. Zo kom je in die vicieuze cirkel terecht. Robin wist precies hoe het werkte.”

Hans: “Je bent al na drie dagen verslaafd aan GHB. Je hebt het elke twee en een half uur nodig. Het gaat de hele dag door, je kunt niet meer slapen, je bent totaal uitgeput.”

Je hebt ervoor gekozen heel open te zijn over de dood van Robin.

Saskia: “Zo leven wij ons leven. Ik hoop dat er mensen zijn die dit verhaal willen bespreken.” Hans: “Houd allereerst je handen van de drugs af. En houd kinderen weg van die verdomde computer, weg van het internet. Want dat was echt het begin met Robin. Gelukkig halen ze nu mobiele telefoons uit het klaslokaal. Ik ben er een groot voorstander van. Persoonlijk bezoek ik graag café d’Ouwe Tak. Als ik om me heen kijk zie ik allerlei mensen op die klote telefoon zitten. Ik zeg: kijk elkaar aan, ga in gesprek. Mensen verliezen elkaar.”

De dood van Robin heeft veel mensen getroffen.

Saskia: “Ongelooflijk, het weergalmde heinde en verre. Zo mooi was het afscheid, in Het Vitus. En we hebben het precies kunnen doen zoals we wilden. We gingen langs de brug en legden daar alle bloemen neer, samen met kaarsen. Het is echt een monument geworden. Daardoor is het nu niet een plek die je wilt vermijden.”

Hans: “Ik ben blij dat ik erbij was toen hij sprong. Dat klinkt misschien gek, maar dat betekent dat er geen vragen zijn.” Saskia: “Eerst dacht ik: wat bedoel je? Maar nu begrijp ik het. Als hij er niet was geweest, verzon je misschien een heel verhaal in je hoofd: hoe ging het, aarzelde hij? Nu weten we dat het niet voorkomen had kunnen worden.”

De dag na het interview legt Hans via de app een verklaring af waar hij graag aandacht voor zou willen. Het is een schreeuw uit het hart, namens Robin: “Laat dit artikel de ogen openen van jong en oud. De mijne gesloten. Gebruik je hersens. Leer hiervan!”