[ad_1]
De jonge Spaanse ober in het buffetrestaurant doet zijn werk met passie en in een hoog tempo. We hebben ons bord nog maar net leeg als hij het voor ons afruimt. Terwijl hij met een stapel borden tussen de tafels draaft, beweegt de staart bovenop zijn hoofd heen en weer.
‘Kijk, een tatoeage van een staaf op zijn arm,’ zeg ik tegen mijn vrouw, ‘met een muziekstuk erin geschreven. Welke muziek zou het zijn?” “Dat kun je hem gewoon vragen”, reageert ze.
Ik twijfel. Deze jongen is van een andere generatie. Heeft een andere levensstijl, andere smaak en andere passies dan ik. En wat weet ik over de hedendaagse Spaanse muziek en cultuur? Dat is lastig communiceren.
Mijn vrouw heeft zulke aarzelingen niet. Als de jongen langs onze tafel komt, komt ze naar hem toe en vraagt welk muziekstuk hij op zijn arm heeft getatoeëerd.
Onmiddellijk stopt hij zijn snelle pas en zijn gezicht licht op. ‘Chopin,’ zegt hij. “Een nocturne, ik speel ze graag – een nocturne, ik speel ze graag.” Dan loopt hij weer verder en concentreert zich op het gebruikte serviesgoed op onze tafels. Er moet immers gewerkt worden.
Als ik ‘s avonds laat in bed lig, gaan mijn gedachten uit naar de jongeman. Hij is qua leeftijd en cultuur ver van mij verwijderd. Maar wij delen onze liefde voor de nocturnes van Chopin. De dromerige klanken beginnen spontaan in mijn hoofd te spelen.
Tegenwoordig kan ik Spotify op mijn hoortoestellen draaien en even later wiegen ik op de rustige en melodieuze nachtmuziek van Chopin. Deze nocturnes zijn gecomponeerd voor dit late uur van de dag. De prachtige klanken werken, vrede en harmonie dalen in mij neer.
En dagdromen. Terwijl ik luister, stel ik me voor dat de jongen voor wie Chopin perfect is een begenadigd conservatoriumstudent zal zijn, of op zijn minst een getalenteerde hobbyist. En dat hij nauwelijks van zijn passie zal kunnen leven.
Hij zal ook een broodje op zijn bord moeten hebben en het is lastig om met muziek de kost te verdienen. Wat eeuwige waarde heeft, maakt je zelden rijk.
Waarom zou hij ervoor gekozen hebben om zich hierin te ontwikkelen? “Psychologisch loon, Wim”, legde een personeelsdirecteur van een groot bedrijf mij ooit uit. “Sommigen kiezen ervoor om te leven voor wat in hun hart geschreven staat. Kunstenaars bijvoorbeeld, maar ook predikanten, toch?”
In de Bijbel heet dit: ‘uw beloning is groot in de hemel’. In onze tijd van welvaart en materie hebben we mensen nodig die niet voor het grote geld gaan, maar voor psychologische beloningen.
Onze wereld heeft muzikanten en andere artiesten nodig. Ook zorgwerkers, voor lichaam en geest. Pastors niet minder. We moeten ze tegenwoordig met een lampje zoeken. Arbeiders gezocht voor psychologisch loon!
Ze doen wat Lucebert schreef: ‘Alles van waarde is weerloos en wordt rijk door tastbaarheid’.
Opmerking? Mail naar wimbeekman56@gmail.com
[ad_2]
