Column | Boycot Qatar – NRC

Door sterfgevallen tijdens de bouw van voetbalstadions en zorgen over de mensenrechten werd het WK voetbal in Qatar bijna geboycot. Bijna, want iedereen ging zoals verwacht, de sportjournalisten gingen voorop. Hoogtepunt van het protest: Minister van Sport Conny Helder die tijdens Nederland-Qatar op de tribune een regenboogpin onder haar oranje sjaal verborg.

Wij hebben Qatar afgelopen winter leren kennen als een goede organisator. Een voetbalsfeer ontbrak vrijwel geheel, maar de faciliteiten waren prima.

Qatar is inmiddels de organisator geworden van alles waar het Westen graag naar kijkt. Ze kopen nog steeds voetballers voor te veel geld voor hun belachelijke concurrentie, ze kopen voetbalclubs (Paris Saint-Germain), Max Verstappen werd er wereldkampioen en de padelwereldtour verhuist volgend jaar van Amsterdam naar Doha. Ze willen van alles: van turnen, basketbal, ijshockey, het WK schaatsen en darten tot de start van de Tour de France. En dat is nog maar de sportfetisj. Het valt niet uit te sluiten dat ze ook onze musea en theaters gaan uitkopen, want in de culturele sector doen ze alles voor geld.

Dit weekend bezocht de Iraanse minister van Buitenlandse Zaken het politieke gezicht van Hamas, Ismail Hayineh, in zijn villa in Doha. Volgens een verklaring van Hamas werd overeengekomen om “de samenwerking voort te zetten” om de groep te helpen haar doelen te bereiken. Eén van die doelen is de vernietiging van Israël.

Blijkbaar voelen ze zich daar veilig.

Qatar heeft zich informeel opgeworpen als mogelijke onderhandelaar, het is de Willem Endstra van het Midden-Oosten: de bankier van de as van het kwaad. De sport was slechts een voorproefje om te zien hoe ver je kunt komen met te veel oliedollars op zak. Ze staken de middelvinger in een kom hete soep en likten er ongegeneerd aan. Nu beginnen ze aan het hoofdgerecht: ze presenteren zich ongevraagd als onderhandelaars op het wereldpolitieke toneel.

De sjeiks merkten vorig jaar hoe zwak de westerse moraal is, hoe klein onze principes zijn. Zij hebben niet geleden onder ‘de grote verontwaardiging’. Na het WK voetbal sprak niemand meer over de mensenrechten in Qatar. Wat zullen ze onze principiële leiders hebben uitgelachen met hun uitspraken en hun spelden onder de sjaal of achter de stropdas toen ze daarna in een ander luxe hotel aan tafel zaten met de terroristen van Hamas of die van Iran.

Atleten, toeristen en conferenties hebben niets te zoeken in Doha. Als er ooit een tijd is om dat kunstmatige land de rug toe te keren, dan is het nu.

Marcel van Roosmalen schrijft hier een uitwisselingscolumn met Ellen Deckwitz.