Column | Alles wat gebeurde was nodig voor nu

Arthur vertelt zijn vrouw Nora, die uit Zuid-Korea komt, dat het anders had kunnen aflopen. Stel dat er in dat huis waar ze beiden als kunstenaars verbleven een andere aardige man had gewoond, en niet hij, zou zij dan niet met die man in bed liggen? Nora reageert realistisch: het is niet waar, het bleek dat ze nu hier bij hem ligt.

Je kunt zeggen dat de film Vorige levens van Celine Song gaat over de vele niet-geleefde levens die achter ieders leven schuilgaan als mogelijkheden en in zekere zin is dat waar. De jeugdliefde die je weer tegenkomt kan een teleurstelling zijn, maar kan ook een vlam aansteken die uitmondt in een groot vuur. Of geen van beide, zoals in deze film. Er is verlangen, heimwee en een beetje spijt, maar er is ook het realistische inzicht dat dit is zoals het nu is en dat er geen reden is om dat als een vergissing te beschouwen en het leven niet geleefd te hebben zoals het ‘eigenlijk’ bedoeld was. zijn.

Het thema van de film zijn niet alleen ongerealiseerde mogelijkheden, maar ook de toevalligheden die leiden tot wat er wel gebeurt, en die niet meer of minder willekeurig zijn. De man met wie je nu bent had misschien een andere man kunnen zijn, ja, als het toeval, het lot, de voorzienigheid de dingen anders hadden laten gebeuren, maar feit is dat het deze man is en dat je nu gelukkig bent met deze. Nu het zo is geworden, kan hij niet meer evengoed iemand anders zijn. Dat kon alleen op een punt in het verleden dat achteraf pas een duidelijk punt werd, omdat je deze man net ontmoette en er toen iets tussen jullie ontstond.

Alles wat betekenis heeft, kun je alleen achteraf zien. Maar het is er ook als je het nog niet ziet, zegt de film, er hoeft niet meteen een verhaal te ontstaan ​​om allerlei kleine gebeurtenissen betekenisvol te laten zijn. Dit heet het Koreaanse concept In Yun.

Het doet sterk denken aan een gedicht van Borges, sterker nog aan vele gedichten van Borges, waarin alles wat er gebeurt, van “de frisheid van het water in Adams keel” tot “het ontelbare stof dat legers was” en “het vormen van de wolk in de woestijn’ was nodig ‘om onze handen bij elkaar te brengen’. En dat is natuurlijk waar, als iets eenmaal is gebeurd, is het onontkoombaar geworden en heeft alles ertoe geleid, want niets kan ongedaan worden gemaakt. Dat betekent niet dat alles gerechtvaardigd kan worden door te verwijzen naar gebeurtenissen uit het verleden.

Het is zoals de wijze Nora zegt: “Hier ben ik beland.” En nergens anders. “Voor mij ben jij het meisje dat vertrok”, zegt haar Koreaanse jeugdliefde, “voor je man ben jij de vrouw die blijft.”

Die man hoort zijn vrouw Koreaans spreken in haar slaap. Dat heeft hij altijd bijzonder lief gevonden, maar nu zijn jeugdliefde op bezoek is, vindt hij het toch wat ongemakkelijk, nu beseft hij dat er een plek in haar is waar hij niet bij kan.

Dit geldt ongetwijfeld meer voor immigranten, maar het geldt natuurlijk altijd. Naast het feit dat een ander toch niet gekend kan worden, is er ook altijd die onkenbare plek van ‘voor mijn tijd’, een plek waar bijvoorbeeld een jeugdliefde wel de weg weet.

Die plek is gemakkelijk ook een plek van verlies – het verleden wordt niet alleen met vreugde overwonnen en achtergelaten. Maar dat is oke. Je bent hier nu.