Edith Piaf balanceert in haar musical tussen leven en dood

Aan het begin van haar carrière leerde Edith Piaf dat ze niet alleen haar stem moest gebruiken, maar ook haar handen. Ze staat niet langer op een straathoek te zingen; op het podium moet ze een verhaal vertellen, emoties overbrengen. Nog een advies: draag zwart. Hierdoor ligt de focus op haar, op haar stem en de muziek. “De rest is lawaai.”

In de nieuwe musical Piaf het wereldberoemde chansonnière worstelt door het leven. Ze bijt terug, maar ziet er ook wankel uit. Na een tumultueuze jeugd wordt Piaf heen en weer geslingerd tussen plankenkoorts en onstuimige liefde. Terwijl haar carrière bloeit, groeit ook haar alcohol- en drugsgebruik.

Er zijn veel films en optredens gemaakt over het dramatische levensverhaal van Edith Piaf. Haar biografie is ook bekend van de schrijver van deze musical, Allard Blom. In 1999 werkte hij al mee aan een Piaf-musical van V&V Entertainment, met Liesbeth List in de hoofdrol. Toch vond Blom een ​​verrassende vorm om het leven van de zanger nogmaals bloot te leggen.

De musical begint met de dood van de hoofdpersoon. De zanger sterft aan de Côte d’Azur, maar wilde eigenlijk in Parijs sterven. In deze voorstelling vervoert haar minnaar haar – in het geheim – naar de Franse hoofdstad: Piaf bevindt zich nu in een schemergebied tussen leven en dood. Ze herbeleeft beslissende momenten uit haar leven met vier tarotkaartfiguren, die ze regelmatig plaatst: de Engel, de Duivel, de Dwaas en de Dood. Deze kaarten vertegenwoordigen uitersten in haar leven: slechte mannen en verslaving, maar ook creativiteit en overgave.

Expressief-droevige ogen

Piaf verwierf grote bekendheid met haar muziek (‘La Vie En Rose’, ‘Non, Je Ne Regrette Rien’), maar haar uiterlijk is bijna net zo iconisch. Ze was klein van stuk, had expressief-droevige ogen, afhangende schouders en opvallende krullen. Hoofdrolspeler Suzan Seegers brengt dit fysiek prachtig in beeld. Haar zachte g is een mooie toevoeging (de actrice is geboren in Limburg) en haar zang overtuigt. Seegers beheerst het karakteristieke vibrato van Piaf en heeft een rijke, open klank met een subtiel donker randje bij de lagere noten.

Naast Seegers valt Thomas Cammaert op in de goede, compacte cast. Als Engel is hij vocaal onberispelijk en biedt hij met zijn rustige spel een prettig tegenwicht aan de expressieve Piaf. Een ander hoogtepunt is het muzikantentrio, dat de chansons live begeleidt.

Ondanks het drama behoudt de musical een zekere lichtheid. Piaf valt soms huilend op de grond, maar echt donker wordt het niet. Regisseur Martin Michel wisselt de scènes en chansons soepel af, met zelfs enige ruimte voor humor. Hij houdt de scènes kort, maar heeft geen haast.

Het decorontwerp van Joris van Veldhoven draagt ​​bij aan de evenwichtige, soms serene enscenering. Voor het decor bedacht hij de uitgang van een Frans metrostation: een brede trap, daarboven ‘Sortie’. Wanneer het licht dimt, zijn alleen lichtgevende bogen zichtbaar. In deze setting gaat het verhaal richting de dood van Piaf, het moment waarop de cirkel rond is en we terugkeren naar de openingsscène van de voorstelling.