Tv-recensie | We slepen de hond mee in de hel zonder daglicht – ons kantoor

De mens heeft de hond gedomesticeerd, een vroege afstammeling van de wilde wolf. Wetenschappers zijn het er niet helemaal over eens wanneer dit precies gebeurde – schattingen variëren tussen 9.000 en 34.000 jaar geleden – maar laten we grofweg zeggen dat het jager-verzamelaars waren die van honden een huisdier maakten. Mensen zijn er blij mee, want de hond was een handige medejager en lekker warm om tegenaan te liggen tijdens koude nachten. Hond blij, want genoeg restjes. Met die geschiedenis in gedachten, kijk eens naar de korte 2Doc De kantoorhond (KRO-NCRV), dan kun je alleen maar zachtjes zeuren.

In de tussenliggende eeuwen is niet de hond, maar de mens getemd, gedomesticeerd en onherkenbaar getransformeerd tot een sedentair wezen dat urenlang in stilte naar een scherm staart, mechanisch reageert op piepjes en fluitjes en zich voortbeweegt op stoelen met wielen. . De taal is geëvolueerd tot een geheimtaal. Doelstellingen. Vergaderingen. Verkoopverpakking. Handelswaar. Vervangen. Betekenisloos voor wie niet bekend is met de kantoortuin. Nee, daar wordt geen enkele hond blij van. 1,3 miljoen Nederlandse werknemers worden er ziek van. Opgebrand. Maar wat doen we? We slepen onze familievriend zonder daglicht de hel in. Om het voor ons draaglijker te maken,

Kantoorhond James dwaalt verdwaald tussen de bureaus, Bobby ligt op de poot van de stoel van zijn baasje en pakt aangelijnd een bal uit de koffieautomaat. Hun eigenaren mogen hun honden meenemen naar het werk, zolang ze zich maar gedragen: de honden. Hiervoor moet vooraf een vragenlijst worden ingevuld en is er een proefdag waarop de hond moet bewijzen dat hij een aanwinst is voor het kantoor. Daarna volgt goedkeuring, al dan niet met strikte voorwaarden.

Het blijft onduidelijk welk kantoor er in de documentaire staat, of wat de mensen die er de hele dag werken doen. De hond zit tijdens vergaderingen op schoot, op tafel of op een stoel en plast af en toe tegen een scheidingswand. Alsof je dat zou doen Toren C looks, de kantoorsatire van Margôt Ros en Maike Meijer. Vervreemdend en lachwekkend, maar ik weet niet of dat door de hond in deze omgeving komt, of door de mens.

Danny Ghosen heeft in Florida een toevluchtsoord gevonden waar mensen het roofdier zijn. In het vijfde deel van Danny & De Amerikanen hij is in Lake Shore Village, een caravanpark waar vooral mannen wonen. Op hun identiteitskaarten staat, naast hun naam en foto, wat ze zijn: seksueel roofdier of zedendelinquent. Zedendelinquent. “Je kunt iemand vermoorden, in stukken hakken en verbranden, en dan staat er niets meer op het identiteitsbewijs”, zegt Bob. Hij is een van de bewoners van deze volwassen gemeenschap waar je struikelt over de bordjes ‘verboden voor kinderen’ en de gasten voor tien uur ‘s avonds het pand moeten verlaten.

Bob betastte zijn stiefdochter toen ze nog geen twaalf jaar oud was. Hij werd veroordeeld tot tien jaar gevangenisstraf en kreeg daarna een proeftijd van vijf jaar, maar hij zal levenslang als zedendelinquent worden bestempeld. In Californië geldt voor zijn ‘soort’ de 300 meter-regel, ze mogen niet in de buurt van een school of park wonen, waar ook kinderen kunnen zijn. Dit dwingt hen om gemeenschappen te vormen met gelijkgestemden in gebieden buiten de bebouwde kom. Dat lijkt mij de plek voor slechte dingen, maar de mannen beweren dat het veilig is – vooral voor henzelf. Hun daad wordt niet alleen op hun identiteitsbewijs vastgelegd, maar ook in een online register. Eén druk op de knop en iedereen kent zijn score.

In de amper twintig minuten dat het programma van Danny Ghosen duurt, leer je minder over deze mensen dan je zou willen. Maar het is leuk dat hij ons ooit meenam naar deze plek voor verbannen mannen.