Iedereen wil lobbes Vincent dood maken, in onvoorspelbaar en grappig ‘Vincent doit mourir’ | recensie ★★★★☆

Vincents therapeut heeft misschien gelijk. Zijn theorie: soms wordt een hond bang voor honden nadat hij door een andere hond is gebeten. Ze voelen dit, worden nerveus en blijven daarom de angstige hond bijten. Wat niet verklaart hoe Vincent (Karim Leklou) van de ene op de andere dag de gebeten hond werd. Waar gaat dat over? Een virus?

Wie weet. Vincent doit mourir geeft geen verklaringen, het leidt alleen maar af van zijn benarde situatie. Een kleurloze man moet in de overlevingsmodus gaan terwijl de hele mensheid zich geleidelijk tegen hem keert. Vincent is een dertiger met uitpuilende ogen en waarbij alles al een beetje uitgezakt is: wangen, mondhoeken, buik. Grafisch ontwerper bij een architectenbureau, jasje en T-shirt: creatief in de aanslag. Niet dolgelukkig, zeker niet ontevreden, heel gewoontjes. Totdat een stagiaire plotseling van woede zijn laptop in Vincents gezicht slaat.

Een moorddadige trend

Typisch voor Vincent: diezelfde avond zet hij een foto van zijn gehavende gezicht op Tinder (‘What a day!’), waarschijnlijk in de hoop op een medelijdensdate. Maar er is een moorddadige trend ingezet. Een collega steekt hem plotseling met een pen, en zulke plotselinge aanvallen worden een akelig patroon. Dat moet dus aan Vincent liggen. Collega’s kijken hem steeds zenuwachtiger aan, zijn baas stelt voor dat hij thuis moet werken, de politie beschouwt hem als een kibbelaar en zijn therapeut vermoedt dat hij naar aandacht aan het vissen is.

Als buurkinderen Vincent aanvallen op zijn eigen veranda, wordt het hoog tijd om onder te duiken op het platteland. Op weg naar het vakantiehuis van zijn vader leert een lotgenoot Vincent dat hij niet alleen is. Er is zelfs een slachtoffernetwerk, Sentinel, met chatrooms, veilige huizen en overlevingstips. Leef eenzaam. Leer je eigen wonden hechten, een ziekenhuis overleef je niet. Neem een ​​hond: deze reageert wanneer agressie tegen de eigenaar wordt bedreigd.

Het allerbelangrijkste: vermijd oogcontact, dat lokt agressie uit – al komt vreemd genoeg niemand op het idee om een ​​zonnebril te dragen in deze merkwaardige zombiefilm. Omdat dat zo is Vincent doit mourir sterker nog: een individuele slow-motion zombiecalyps, hoewel er op grote schaal iets aan het brouwen is. In Frankrijk was de film een ​​onverwachte kaskraker, mogelijk omdat hij een post-Covid-akkoord van isolatie, paranoia, opgekropte agressie en naderend onheil aan de horizon raakt.

Thriller vol zelfvertrouwen

Na het even grappige als dreigende begin zijn we getuige van Vincents deprimerende leven in isolement – hij trekt steeds krachtiger agressie aan. Wanneer hij de marginale, levendige serveerster Margaux (Vimala Pons) ontmoet, nemen de zaken een amoureuze wending. Niet geheel plausibel, al lijkt Vincent in talloze onhandige gevechten te zijn getransformeerd in een soort actieheld met een gevoel van eelt op zijn ziel. Maar hoe combineer je liefde met periodieke moordzucht? Misschien zouden SM-parafernalia zoals blinddoeken en handboeien van pas kunnen komen?

Je kunt spijt krijgen van dat amoureuze subplot, en dat ook Vincent doit mourir in de finale wordt het bijna een gewone zombiefilm, met sociale implosie, het verbreken van familiebanden en een nieuwe toekomst. Als gevolg hiervan blijft het veelbelovende Sentinel-idee – een ondergronds netwerk van gebeten honden – helaas onderontwikkeld. Je moet een film echter niet beoordelen op wat hij niet is, maar op wat hij wel is: in dit geval een onvoorspelbare, actuele en grappige thriller vol frisse ideeën die zelfverzekerd zijn eigen weg kiest.