[ad_1]
Elke keer dat ik mijn auto startte, lichtten beschuldigende letters achter het stuur op. Het ding wilde een dienst.
“Ja, ja, ja”, riep ik steeds, maar het gebeurde nooit. Niet lang voordat de brieven verschenen, was ik achteruit in een bruine roestvrijstalen bloembak gereden en was het verkeer rustiger op een kletsnatte, donkere avond.
Er zat een indrukwekkende deuk in de bumper en het plastic van het linker achterlicht was gebarsten. Ik schaamde me voor Gerrit. Ik wist dat hij niets zou zeggen, want zo is Gerrit, maar toen ik langs zijn huis reed, voelde ik mijn maag samentrekken.
“Wat?” riepen mijn collega’s
Thuis zeiden ze steunend en geruststellend dat een auto slechts een object is, maar ik begon anders naar de mijne te kijken. Toen de letters op het dashboard verschenen, begreep ik dat ik serieuze actie moest ondernemen als ik mijn gekneusde achterwerk op zijn minst enigszins wilde verbergen.
,,Wat?” schreeuwden collega’s toen ze mijn neerslachtige gezicht zagen. “Durf je niet naar de wasstraat te gaan?”
Er kon niets gebeuren, ze kalmeerden. Ze hadden echt, nee, echt nog nooit gehoord van auto’s die door sponzen scheef waren geduwd, gierend en krabbend. Ik hoefde alleen maar naar de instructies van de medewerker te luisteren en mijn linkervoorwiel netjes in een gleuf te sturen.
Ja hooooo
Zwaar ademend reed ik naar het waspaleis. Een jongen gebaarde dat ik door moest rijden. Ik opende snel mijn raam. “Moet ik mijn antenne losschroeven?” vroeg ik schor. De jongen zei nee en zette de tuinslang op de kap
Door waterstralen heen zag ik hoe een tweede man van in de twintig mij gebaarde naar links te sturen. Of nee, naar rechts, nog meer naar rechts, ja hooooo.
Ik durfde niet naar beneden of opzij te kijken. Ik zag enorme rollen opdoemen en vervolgens kwetterden griezelige strengen over mijn antenne-die-nog-aan-stond. Waarom had ik in vredesnaam gekozen voor lava-intensief plus glanzend pantser en regen X en nanowax? Alles voor Gerrit?
Toen het licht eindelijk op groen sprong, reed ik in een zucht naar buiten, langs het stofzuigerplein waar zeker vijftien mannen, hun kont onelegant naar achteren gekanteld, aan de achterbank en de voorbank zogen.
De cockpit
Ze hebben hun ‘cockpit’ stofvrij gemaakt met ‘luchtgeweren’, las ik later en dat klinkt misschien sexy, maar in werkelijkheid is het super triest. Ik zag gebogen ruggen met platte billen eronder in en uit glimmende burgerauto’s gaan en wist niet hoe snel ik weg moest komen.
Toch had ik een grens overschreden. Die avond, vlak voordat ik de deuk naar Gerrit reed, liet ik een swiffer, die ik van mijn moeder zojuist had gekregen, over het dashboard lopen.
Soortgelijk. Hij kon het weer aan.
Met een beetje geluk komt de kleine zwarte binnenkort weer door de APK en ziet Gerrit niets van de inkeping linksachter. Ik denk.
Juich nooit te vroeg.
jantien.de.boer@lc.nl
[ad_2]
