Column | Europees president Michel beschadigt ambt met vroeg vertrek

Europees president Charles Michel heeft aangekondigd vervroegd af te treden omdat hij zich namens de Waalse liberalen kandidaat stelt bij de Europese verkiezingen in juni. Het moet mogelijk zijn, zeggen sommigen. De man is 47. Zijn mandaat loopt eind november af. Na twee termijnen van tweeënhalf jaar is hij niet meer herbenoembaar. Maandenlang vroeg hij regeringsleiders om ander werk. Hij wilde president worden van de Europese Investeringsbank en zocht steun voor Europese topfuncties die deze zomer rondom de Europese verkiezingen vrijkomen. De Hoge Buitenlandse Vertegenwoordiger leek hem wel iets. Maar de regeringsleiders weigerden. Ze zijn van mening dat Michel te veel reist en de prima donna speelt, en de taak waarvoor hij is aangenomen verwaarloost: hen helpen compromissen te vinden. Ze willen hem niet op een andere belangrijke post. Michel botst nu tegen de muur en moet iets doen. Waarschijnlijk hoopt hij via de liberalen in het parlement (of als liberale leider) ergens hoog terecht te komen.

Maar zelfs iemand die niet goed presteert, kan zijn kantoor beschadigen als hij voortijdig vertrekt. Zo is het in dit geval helaas ook. De voormalige Franse president Valéry Giscard d’Estaing zou zich in zijn graf hebben omgedraaid als hij hiervan had gehoord. Giscard richtte in 1974 de Europese Raad op informeel discussieforum van regeringsleiders. Begin jaren 2000 leidde hij de Europese Conventie die een nieuw Europees verdrag moest opstellen. Hij heeft zelf de post van Europese president ‘ontworpen’. Destijds zat iemand anders ieder half jaar de bijeenkomsten van regeringsleiders voor: de premier/president van het land met het roulerende EU-voorzitterschap. De kwaliteit van deze Europese toppen varieerde. Er waren goede presidenten en slechte. Velen hebben die zes maanden niet gebruikt om hun collega’s naar compromissen te sturen, maar om hun nationale agenda door te drukken (zoals premier Orbán nu). Giscard dacht dat dit niet langer het geval kon zijn. Er kwam steeds meer Europa. Dat deed je niet zomaar ‘erbij’. Een permanente, onpartijdige president moest de continuïteit garanderen.

Regeringsleiders willen geen ‘prima donna’ op nog een hoge post

Deze principes staan ​​op het spel door het vroege vertrek van Michel: continuïteit en onpartijdigheid, omdat heel Brussel weet dat hij eindeloos op zoek is naar een baan en regeringsleiders om gunsten heeft gevraagd (naar verluidt wilde hij dat de EIB-post langer voor hem open zou blijven). ; en het elimineren van nationale belangen in een Europese positie, omdat Michel een dubbele agenda kan hebben bij alles wat hij in Europa doet omdat het campagnetijd is. Als hij iets zegt, doet hij dat dan als Europees president of als kandidaat, om stemmen te winnen? Franklin Dehousse, voormalig rechter bij het Europese Hof, schreef in La Libre België: “De kandidatuur van Michel ondermijnt nu al het functioneren van de Europese Raad.” Hij is van mening dat Michel (hij noemt hem Kuifje) onmiddellijk moet aftreden, en niet in juli, om belangenconflicten te voorkomen – net zoals Europese commissarissen die solliciteren ook onmiddellijk aftreden. Maar de timing is slecht. De opvolging van Michel maakt deel uit van de benoemingscarrousel die pas na de verkiezingen van start gaat.

En een ander ding. Er is een reden waarom het mandaat van Michel pas eind november afloopt: het Europees Parlement wordt binnenkort ontbonden vanwege de verkiezingen en de Europese Commissie zal grotendeels leeg zijn. Pas eind 2024 zijn alle afspraken gemaakt en gaan de werkzaamheden weer van start. Giscard was van mening dat er in zo’n vacuümperiode één stabiele factor zou moeten zijn: de Europese president. Ook Michel trekt zich deze overweging blijkbaar niet aan. Hij heeft uiteraard recht op een nieuwe baan. Maar het zou heel dom zijn als er deze zomer niemand in Brussel zou zijn, terwijl er twee oorlogen voor de deur staan. In die zin ondermijnt het vertrek van Michels een van de hoogste posities in de Europese politiek.

Wat nu? De baan opzeggen, zoals sommigen willen? Of iets doen wat regeringsleiders altijd ontzettend lastig vinden, namelijk een sterke president benoemen die hen kan overvleugelen? De naam Mario Draghi circuleert al. Na de ijdele Waalse provinciaal zou dat een verademing zijn.

Delen





E-mail de redacteur