Enorm succes Tatta’s en Bon Bini-films: ‘Honger naar simpel vermaak in moeilijke tijden’

Nu De Tatta’s en Bon Bini films domineren de bioscoopkassa, de multiculturele komedie is terug van weggeweest.

Vorige week was het toegestaan De Tatta’s 2 was de eerste film van het jaar die de platina film ontving voor de 400.000 bezoekers die de film tot nu toe hebben gezien. Vorig jaar presteerde deel 1 hetzelfde, waardoor inmiddels ruim een ​​miljoen mensen beide films van Tatta in de bioscoop hebben gezien.

Dit is geen op zichzelf staand fenomeen, weet regisseur Martin Koolhoven, die met zijn film de trend mede heeft ingezet Het schnitzelparadijs (2005): “Ik heb het altijd vreemd gevonden dat multiculturele komedie al een tijdje afwezig is. We hebben destijds iets tentoongesteld dat een groot publiek trok. Het is waar dat er destijds ook enkele minder succesvolle films zijn uitgebracht, zoals Pizza-maffia En Gangsterjongens , maar dat betekent niet dat het publiek er genoeg van heeft. Dat kan ook te maken hebben gehad met de kwaliteit van die films.”

Droom

Voor Tatta’s regisseur Jamel Aattache is succes een droom die uitkomt: “Dat weet ik nog goed ‘Shouf’ En Het schnitzelparadijs kwam uit en ik dacht meteen: shit, dat had ik ook graag willen regisseren. Ik had toen niet de timing en het geluk, maar nu gelukkig wel!”

Aattache, van Nederlands-Algerijnse afkomst, groeide op in een achterstandswijk in Rotterdam en had veel vrienden met verschillende achtergronden: “We keken naar Nederlandse films, maar zagen dat multiculturele aspect nooit. Wij herkenden onszelf er gewoon niet in. Daar wilde ik toen verandering in brengen.”

Aattache probeerde het met de eerste Nederlandse vechtsportfilm VECHTENDE vissen bracht ook andere culturen en stijlen op de voorgrond, maar flopte genadeloos. Mede omdat de film op dezelfde dag uitkwam als, ja, Sjoef sjoef habibi !. In die tijd ontmoette hij acteur Mohammed Chaara, een van de eerste Nederlands-Marokkaanse acteurs waarmee hij doorbrak Sjoef En Het schnitzelparadijs . “Mo en ik wilden gewoon dat soort films maken, met wat meer kleur voor en achter de schermen. Dat hebben we net een beetje gemist.”

Katalysator

Drijvende kracht en ultieme katalysator achter de hele multiculturele filmhype was Mimoun Oaïssa. Hoofdrolspeler van Sjoef en tevens de initiatiefnemer van die film. Oaïssa: “Film in Nederland was gewoon spierwit. Net zoals het ooit in Amerika was, maar daar zijn ze steeds meer films gaan maken met en over zwarte Amerikanen, of Amerikanen met Italiaanse afkomst zoals De peetvader . Ik ging naar de toneelschool en zag mijn Nederlandse klasgenoten allerlei rollen op zich nemen waar ik simpelweg nooit voor in aanmerking kwam. Ik dacht: ik kan wachten tot ik 80 ben en een Marokkaanse opa spelen, maar ik weet zeker dat er meer aan de hand is.”

“Mijn rolmodel in dat opzicht is Sylvester Stallone. Niet de allerbeste acteur en hij had moeite om een ​​baan te vinden. Maar hij had wel de drive en het doorzettingsvermogen om rollen waar hij goed in was, zoals Rocky, te schrijven en te spelen en die te verkopen. Het perfecte voorbeeld van hoe het kan lukken als je je ergens volledig voor inzet. Ik ben toen met een paar ideeën naar Albert ter Heerdt gegaan en heb een zomer lang met hem zitten sparren. Daar schreef hij vervolgens het script voor Sjoef, met mij in de hoofdrol. Dat laatste was uiteraard niet onderhandelbaar”, vult Oaïssa lachend aan.

Koolhoven is niet verrast door dat succes en dat van nieuwe films zoals De Tatta’s : “Er is gewoon honger naar die films. In ingewikkelde tijden willen we eenvoudig entertainment zien. En die films zijn helemaal niet zo politiek correct, daar is wel een publiek voor.”

Oaïssa weet nog dat ze geld wilden inzamelen voor Sjoef bij een filmfonds dachten ze daar heel anders over: “Leuk script, maar met zo’n cast is het ‘box-office gif’, citeert Oaïssa. Ze zeiden dus praktisch dat we de grotere rollen moesten vervangen door blanke mensen, dan zou het scoren. Gelukkig stopten we daar niet mee en hadden we met Najib Amhali al een bekendere naam met een Marokkaanse achtergrond. Dat maakt wel een verschil. Net zoals Jandino Asporaat al een bekende naam was voordat hij die Bon Bini-films maakte.”

Beïnvloeders

Als er een geheim schuilt achter het succes van deze multiculturele komedies, dan is het wel de casting, vervolgt Aattache: “Daar brengen we misschien wel het grootste deel van onze tijd door. Dat is zo belangrijk voor een film als De Tatta’s of Scotoe (Aattache’s nieuwste film verschijnt volgende maand). Met een goede casting kun je snel een zo breed mogelijk publiek aanspreken. De casting doe ik het liefst zelf, omdat ik merk dat castingbureaus vaak met dezelfde namen komen. Ik wil minder bekende namen of influencers verrassen en kansen geven die graag in een speelfilm willen spelen. Vaak stuur ik ze gewoon een DM. Dus we stapten in Scotoe een aantal bekende supermodellen en ook een oud-voetballer in de persoon van oud-international Eljero Elia. Ik hoorde dat hij graag in een film zou willen spelen. Nou ja, laten we dat toch doen!”

Op de vraag of deze trend goed is voor de Nederlandse filmcultuur reageert Koolhoven overwegend positief, maar voegt er wel een kanttekening aan toe: ‘Het is mooi dat er uit alle hoeken van de samenleving een groot publiek voor is, maar dat te combineren met films waar ook weinig is gebeurd. nog artistiek verantwoord te zijn. Dat is echt onze achilleshiel. Er moet een combinatie komen van hoogwaardige producties en films voor een groot publiek, zodat we internationaal een betere positie hebben. Dat is de uitdaging voor alle makers.”

Aattache is het daarmee eens: “Zo’n film Intouchabelen is in dat opzicht mijn ultieme voorbeeld. Multicultureel, veel humor, maar ook gewoon een hele goede film met een diepere laag. Het zou ontzettend goed zijn voor de Nederlandse filmindustrie als wij ook zo’n film zouden kunnen maken.”