Maaike (35) uit Drachten zit in ‘Over mijn Lijk’, maar het gaat geweldig met haar: ‘Leef intens, stel plannen niet uit’

Op deze druilerige avond in januari doet Maaike de Boer de deur open. Weg somberheid. “Kom binnen!” roept ze enthousiast. Haar man Hendrik zit aan de eettafel, ook vrolijk. De tweeling Nils en Mare (12) zitten tv te kijken op de bank in de nieuwbouwwoning in Drachtstervaart. ,,Wil je koffie?”

Drie jaar geleden kreeg Maaike van haar artsen een soort doodvonnis. ‘Je doet er goed aan om je uitvaart zelf te regelen, de kans dat dit misgaat is heel groot.’ En: ‘Als je nog leuke dingen wilt doen, doe ze dan zo snel mogelijk.’ De uitslag van een controle bleek verschrikkelijk. Ze had zes tumoren in haar longen, uitzaaiingen van de melanoomkanker die in 2014 werd ontdekt. ​​“Dan de grûnûnder je fuottenweide”, zegt Hendrik.

Inktzwarte dag

Toen ze het droevige nieuws kregen, stonden ze in hun oude huis, met taart en bloemen voor de nieuwe eigenaren. De vrolijke dag van de overdracht veranderde in een inktzwarte dag van onheil.

Ze wisten dat er die dag een telefoontje zou komen vanuit het ziekenhuis, maar ze negeerden slecht nieuws. Waarom zouden ze? Maaike voelde zich fit, energiek, gezond. Minstens drie keer per week was ze in het zwembad van haar waterpoloclub DraGor.

Plotseling veranderde alles. Hendrik dacht meteen na over wat hij moest doen als Maaike er niet meer zou zijn. ‘Het is nu gebeurd’, dacht hij. De eerdere uitzaaiing van Maaike, aan haar heup, was een paar jaar eerder verwijderd en leek geen gevolgen te hebben. Nu was het anders, wist haar man.

‘Het voelde als falen’

Bij Maaike kwam de boodschap pas echt over toen de dokter vier weken na het slechte nieuws aan haar bevestigde dat het om een ​​uitzaaiing ging. Ze had gehoopt dat het een ontsteking was of zoiets. “Ik moet naar Maaike luisteren, ik wil naar hem luisteren”, zegt Hendrik. “Dat die in een aparte sensatie verkeert.”

“Ik vond het vooral zielig voor Hendrik en de kinderen”, zegt Maaike. “Je wordt geen moeder om je kinderen zoveel verdriet te bezorgen. Het voelde als falen, terwijl je weet dat je er niets aan kunt doen.”

Ze bevond zich in stadium 4, zoals ze zeggen, het ergste van alle kankerstadia. Wat dan overblijft is een palliatieve behandeling, genezen is officieel geen optie meer. “Maar de artsen zeiden ook dat er nog veel mogelijk was, dat er nog veel moest gebeuren. Ik zou niet meteen doodgaan. Het shit-moment duurde bij mij niet lang. Ik stak mijn kop in het zand.” en ging door.”

Hendrik kijkt haar aan. ‘Je hebt altijd gezegd dat dit je niet zou doden.’ Maaike knikt. “Ik wilde niet dat kanker mijn leven zou beheersen.”

Experimentele behandeling

Ze werd geselecteerd voor een experimentele behandeling in combinatie met immuuntherapie. Haar eigen lichaam moest kankercellen herkennen en vernietigen. ‘De experimentele behandeling veroorzaakte ontstekingsreacties op de tumoren. De witte bloedcellen werden daarop aangetrokken.’

Het waren niet alleen de tumoren die ontstoken raakten. Haar hele lichaam werd geraakt. De huid, de darmen, de lever, de longen, de oren: alles stond als het ware in brand. Ze moest altijd zelf bedenken hoeveel bijwerkingen en ellende de strijd tegen kanker haar waard was. Ze ging een hele tijd door en nam op een gegeven moment een halve dosis.

De behandelingen vonden elke drie weken plaats. Na elke sessie voelde Maaike zich altijd een week lang uitgeput en ellendig, maar daarna verzamelde ze alle moed en doorzettingsvermogen. Ze probeerde te sporten, slikte voedingssupplementen, at gezond en deed zoveel mogelijk haar best om zo fit mogelijk te blijven. Maaike meldde zich zelfs af en toe bij de bank te werken. Tot verbazing van haar collega’s. “Ik was daar vaak alleen maar om onder de mensen te zijn. En ik ben geen negatief persoon. Nooit geweest.”

Een brief voor de kinderen

Toen het echt niet meer werkte en de bijwerkingen te ernstig werden, stopte ze met de therapie. Maar het effect van de medische aanpak was fantastisch: de tumoren krompen. Sterker nog, op de laatste scan waren ze niet meer zichtbaar. Het kleine plekje dat overblijft lijkt littekenweefsel te zijn.

De eerste van vijf draaidagen voor Over mijn Lijk van presentator Tim Hofman vond plaats nadat ze eind 2021 de laatste behandelingen had gehad. In een van de afleveringen zie je hoe Maaike een brief leest. “Voor de kinderen op hun verjaardag, als ik er niet meer was.” Ze vertelt hoeveel ze van ze houdt, hoe trots ze is, hoe ze hoopt dat Mare en Nils lieve volwassenen zullen worden, dat goed zijn voor anderen veel belangrijker is dan veel geld verdienen. “Ik ga die aflevering niet nog een keer kijken, het is te intens.”

Zij woonde met haar gezin nog in een vakantiehuis in Bakkeveen, in afwachting van hun nieuwe woning. “Je komt in zo’n programma terecht en weet niet hoe het afloopt. Het was een realistische optie dat Hendrik alleen met Nils en Mare in het nieuwe huis zou moeten gaan wonen. Maar eigenlijk gaat het sindsdien nog steeds goed.”

Gesponsorde loop

In februari 2022 liep ze met familie en vrienden van het Prinses Maxima Centrum voor Kinderoncologie in Utrecht naar het Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis (AVL) in Amsterdam, een traject van ruim 50 kilometer. Hetzelfde deed ze ook voor haar nichtje Allexa, die neuroblastoomkanker heeft. Vorig jaar namen ze de route andersom. “Gelukkig gaat het ook heel goed met Allexa.”

De sponsoractie @tejongtegenkanker die gekoppeld is aan de wandelingen loopt nog steeds. Het geld is bedoeld voor onderzoek en gaat naar zowel het PMC als de AVL. Er is inmiddels bijna 75.000 euro gedoneerd. “Het onder de aandacht brengen van de campagne was voor mij een belangrijke reden om aan het programma deel te nemen. En ik moet zeggen: het is met grote integriteit gemaakt. Ze houden heel goed rekening met wat je wilt en wat je niet wilt.”

Een intenser leven

Ja, zegt Maaike, ze is door alles wat ze heeft meegemaakt een ander mens geworden. “Ik leef intenser en wil vooral veel leuke dingen doen met mijn familie en vrienden. Wij wonen hier nu anderhalf jaar. Binnen is het nog steeds niet klaar. Wij geven het liefst geld uit aan een leuke vakantie. Plannen moet je niet uitstellen, maar uitvoeren. Toch merk ik dat soms ook de waan van de dag de boventoon voert, ik kan me irriteren aan kleine dingen. Dat is jammer, maar ook een goed teken. De ziekte is meer op de achtergrond.”

Is ze nu genezen? “Eigenlijk zit ik in een soort niemandsland. De controles en onderzoeken gaan door en het is altijd spannend wat er naar voren komt.” Hendrik vult aan: “Ik hoop dat de kanker nooit meer terugkomt.”

De wetenschap gaat door

En als dat zo is, zegt Maaike, dan is de wetenschap al veel verder. Dan zijn er mogelijk nieuwe behandelingsopties die haar en anderen kunnen helpen. Onderzoek, onderzoek, onderzoek. “In die zin heb ik het geluk dat ik in deze tijd leef.”

Doneren? Dat kan hier.