[ad_1]
Groningen wordt overspoeld met popmuziek, vanwege het festival Eurosonic Noorderslag. Muziekredacteur Jacob Haagsma gaat graag mee.
En Jacob, een beetje ingewijd in de geheimen van de Europese popmuziek?
Ja, dat kan bij Eurosonic, als je de wachtrijen maar kunt overleven. Wat die lijnen betreft, ze zijn langer dan ooit. Natuurlijk zijn er een stuk minder kamers, dus ja, dat is wat je krijgt. Maar ik heb zeker medelijden met de vaste betalende festivalganger die altijd in de langste rij staat. Het zou mij niet verbazen als veel mensen het grootste deel van hun avond buiten in de kou doorbrengen.
Eh, de langste rij?
De meeste of zelfs alle kamers hebben drie rijen. Eén voor de gewone man, één voor de professionals voor wie het festival eigenlijk bedoeld is en dan nog een regel die bijna nooit een regel is. Met mijn extra speciale polsbandje kan ik er meestal gewoon doorheen lopen. Maar vooral tegenover die gewone bezoekers, vaak stadsmensen, maar ik heb ook veel Friezen gesignaleerd, voel ik me ernstig gestoord. Daar zou het festival eens nader naar moeten kijken, ja, niet bij mijn band natuurlijk. Maar die reguliere tickets zijn ook al prijzig genoeg.
Maar je moest toch ook zelf werken?
Met Froukje wel. Ze speelt niet alleen zaterdag op Noorderslag, maar ook deze vrijdagmiddag in platenwinkel Plato, een korte akoestische set. Het gaat ontzettend druk worden. Donderdagmiddag kwam haar nieuwe prachtige album uit Noodzakelijk verdriet onderwerp van een van de drie dark room-sessies van platenlabel Excelsior in een bioscoopzaal in Forum: iedereen luisterde in het donker, en daarna werd ze geïnterviewd. Door mij, nou ja. Ik mocht de plaat opzetten en omdraaien. Zelf durfde ze het niet.
Had ze iets aardigs te zeggen in dat interview?
Froukje blijkt een groot fan van extreme black metal. Het liefst van de linkse groep, niet van die vervelende rechtse kerkbranders. Ze droeg een T-shirt van de Duitse band Ultha, al moest ze dat wel zeggen. De logo’s van dergelijke bands zijn vrijwel per definitie onleesbaar.
Haar leukste antwoord kwam op een vraag uit het publiek over het veel blauw op de verschillende covers: “Deze plaat voelt heel blauw aan.” De binnenhoes, binnen mouw zegt ze zelf, Albert Heijn blauw, heel herkenbaar. Want ja, Froukje heeft daar ooit ook achter de kassa gewerkt. Dat is eigenlijk ook het geheim van haar aantrekkingskracht: die grote herkenbaarheid, en uiteraard de bijzondere manier waarop ze die uitdrukt. En ze kan er heel mooi over praten.
Wat nog meer?
De afscheidsreceptie van Dago Houben, de afgelopen zomer onverwacht aftredende directeur van Eurosonic Noorderslag. Dat daar meer achter zit dan het ‘verschil van mening’ over de officiële interpretatie bleek uit zijn afscheidsrede, zonder te onthullen wat precies. Veranderende normen, nieuwe generaties, wrijving en wie weet, glans, zoveel konden we begrijpen. Dat die ‘glans’ nog ver weg is, bleek uit de zeer emotionele manier waarop hij vertelde over de impact van deze hele geschiedenis op hem en zijn familie. Pijnlijk, maar ook onderdeel van het verhaal van Eurosonic Noorderslag.
En de bands?
Toch maar een paar opgehaald, soms zelfs in ruimtes waar iedereen gewoon doorheen kon lopen. Zoals bij Berliner Eddington Again, een vlot klinkende zanger en rapper uit Berlijn met zeer gevarieerde beats, die slim naar een climax toe werken. De gezelligheid was in Huize Maas, met Rotterdamse helden Tramhaus. Niet voor niets zijn dit de eerste Nederlandse winnaars van de Vera concertpoll. Misschien was het Swans-bandshirt van de gitarist daar een eerbetoon aan. Wauw, wat een energie, wat hoekige postpunk, wat slim uitgestelde climaxen en wat een meeslepende frontman zanger Lukas Jansen. Mijn avond, nacht eigenlijk, was meteen weer goed.
En hieronder staan de tips voor vrijdag. Klik op de speaker iconen om een nummer te beluisteren en voor meer informatie over de artiesten.
[ad_2]
