Roeland (27) uit Groningen was suïcidaal. Nu deelt hij zijn verhaal: ‘Ik wilde niet altijd zo graag leven als nu’

Roeland de Wilde (27) noemt twee namen.

Dokter Bremer, zijn huisarts in Damwoude en Richard, zijn leraar aan de ALO (Academie voor Lichamelijke Opvoeding) in Groningen. Ze openden zijn ogen.

Ze spraken niet zalvend met hem toen ze hoorden over zijn zelfmoordpoging, ze spraken niet alleen maar meelevend. Ze luisterden.

“Dokter Bremer zei dat ik geen psychische stoornis had, geen kindertrauma. Volgens hem was ik een gewone, gezonde jongen die van zijn wietverslaving af moest en zelf stappen moest zetten.”

Iets later in zijn leven zat Roeland bij ALO in de klas over leiderschap en identiteit. De leraar was Richard. “Hij stelde ons als groep vragen. Wie vindt er ooit iets spannends om te doen? Wie voelt zich ooit een verliezer? Bij elke vraag staken we allemaal onze hand op.”

“Waar gaat dit heen?”, dacht Roeland.

“Richard leerde ons eerlijk te zijn, hij liet ons beseffen dat het om de mensheid gaat in plaats van om de Instagram-realiteit. Hij zei dat het heel belangrijk was om je shit te delen.

Roland was stil. En stelde toen een wedervraag. “Wat als je dingen hebt meegemaakt die je niet kunt delen?”

Doodsoorzaak nummer 1 onder de 30 jaar

Het gaat goed met Roeland. Hij treedt op als gastdocent over psychische problemen op middelbare scholen en werd in die hoedanigheid begin deze week uitgenodigd als spreker bij het kunstwerk Stille strijd werd onthuld in de AKerk in Groningen. Het beeld van kunstenaar Saskia Stolz toont een sombere jongen die door het land reist. Stolz wil de aandacht vestigen op jongeren die met depressieve gevoelens rondlopen en zelfmoord overwegen – de belangrijkste doodsoorzaak onder jongeren onder de 30, ook in Groningen – maar er niet over praten.

“Ik vind het een opvallend en groot beeld”, zegt Roeland. “Je ziet meteen dat de jongen een strijd voert, maar dat zie je vaak niet bij jongeren die deze gevoelens ervaren.”

Roelands vrienden zagen ook niets in hem. “Elke week ging ik met mijn vrienden naar de kroeg in Dokkum. Daar sprak ik met ze, we dronken bier, we rookten en maakten grapjes. En toen ging ik naar huis en voelde me heel slecht.

Hij praatte wel met ze, maar niet over ‘zijn shit’, zoals hij zijn problemen altijd noemt. Hij sprak daar met niemand over. Niet met zijn ouders, zijn broers en zussen, zijn klasgenoten.

Een rustig en introvert kind

Roeland is geboren en getogen in Damwoude, de jongste van drie kinderen. Zijn vader is elektricien, zijn moeder leidt het gezinsleven waarin er al zo lang als Roeland zich kan herinneren ruimte is voor een of twee pleegkinderen. “Nu wonen er twee zusjes van 8 en 11 bij ons, heel lief. Ze waren allemaal lief.”

Hij was een rustig en introvert kind dat graag buiten speelde en spelletjes deed. Hij werd zowel op de basisschool als op de middelbare school gepest, vertelt hij. Met de kennis van nu plaatst hij dit in perspectief. “Ik was heel snel gekwetst, nam grappen serieus en huilde snel. Om dat te voorkomen begon ik als tiener andere kinderen te mijden.”

Na de havo is hij met Pabo begonnen omdat hij leraar in het basisonderwijs wilde worden, maar dat was een avontuur van korte duur. Hij verhuisde naar Emmen voor een IT-cursus en vanaf daar ging het verder bergafwaarts. “Ik kan niet zeggen wanneer ik depressief werd, het is een geleidelijk proces.”

Wat hij wel weet, is dat hij al vanaf zeer jonge leeftijd een meisje wilde. “Ik dacht altijd dat het leuk zou zijn als ik een vriendin had. Maar ik besefte ook dat ik niet de ballen had om met een meisje te praten, laat staan ​​om af te spreken. Ik zal nooit een vriendin kunnen vinden, ik dacht ik, en mijn zelfvertrouwen kelderde.”

In plaats van erover te praten, sloot hij zichzelf op in zijn kamer thuis waar hij spelletjes speelde. Steeds vaker en langer. “Ik speelde Grepolis waar je steden moet verzamelen en je kunt dag en nacht spelen. Ik was er goed in, werd wakker met een melding op mijn telefoon toen ik werd aangevallen en zette mijn wekker op vijf uur in de ochtend, alleen maar om te winnen. En Ik speelde Call of Duty, een schietspel.”

Eenmaal in Emmen ging hij steeds minder naar school en speelde hij steeds meer spelletjes. Hij schaamde zich ervoor dat hij niet slaagde voor vakken. “De oplossing was om Pokémon Go te spelen. Daar was ik goed in, het gaf mij zelfvertrouwen. Gamen voelde altijd goed, want dan hoefde ik niet aan mezelf te denken. Ik raakte er verslaafd aan.”

En hij bleef steeds langer in bed liggen. Zijn studie mislukte.

Koekjesfabriek in Hallum

Hij keerde terug naar zijn ouders in Damwoude waar hij een baan vond in de Koekjesfabriek in Hallum. Leuk werk, leuke collega’s, zegt hij, maar het ploegenwerk – met het veelvuldig gamen – bracht hem nog meer uit zijn ritme. Het ging slecht met hem en hij loste het op door meer te gamen en joints te roken.

“En toen kwam de winter”, zegt hij.

“Ik denk dat de zelfmoordgedachten in de winter van 2017 en 2018 zijn begonnen. In eerste instantie onbewust en onschuldig, maar in korte tijd werd het steeds erger.”

Opnieuw dacht hij dat een vriendin de oplossing zou zijn en in de fabriek ontmoette hij een meisje dat ook door hem gecharmeerd was. Hij weet niet wat hem overkwam, maar hij durfde nauwelijks iets tegen haar te zeggen, haar niet aan te raken. “Ik denk achteraf dat toen ik mijn hart opende, ik overweldigd werd door al die shit. Zoiets.” Het meisje viel af.

“Toen schreef ik mijn eerste afscheidsbrief”, zegt hij.

8 gewrichten op één dag

Meer daarvan volgde die winter. Ondertussen rookte hij 8 joints per dag en probeerde hij de datingapp Tinder. Hij ontmoette een meisje met wie hij twee weken lang online lief en leed deelde. Dit was hem, dat wist hij zeker. Tot hun eerste ontmoeting. Het was het tegenovergestelde van het contact dat ze online hadden gehad.

“Toen wist ik zeker dat ik nooit een vriendin zou krijgen”, zegt Roeland.

Het was maart 2018, dit was het, besloot hij en ging in zijn auto op zoek naar een weg met veel dikke bomen. Hij vond het in Grijpskerk. “Ik heb die weg al tien keer heen en weer gereden. Ik durfde niet.”

Hij stopte zijn auto, viel per ongeluk in slaap en werd om vijf uur ‘s ochtends wakker om te beseffen dat hij een uur later op zijn werk moest verschijnen.

Hij zette het volume van de radio hoger, versnelde naar luide muziek, sloot zijn ogen en draaide aan het stuur.

Het volgende moment voelde hij waterdruppels. Hij leefde. Zijn auto was in een greppel beland, hij zat op de achterbank, de ruiten waren kapot. Met enige aarzeling stapte hij uit de auto en de greppel in. Hij zag dat hij de dunste boom van allemaal had omgestoten. Hij liep naar de weg en stopte een auto. “Die meneer sloeg een deken om me heen en belde 911.”

Donkere periode

In het ziekenhuis nam Roeland één arts in vertrouwen. Dat het geen ongeluk was, zei hij. Ze regelde meteen een psycholoog en belde zijn huisarts.

Dokter Bremer.

“Ik dacht bij mezelf: óf ik ga mijn problemen delen, óf ik ga iets van mijn leven maken”, herinnert Roeland zich.

De eerste wilde hij niet. “Ik wilde mijn ouders of anderen niet belasten met mijn rotzooi.”

Hij stopte met roken en wiet. Hij ging de sportschool binnen. Gezonder gegeten. Meerdere keren met een psycholoog gesproken. Hij schreef zich in voor de ALO omdat sporten hem goed deed, dat wilde hij graag aan anderen laten zien.

Hij was nog maar net begonnen met een sportopleiding toen hij een meisje ontmoette. “Ze had al een vriendje, dus bij haar was ik helemaal mezelf. Ze verbrak haar relatie om iets met mij te beginnen. Ik ben bij haar ingetrokken.”

Het ging goed met hem.

Er knaagde alleen iets. Hij had zijn vriendin en twee vrienden verteld over zijn donkere periode, over de poging om een ​​einde aan zijn leven te maken. Niemand anders wist ervan.

“Deze shit in mijn hoofd, ik hield het voor mezelf. Ik droeg een geheim met me mee. Ik heb erover gelogen”, zegt hij.

Medestudenten vroegen hem waarom hij nooit een biertje dronk of iets zoets at. “Ik werd de andere kant op gedraaid. Ik at en dronk niet alleen gezond, ik moest ook acht uur per nacht slapen. En ik vond het jammer dat ik niet eerlijk was.”

‘Deel je shit’

Richards lessen over het belang van ‘je shit delen’ keerden het tij.

“Het is niet nodig, maar je kunt het proberen”, antwoordde Richard toen Roeland vroeg: “Wat als je dingen hebt meegemaakt die je niet kunt delen?”

De klas bestond uit 15 personen. Roeland wachtte tot het einde van de les, haalde diep adem en vroeg of hij iets mocht zeggen.

‘Ik heb niet altijd zo graag willen leven als nu’, zei hij. En: “Er was een tijd dat ik het niet wilde.”

De klas werd stil. De leraar sprak. Hij zei niet: O jongen, wat ellendig. Hij complimenteerde hem niet. Hij zei: “Wie heeft nog meer gehad wat Roeland zei? Of herkent het?”

Van de vijftien studenten staken er acht hun hand op. De leraar stak ook zijn hand op.

Roeland wist niet wat er met hem gebeurde. “Ik stond versteld van die acht handen. En ik kon mijn geheim loslaten, ze dachten niet dat ik gek was. Ik begon te geloven wat Richard zei, dat delen je helpt, dat je door te delen van elkaar kunt leren.” ander.”

‘Interfereren met elkaar’

Hij bekende aan zijn ouders hoe slecht het met hem was gegaan, sprak vaak over zijn shit in het bijzijn van een groep studenten en besloot geen sportleraar te worden. “Ik wilde lessen geven waarin leerlingen en studenten hun gedachten en gevoelens delen. Lessen in menselijkheid, zeg maar. Ga met elkaar om.”

Inmiddels is hij hiermee begonnen en welke groep hij ook vertegenwoordigt, of het nu kappers in opleiding zijn of schoolverlaters, overal komt hij jongeren met problemen tegen. Roeland besteedt zijn tijd niet aan hoe dat kan – al meent hij dat de eeuwige aanwezigheid van de telefoon de dood van het echte contact betekent. Hij zet zich volledig in om anderen te helpen met zijn verhaal.

Hij verwacht dat hij op termijn zijn eigen strijd niet meer nodig zal hebben om van betekenis te kunnen zijn voor groepen jongeren. “Maar ik zal nooit loodgieter of journalist worden. Ik zal altijd met geestelijke gezondheid bezig zijn, omdat het voor mij beter is geworden en dat het voor iemand anders hetzelfde kan betekenen.”

Momenteel heeft hij geen vriendin. Dat zal nog een keer gebeuren, zegt hij. “Ik dacht altijd dat ik liefde zou ervaren als ik een relatie had, maar nu zie ik dat liefde al in mij zit.” Hij speelt nog steeds sporadisch spelletjes. Hij woont antikraak in een voormalige school in Beilen. “Ik probeer een tegenhanger te zijn in deze cultuur van perfectie, die draait om steeds meer dingen, steeds meer geld. Ik heb niets nodig om goed genoeg te zijn. Ik heb een manier gevonden om helemaal oké te zijn met mezelf.”

Het standbeeld bij de Akerk in Groningen is tot en met 29 januari te zien.

Via de chat op de website kun je anoniem praten over zelfmoordgedachten 113.nl of bel 113 (gebruikelijke telefoonkosten) of 0800-0113 (gratis).