[ad_1]
In deze column schrijft Cees Vogelvanger over tieners vanuit zijn onderwijservaringen. Over hoe wij tieners ons kunnen vormen en hoe tieners ons kunnen vormen. Cees is rector bij CSG Comenius Mariënburg.
‘Papa, wat weet jij ervan? Je hebt nog steeds een iPhone 8! Als je dat tegen iemand zegt, weet hij genoeg…’
‘Wat bedoel je?’
‘Dat je een boomer bent. Je begrijpt ons niet.’
Ik wil reageren. Te laat. De kinderen zijn al druk bezig met anderen die voor mij onzichtbaar zijn. Ik heb ze net verteld hoe het op school gaat met het nieuwe telefoonbeleid. En over Ryan.
Ik ontmoet Ryan als ik in de pauze een rondleiding door de cafetaria maak. De sfeer in de kantine is duidelijk anders dan voorheen. Ik ervaar hem als prettiger. Ik zie meerdere groepen aan de voetbaltafels. Andere groepen chatten, hangen rond of spelen kaart. De antwoorden van studenten variëren van ‘prima’ tot ‘saaaaaiiiiii!’. Als ik aan een kaartgroep vraag hoe het gaat en hoe het voor hen is zonder mobiele telefoon op school, is Ryan de eerste die reageert.
‘Meneer, u keert de toekomst de rug toe.’
‘Dat ding is er, leer ons ermee omgaan’
We kijken elkaar aan en lachen samen met een serieuze ondertoon. We praten een tijdje. Hij herkent onmiddellijk de negatieve impact van de mobiel op zijn leervermogen en concentratie. Hij begrijpt de lijn van de school. Tegelijkertijd kent hij het leven zonder mobiele telefoon niet en zal dat ook nooit doen. ‘Dat ding is daar. Je moet ons ook leren ermee om te gaan.’
De oorzaak van het beleid staat niet ter discussie. Het heeft een negatieve invloed op het leren en dat is de kernactiviteit van een school. Uiteindelijk neem je jezelf als school niet serieus als je er niets mee doet. Mobiele telefoons zie je niet op het veld tijdens een voetbalwedstrijd.
Het is prachtig hoe Ryan de onderliggende discussie op de scholen aanvoelt. Omdat de mobiele telefoon zo alomtegenwoordig is, zie je dat scholen heel verschillend met de richtlijn omgaan. Sommige scholen hebben het beleid om thuis of in het kluisje te blijven, dus ook niet tijdens de pauzes, zoals wij. De andere school houdt het bij een telefoontasje in de klas en voor de rest hoort de telefoon erbij, want, in de woorden van Ryan: het is een onderdeel van de toekomst.
Ervaar mobielvrij zijn
Toch kun je in deze discussie de toekomst tegemoet treden door jongeren een tijd en een plek te geven waar ze kunnen ervaren hoe het is om mobielvrij te zijn. Juist omdat ze dat niet weten. Bij afwezigheid van de mobiel kunnen jongeren ervaren wat die (gebrek aan) vrijheid met hen doet. Ontdek hoe dat voelt en misschien zelfs waarom. Zo kunnen ze leren meer controle te krijgen over hun mobiele telefoon in plaats van andersom en betere beslissingen te nemen als ze die wel tot hun beschikking hebben. Het vergroot hun handelingsvrijheid, ook al voelt dat niet altijd zo.
Als ik dit met andere woorden aan Ryan vertel, denkt hij.
‘Laten we er over een tijdje nog eens over praten,’ zeg ik. ‘Dan weten wij ook beter hoe jij het ervaart.’
Dat vindt hij prima. “Kunnen er in de tussentijd nog meer schaakborden zijn?” hij vraagt.
Ik zal ze na de pauze bestellen. Met mijn iPhone 8.
[ad_2]
