[ad_1]
‘Je bent moedig om daarover te prediken!’. Dat opmerkelijke compliment kreeg ik meerdere keren toen we vorige week een jeugddienst aankondigden over ‘liefde, relaties, seks en de Bijbel’. Ik hoor nooit dat mensen mijn preek ‘dapper’ vinden als ik het heb over Gods genade, over het wonder van de dans van de Drie-eenheid, over het gebod tot sabbatsrust of zorg voor de schepping. Het zijn allemaal thema’s die veel groter, spannender en duurzamer zijn dan seks.
Het twijfelachtige compliment heeft mij twee dingen geleerd. Ten eerste zegt een compliment iets over de gever, als je iets ‘dapper’ noemt, weerspiegelt dat je eigen ongemak. Tijdens de preek was het ook iets stiller in de kerk dan normaal. Dat ongemak zat ook in mij: ik ben altijd nerveus voordat ik preek, maar nu ben ik nog een beetje zenuwachtiger.
Ik denk dat deze gevoeligheid een pastorale oorsprong heeft. Nog meer dan tijdens andere preken zie ik pastors in de kerk: het koppel in crisis, de jongere die boos is over ‘wakker worden’, de oudere die nog in de kast zit… Tijdens de pastorale opleiding leer je de valkuil dat wanneer je preekt, je hebt alleen maar oog voor je pastors – mensen in crisis – en je vergeet de ‘gewone’ kerkleden. Op de..
[ad_2]
