Kent u die vorige halve finale van SC Cambuur nog, in 2017? Voor sommigen nog altijd een traumatische ervaring: ‘Al het bloed was uit mijn hoofd weggestroomd’

Jurjan Mannes

Zwaar kauwend op een stukje kauwgom werpt Jurjan Mannes een blik over zijn schouder, naar de plek vanwaar hij enkele seconden eerder een strafschop hoog over het doel mikte. Op weg naar zijn teamgenoten, die halverwege schouder aan schouder op hem wachten, ziet Mannes er zichtbaar lang uit. Toch is het ongeloof en de teleurstelling van zijn gezicht af te lezen. De kansen op een plek in de bekerfinale zijn door zijn misser zojuist drastisch verkleind.

“Het is een avond waar ik niet graag op terugkijk”, zegt de huidige hoofdscout van FC Emmen zeven jaar later. “Ik weet nog dat ik in de tweede helft lang moest opwarmen en in de verlenging pas laat binnenkwam omdat Matthew Steenvoorden niet verder kon. Toen de strafschoppenserie begon, had ik nog geen bal geraakt. Sipke Hulshof en Arne Slot dachten – terecht – dat ik met mijn traptechniek een penalty kon nemen. Achteraf gezien was het een onterechte gedachte, want ik kon het niet waarmaken.”

Mannes was niet de enige die namens Cambuur een penalty miste. Eerder schoot ook zijn maatje Robbert Schilder over en later zag Martijn Barto zijn poging gekeerd door Tim Krul, die daarmee rigoureus een einde maakte aan alle illusies: niet Cambuur maar AZ Alkmaar mocht in de bekerfinale tegenover Vitesse staan. Al die jaren later voelt Mannes zich nog steeds schuldig dat hij mede verantwoordelijk was voor de uitschakeling en het teleurstellen van duizenden supporters.

“Zoveel mensen hoopten op een plek in de finale en dan ben jij een van die jongens die het verpest”, zegt Mannes. “Ik heb een cruciale fout gemaakt. Ik had op voorhand besloten om in de rechterhoek te schieten, maar veranderde tijdens mijn aanloop van gedachten en schoot naar links. In plaats daarvan ging de bal over. Toen ik de beelden achteraf terugkeek, zag ik aan de manier waarop ik kauwgom kauwde dat ik last had van spanning. Ook al had ik op dat moment niet het idee dat ik zenuwachtig was. Gek, hè?”

Leonard Nienhuis

De gemiste strafschoppen van Mannes, Schilder en Barto zorgden ervoor dat Leonard Nienhuis de heldenrol in rook zag opgaan. De toenmalige doelman van Cambuur had zijn ploeg al met een aantal knappe reddingen in de reguliere speeltijd en in de verlenging (beide 0-0) op de been gehouden en leek dat ook tijdens de strafschoppenserie te blijven doen. Beide ploegen hadden hun eerste strafschop benut toen Nienhuis de tweede strafschop van AZ, een schot van Alireza Jahanbakhsh, kattig uit de doelmond tikte.

“Als keeper weet je in zo’n situatie natuurlijk waar de tegenstander zijn penalty doorgaans het liefst mikt”, zegt Nienhuis. “Maar het is en blijft een spel. Ik zeg altijd: je kunt het beste op je eigen gevoel vertrouwen in plaats van af te gaan op statistieken. Gelukkig had ik het. Op zo’n moment neemt het vertrouwen toe. Het is jammer dat je nog steeds verliest, terwijl je er zo dichtbij bent. Ik ben er een tijdje behoorlijk ziek door geweest, maar uiteindelijk moet je het roer weer omgooien.”

Nienhuis, zelf vrijwel altijd nuchter, had wat last van het ‘spel’ van Tim Krul. De toenmalige doelman van AZ, die drie jaar eerder een heroïsche rol speelde in de kwartfinale van het WK, stond erom bekend dat hij met succes strafschopnemers van hun concentratie beroofde. “Doe gewoon normaal en ga op de doellijn staan”, zegt Nienhuis. “Al dat gedoe vooraf vind ik niet erg. Aan de andere kant: misschien vind je er iets mis mee, maar het heeft blijkbaar wel effect.”

De Groninger, momenteel gevangenbewaarder in Veenhuizen en veldspeler bij de amateurs van VV Aduard, had graag willen ervaren wat er zou zijn gebeurd als Cambuur de finale van de KNVB-beker had bereikt. “Je weet hoe het publiek in Leeuwarden is. Dat kan meedogenloos zijn, maar het kan ook volledig ondersteunend zijn. Ik denk dat de hele stad verlaten zou zijn als we in de finale hadden gestaan. Dat komt wel eens door mijn hoofd, zeker nu de club weer in de halve finale staat.”

Sipke Hulshoff

Voor Sipke Hulshoff is dat niet veel anders. De afgelopen jaren zat hij bij veel grote wedstrijden op de bank, als assistent-trainer van Feyenoord en rechterhand van bondscoach Ronald Koeman bij het Nederlands elftal. Toch denkt de coach uit Twijsel nog wel eens terug aan de halve bekerfinale tegen AZ. “En dan voel ik nog steeds de pijn van die nederlaag”, zegt Hulshoff.

“Ik had heel graag met Cambuur naar de finale willen gaan. Stel je voor: 17.500 supporters uit Leeuwarden en omstreken zitten op de tribunes van De Kuip. Zo’n migratie zou werkelijk een unieke gebeurtenis zijn geweest.”

Maar bovenal kijkt Hulshoff met trots terug op het Cambuur-bekertoernooi. “Ajax heeft verslagen. FC Utrecht verslagen, na strafschoppen in de Galgenwaard. En ja, we hebben het AZ ook vreselijk lastig gemaakt. Ik weet nog dat we in de verlenging tegen tien man speelden (AZ-verdediger Rens van Eijden kreeg rood, red.). Maar zelfs toen hadden we het heel moeilijk.”

Eigenlijk durfde Hulshoff pas tijdens de penalty shootout aan de finale te denken. “We pakten de leiding en hadden met Jurjan Mannes en Martijn Barto twee garanties achter de hand. Toen keken we elkaar op de bank aan, met het gevoel dat dit onze dag zou kunnen zijn.” Het liep anders.

“Als we AZ hadden verslagen, hadden we Vitesse in de finale getroffen”, blikt Hulshoff terug. “Tijdens de winterstop hebben we tegen die ploeg geoefend. We speelden 0-0, maar waren op dat moment de betere ploeg. We hadden er dan ook alle vertrouwen in dat we ook Vitesse konden pakken. Nou, uiteindelijk was het niet de bedoeling. Toch was het bekertoernooi een groot avontuur. Met overal in de stad mensen die je in de aanloop naar de wedstrijd tegen AZ op straat aanspraken.” Het maakte de uitschakeling na een thriller in Alkmaar des te pijnlijker. “Ik zou die mensen en de club de finale hebben gegeven.”

Ard de Graaf

Ard de Graaf keek machteloos toe vanaf de tribune. Bijna zeven jaar later spreekt de algemeen directeur van Cambuur nog steeds over “een traumatische ervaring” als hij terugdenkt aan de uitschakeling. “In de kwartfinales moesten we op bezoek bij FC Utrecht. We dachten dat het een slechte gelijkspel was, maar we wonnen het via strafschoppen. Dat gaf een euforisch gevoel. Wij werden toen aan AZ gekoppeld. En ja hoor, nog een uitwedstrijd… Hoe verzin je dat? Ach, dat is het lot van loten.”

De nervositeit die De Graaf voor de halve finale overweldigde, nam tijdens de wedstrijd ongekende proporties aan. “Als het om strafschoppen ging, was ik dicht bij een zenuwinzinking. Zeker toen AZ begon te missen en het er veelbelovend uitzag voor ons. Ik dacht: dat gaat toch niet lukken? En toen begonnen we ze zelf te missen… Ik was daarna helemaal leeg, ik zag eruit als een zombie. Al het bloed was uit mijn hoofd weggetrokken. Ik was helemaal geneukt. Zo ben ik nooit na een wedstrijd.”

De Graaf was niet de enige die dit meemaakte. Hij kan zich nog maar al te goed herinneren dat financieel directeur Gerald van den Belt onderuitgezakt op een stoel naast hem zat. “En dan beginnen mensen met je te praten en het verlies in perspectief te plaatsen”, vervolgt De Graaf. “Goed bedoeld, maar dat heb je niet nodig. De zondag daarop moesten we weg tegen Achilles, een klinische 0-3 overwinning. Dan rijd je weer naar huis en denk je: waar doen we dit allemaal voor?”

Het zijn gevoelens die vervagen, erkent de algemeen directeur. Natuurlijk doet het nog steeds een beetje pijn, maar er is ook trots. “Je somt soms voor jezelf op wat je hebt bereikt en of het nog goed genoeg is. Dan concludeer je onder andere dat je kampioen bent geworden en nu voor de tweede keer in de halve finales van de beker staat. Je voelt het misschien niet als je verliest van Jong FC Utrecht, maar we doen veel dingen goed met beperkte middelen.”