Zwaard van Damocles boven tennisvereniging Augustinusga: ‘De moed sakket jo yn de skuon’

Je kunt voor altijd positief en hoopvol blijven, maar uiteindelijk eindigt het. Als het zo doorgaat, komt er op een dag een einde aan het bestaan ​​van tennisclub ASC’75 in Augustinusga. Zo eerlijk moet je zijn, zegt voorzitter Jelle Woudstra. ‘Ik heb geen moed, maar mijn oorlik is bereid het risico te nemen.’

Kijk eens naar de tennisbanen en je ziet het meteen: er is onderhoud nodig, het materiaal is ernstig verouderd. Het mos groeit op de klei, de bal stuitert nauwelijks, de lijnen laten massaal los. Alles komt goed voor de start van het seizoen in april, belooft Woudstra, maar het kan wel eens de laatste keer zijn.

‘De energie raakt op’

In december staken de twaalf leden de koppen bij elkaar. Of nee, zegt Woudstra, het waren er elf. Hoe dan ook hing het einde van de club dreigend, als een zwaard van Damocles, boven de zware beraadslagingen in de kantine. ‘Niets van dat alles,’ zegt hij, terwijl hij een kleine opening tussen zijn duim en wijsvinger laat. ‘Het is degene die gevallen is.’

Maar nee! Nee. ‘Het zou meer trots op je zijn of.’ Want wat verdwijnt komt misschien nooit meer terug, concludeerden ze onder het genot van een biertje. “Zolang de explosie aangestoken wordt, is het fuort.” Dat zou een eeuwige schande zijn. We moesten gewoon weer de schouders eronder zetten, met onze ogen gericht op de toekomst. “Iedereen die opgewonden is, maar nu kreunen we nog trotser. En dan komt het weer terug op dezelfde trije- of fjouwer-man. De energie is op volle toeren.”

Kijk, 34 jaar geleden was tennis een nieuw fenomeen voor Augustinusga. Toen was er overal vrolijkheid en een goede sfeer. Alex Borger kan het zich niet goed herinneren. Hij was ongeveer 12 jaar oud en meldde zich bij zijn ouders aan als lid. Nog eens 147 mensen deden dat. Sommigen van hen waren ondersteunende leden, maar hun bijdragen waren zeer welkom. Maar liefst 80 leden slaan zo nu en dan een balletje.

Nog twaalf leden

“Het gebeurt echt”, zegt Borger. “Maar het is een probleem wie de toekomst van je jeugd is. Ik ben fan van peer. De rest is tussen de 25 en 40 jaar oud. Dy minsken zal binnenkort op leeftijd dat tennis van het fysieke gewoon meemaken en zitten. En als de ek op geen enkele manier wakker is, dan is het ook niet het getal.”

Er zijn er nu dus nog twaalf over. Bij de vereniging zien ze er nooit één. Maar ze betaalt haar contributie wel netjes, dus dat is prima. “Misschien is alles klaar als ik je bel”, zegt Woudstra. Dat risico gaat hij niet nemen.

Zij hebben er de afgelopen jaren alles aan gedaan om het tij bij de club te keren. Ze organiseerden bijvoorbeeld een toernooi om mensen kennis te laten maken met tennis. De opkomst was behoorlijk hoog, de deelnemers genoten enorm, maar het leverde geen nieuwe tennissers op. “Dat is net zo goed voor het motiverende aas”, zegt Jelle Woudstra. “Wat er ook gebeurt, maar het gebeurt netjes.”

‘Het bier is zijn goede bier’

Nog zoiets. Ook de ASC-voetballers kunnen komen tennissen. Sterker nog, ze zijn meer dan welkom. Maar niemand pakt ooit een racket op. “Se sitte leaver yn de kroech”, denkt Woudstra. ,,Wylst het bier in de kantine is best lekker en bij ons ook nog eens lekker. Sissen maar.”

Enkele jaren geleden zagen de directeuren van de noodlijdende tennistak van ASC zich genoodzaakt de contributie te verhogen: van 7,50 euro per maand naar 8,50. De leden moesten per brief op de hoogte worden gesteld van deze verhoging.

Twintig hebben onmiddellijk hun lidmaatschap opgezegd. Meer dan de helft van het bestaande ledenbestand was verdwenen. Niet vanwege die ene euro per maand, maar waarschijnlijk omdat ‘slapende’ betalers er via die brief achter kwamen dat ze überhaupt nog bij de club aangesloten waren. “Het kost je dus veel meer dan de stijging die je treft”, zegt Borger.

‘Ik irriteer mijn dood’

Zelf tennist hij niet meer, maar is nog wel reserve in het enige vierkoppige ASC-team dat nog competitietennis speelt, in de categorie 35-plussers. “Ik moest stoppen met mijn fysio.” Ook Jelle Woudstra tennist niet meer. Zijn gebroken knie laat het niet meer toe. Binnenkort ontvangt hij een kunstexemplaar.

“Soms sta ik een tijdje op de baan, maar dan houd ik het maar langer dan tien minuten vol. Ik graaf dus geen stukken grind op. Het schroeide wel en ik ergerde mijn dea eraan dat het zomaar gebeurde.”

Zijn broer Jan tennist nog steeds. Hij begrijpt echt niet waarom nieuwe mensen zich niet aanmelden. Is de concurrentie van andere sporten te groot? Zijn er misschien te veel tennisclubs in Achtkarspelen? Het antwoord kan niet worden gegeven. “Wat ik wilde weten is dat tennis echt slecht spul is, en dat het hard werken is. En mentaal is het echt verschrikkelijk. Ik mis het gewoon. Maar we moeten goede manieren vinden om minuten te trekken.”

‘Het was stil’

ASC heeft nog een jaar de tijd om de neerwaartse trend om te zetten in een opwaartse trend. Als er toekomst is voor het tennis in Augustinusga, moeten er eind dit jaar minimaal twintig leden zijn, zeggen Alex Borger en de gebroeders Woudstra. ,,Het zou leuk zijn om daar een stem in te hebben. Het is hier vanaf de wieheid.’

Jelle Woudstra heeft dus nog een klein beetje hoop. Misschien, of waarschijnlijk ijdele hoop. Als de tegenwind aanhoudt, zal het zwaard alsnog vallen.

Er staat zoals op een bord in de kantine staat: ‘ De meeste wedstrijden worden verloren, niet gewonnen.’