[ad_1]
Siemen Sake Kamstra (39) is een voetballiefhebber bij uitstek, die al bijna een kwart eeuw rondloopt op de Friese voetbalvelden. Toch denkt de veteraan van SC Twijsel hardop aan stoppen. Met pijn in zijn hart, ja.
Het klinkt misschien bekrompen, zegt Siemen Sake Kamstra. Misschien vinden mensen het vreemd dat hij dit zegt. Dat kan hij zich ook voorstellen. Tenminste, als je niet zo geobsedeerd bent door voetbal als hij. “Ik wil heel graag een nieuwe impuls geven aan het voetbal”, zegt Kamstra. “Alles wat ik doe en serveer moet uit het voetbal komen.”
Kijk op voetbalnoord.nl hoe lang Kamstra al met het Friese voetbal bezig is en je krijgt gegarandeerd een gevoelloze vinger van het scrollen. Momenteel speelt hij voor SC Twijsel. Kamstra voetbalde eerder twee periodes bij VVT, de vereniging uit zijn woonplaats Twijslerheide, en Broekster Boys.
Toegegeven, zegt Kamstra, hij voetbalt niet meer zo makkelijk als tien jaar geleden. Als middenvelder moet hij zijn positie intelligenter kiezen. Verdeel zijn troepen ook economischer. Zo slaat Kamstra vrijwel altijd een deel van de dinsdagtraining over. Ook heeft hij er geen probleem mee dat hij geen volledige wedstrijden meer speelt bij Twijsel, de nummer 9 van de zaterdag derde divisie B.
“Het wordt wat minder”, zegt Kamstra. “Maar dat is gewoon raar, nietwaar?” Door te wandelen en te fietsen houdt hij zijn spieren soepel. Kamstra houdt doordeweeks rekening met zijn dieet. En hij brengt regelmatig tijd door in de krachtruimte, zodat hij zijn (veel) jongere tegenstanders fysiek een goede match kan bieden.
Het zegt iets over zijn toewijding. Voetbal is niet alles, maar het is wel ontzettend belangrijk voor hem. Zijn vriendenkring komt grotendeels uit het amateurvoetbal. Sport houdt hem fit. Kamstra geniet nog steeds van elke training en wedstrijd.
Stage bij FC Groningen
Net zoals hij dat vroeger deed. Kamstra voetbalde eindeloos lui man samen met zijn broer Hendrik Sije. “Hendrik, die al een hele tijd wat beter kretelt. Maar ik wil de beste zijn die ik kan zijn”, zegt Siemen Sake Kamstra. Hij leek op zijn twee jaar oudere broer en groeide uit tot een hoog scorende spits in de jeugd van VVT.
De lange tiener uit Twijslerheide viel op bij FC Groningen. Kamstra mocht drie maanden stage lopen in de jeugdopleiding. Hij had echter pech met een kuitblessure, waardoor hij veel trainingen moest missen.
Kamstra scoorde driemaal in een oefenduel met Groningen. Die doelen waren echter niet genoeg om zijn stageperiode te verlengen. Kamstra begreep dat. “Ik ben te oud. En dat is wie ik ben.”
Wat hij wel jammer vindt: Kamstra heeft geen tastbare herinneringen aan zijn enige wedstrijd voor een profclub. “In mei maakt iedereen foto’s. Heit wie der wol, maar hy en mem hiene nette mei fuotbaljen.”
Kamstra bleef bij VVT, een vriendenteam, waar hij veel doelpunten maakte. Jaarlijks werd hij gevraagd door grotere amateurclubs. Zwaagwesteinde belde vaak, Buitenpost en Broekster Boys informeerden ook. ‘Je moet gelukkig zijn’, zeiden de mensen in Twijslerheide. ‘Wat valt er te zeggen?’
Ervaring en ambitie
Maar na zeven jaar VVT ging hij toch naar Broekster Boys. Een fantastische club, zegt Kamstra stralend. Eén met ervaring en ambitie. Met voetballers die graag in het eerste elftal willen spelen. En met een technische staf die ervoor zorgt dat het de spelers aan niets ontbreekt. “Schoon en skuon, alles wat het perfect regelt. Deze jongens zijn gekke voetbalfans. Het zijn proffans, maar ze zullen er zeker van zijn. Die mentaliteit heb ik altijd.”
Kamstra voetbalde elf seizoenen bij Broekster Boys, keerde kort terug bij VVT en speelt inmiddels vier jaar voor Twijsel. “Iedereen dacht iets over de club. Minsken Wolle Derby Hearre, organisator van activiteiten. Dat stuk is prima, maar wol in een hele sterke gisting.”
Gevraagd naar zijn mooiste herinneringen na 24 jaar amateurvoetbal denkt Kamstra aan de twee kampioenschappen met Broekster Boys. Maar hij denkt ook aan mannen als Wopke Hoekstra en Wopke Wolters. Hoekstra was jarenlang grensrechter bij VVT. Totdat hij ernstig ziek werd. Vanuit een rolstoel zag hij ‘zijn’ jongens met 4-1 winnen van de ongenaakbare koploper Grijpskerk. Hij stierf een dag later. “Mensen juichen altijd.”
Wolters was de teamleider van Broekster Boys. “Een mindere man.” Hij had ook die rotziekte. Daarom was de bruiloft van Wolters in allerijl geregeld, vertelt Kamstra. Hij weet nog goed dat de hele selectie van Broekster Boys stond te juichen op het huwelijksfeest. ‘En mogen jullie allemaal in dezelfde brief als wij jullie lot ondergaan.’
Vreugde en verdriet
Hoe triest, zegt Kamstra, maar dat is ook voetbal. Hoogte- en dieptepunten delen. Van vreugde en verdriet. Van lachen met elkaar en steun bij elkaar zoeken. En dat maakt voetbal voor Kamstra en zoveel anderen oneindig veel meer dan alleen een spel tussen vier linies.
Het verklaart waarom hij met pijn in zijn hart aan zijn afscheid denkt. De kans is reëel dat dit zijn laatste seizoen in een standaardteam is. Momenteel laten de Kamstra’s een woning bouwen in Zwaagwesteinde. Dat kost veel tijd.
Oké, zegt Kamstra, hij blijft ongetwijfeld in een lager elftal voetballen. Ook Twijsel 3 is een leuk team. Nog. Dat is anders dan met een groep jongens, met meerdere trainingen per week, naar een doel toe werken.
“Het houdt binnen no-time op”, besluit Kamstra. Een zucht. ‘Ik keek naar de wollen tchinoan. Maar misschien vind ik het wel heel leuk. Ik weet het nog niet.” Kamstra weet hoe zijn vrouw erover denkt. “Sy pour derfan út dat ik stop.” Met een glimlach: “Hopelijk heb ik nu net de krant gelezen.”
[ad_2]
