[ad_1]
Van alle onschuldige sterfgevallen deze week noem ik er één: Patrick Lundström. Ik zag een foto. Een glimlachende, kale man in een geel overhemd met een royale pint in zijn handen.
Patrick (60) was een warme, humoristische en zorgzame vader, echtgenoot, broer, opa en oom, las ik. Hij was lang geleden vanuit een vissersdorp aan de Botnische Golf naar Zwitserland verhuisd. Hij was daar 25 jaar jeugdtrainer bij een voetbalclub. Daar hadden ze hem onlangs tot erelid benoemd. De pech van Patrick was dat hij echt van voetbal hield.
De Zweedse ploeg bood hem al jaren een leuk uitje aan. De reis naar de stad Manneken Pis wilde hij niet missen, ook al was het spel niets meer waard. Het bier in Brussel was lekker, wist Patrick. Anderhalf uur voor de wedstrijd klonken er plotseling harde knallen op de naar Ieper vernoemde laan, ooit synoniem voor het zinloos afslachten van mensen. De kogels raakten hem, en even later Kent Persson, een man van in de zeventig. Ze kwamen van een geradicaliseerde moslim die een Ajax-shirt droeg, de club met fans die met Israëlische vlaggen zwaaiden.
Ook na de ramp in 1985 ging de bal aan het rollen
De aftrap vindt plaats in het Koning Boudewijnstadion. De aanwezigen hebben het al gelezen: twee doden, de schutter is op de vlucht. In de sectie van een paar honderd Zweden blijven nog enkele verkochte stoelen leeg. Er bestaat angst dat de dader onderweg is naar hier. Toen dit stadion nog Heizel heette, veranderde een gedeelte hier soms in een massagraf. Ook toen, in 1985, bleef de bal rollen, net als nu. Zweden scoort, België maakt gelijk. Goed.
Voetbal zou een toevluchtsoord moeten zijn, maar deze week leek het opnieuw op de draaiende discobal waarin we het lijden van de wereld in fragmenten weerspiegeld zien. De oorlog in Israël en Gaza verscheurt de wereld en de scheuren worden weerspiegeld in het voetbal.
Moslimvoetballers spreken zich pro-Palestijns uit op sociale media en krijgen de volle last. Karim Benzema is volgens een Franse minister lid van een terroristische organisatie. Clubs verbieden nu Palestijnse en Israëlische vlaggen omdat het ‘geen politieke organisaties’ zijn. In Duitsland engageren clubs zich opnieuw in de politiek door spelers te berechten omdat ze hun vrijheid van meningsuiting te ver zouden oprekken. Enz.
Donkere schaduwen van de echte, grote wereld
Voetbal worstelt dus in zijn eigen grot met de donkere schaduwen van de echte, grote wereld. In die wrede wereld daarbuiten lijken de spelregels er niet meer toe te doen. De strijdende partijen hebben alleen maar oog voor elkaars schenen. Scheidsrechters staan langs de zijlijn toe te kijken. Er is geen Var die uitsluitsel kan geven over de explosie in dat ziekenhuis.
Laat mij dan af en toe ontsnappen naar de voetbalgrot. Daar ontmoet je mensen als Mo Salah, de ster van Liverpool en Egypte, een van de meest prominente moslims ter wereld. Hij polariseerde niet, maar smeekte alleen maar om humanitaire hulp en riep de wereldleiders op om eindelijk op hun fluit te blazen: stop het bloedvergieten. Je ontmoet ook echte leiders zoals Victor Lindelöf. Hij besloot maandag tijdens de rust dat Zweden op een macabere avond niet verder wilde voetballen.
Hun bange fans op de tribunes werden voor hun veiligheid tot laat in de nacht in het stadion gehouden. De supporters van de Rode Duivels zongen massaal richting het strafschopgebied waar Patrick en Kent ontbraken: ‘Tous ensemble!’ Wij allemaal samen. Duivels komen dan wel uit de hel, maar wat mij betreft horen die rode in de hemel.
John Graat is hoofd sport bij Trouw en schrijft wekelijks een column. Lees ze hier.
[ad_2]
