[ad_1]
Visboer Piet Korf uit Coevorden staat in de etalage. Met pijn in het hart, maar eigenaar Hein Korf (65) hoopt nog steeds een opvolger te vinden. Zelf kreeg hij onlangs een enorme waarschuwing.
Sterker nog, hij mag wekenlang niet werken. Eigenlijk moet Hein Korf (65) niet eens aan zijn visserijbedrijf denken. Korf herstelt van een hartoperatie die hij onlangs heeft ondergaan. “Maar ja, gewoon thuis zitten is wel wat. Ik bouw langzaam op. Geen zwaar werk doen, maar gewoon een praatje maken met de klanten. Ik begon me duizelig te voelen, maar ik kan niets anders doen. De viswinkel, dat ben ik.”
Het is de aard van het beestje. Toen Korfs 7-jarige broertje bij een ongeval om het leven kwam, was zijn vader Piet de dag na de begrafenis weer ‘normaal’ in het bedrijf. Toen Korfs vrouw Joke in 2022 overleed, bakte hij de volgende dag weer vis. “Het bedrijf komt altijd op de eerste plaats. Zo is het altijd geweest. Als we vroeger op een zeldzame vrije middag met de kinderen op pad wilden en een medewerker ziek werd, werd het uitje geannuleerd.”
Visrokerij in IJmuiden
Korf staat precies vijftig jaar achter de oven. Hij was vijftien toen hij begon, maar op negenjarige leeftijd was hij al haringen aan het schoonmaken. “Mijn vader had een visrokerij in IJmuiden, die plaats moest maken voor woningbouw. Een oom die in Coevorden woonde, wees op een viswinkel die te koop stond. Wat een vervelend geval was dat. Compleet achterhaald, maar mijn vader zag er waarde in. Niet mijn moeder. Hij kwam met de verhuiswagen uit IJmuiden en heeft mogelijk drie dagen in bed liggen huilen.”
Hein Korf vond het reilen en zeilen van de vishandel erg interessant. “Ik wilde het bedrijf zelf ook overnemen, maar in de jaren zeventig ging er veel over kwik en andere vervuiling van de oceaan. Dat zou niet goed zijn voor de vissen, dacht ik. Daarom heb ik dat niet gedaan. durfde in het bedrijf te stappen. Ik heb ervoor gekozen om docent te worden. Maar toen ik de lerarenopleiding had afgerond was er geen werk te vinden. Gewoon thuis zitten was uiteraard geen optie, dus ben ik weer aan de slag gegaan in de winkel .” Een jaar later, in 1980, werd hij mede-eigenaar.
‘Beste baan ter wereld’
Vader Piet hielp tot zijn 88e in de winkel. Uiteindelijk deed hij maar één dag in de week de boekhouding voor zijn zoon, tot de dag voor zijn overlijden acht jaar geleden. “Het is ook gewoon prachtig werk. Ik zeg altijd dat ik de mooiste baan ter wereld heb.” Om er meteen aan toe te voegen dat dat natuurlijk niet zo is. “Ja, het contact met klanten en de onderlinge vriendelijkheid zijn goud waard. Maar ik ga in deze jurk niet naar een andere winkel omdat het stinkt. En hoe zit het met de lange dagen? Er valt goed te verdienen in deze business, maar met zestigurige weken moet je niet naar het uurloon kijken.”
Vreemde hoest
Gelukkig was zijn vrouw uit hetzelfde hout gesneden. “Ze was de hardst werkende vrouw die ik ken. Op een gegeven moment kreeg ze een vreemde hoest. Niets om je zorgen over te maken, dacht ze. En de dokter was zeker niet nodig. Maar toen ze daar terechtkwam, werd ze meteen doorgestuurd. Longkanker. Nooit gerookt, altijd gezond gegeten, veel gesport, maar ze kreeg het nog steeds. Ze werd erg ziek, maar herstelde daarna. We hebben genoten van het half jaar dat ze nog best braaf was. Als ik een vrije dag of een paar uur eerder wilde vertrekken, werd dit altijd uitstekend opgevangen door het personeel. Ik ben hen daar zeer dankbaar voor. Toen de kanker in volle kracht terugkeerde, eindigde het snel.”
Eerst door het overlijden van zijn vader, daarna door de coronaperiode en daarna door het verlies van zijn vrouw, veranderde het werk in de winkel. Met de dochter (nu 42) en twee zoons (40 en 37 jaar) die Korf en zijn vrouw hadden, was lange tijd het idee dat alles goed zou gaan met de opvolging. Met veel toewijding werkten de drie in de zaak, maar de dochter koos een andere weg. Het middelste kind ontwikkelde een spierziekte, waardoor hij fysiek niet in staat was de winkel over te nemen.
Haring ‘slachting’
De jongste zoon werkte jarenlang in de groothandel van Korf, op het industrieterrein. “Wij deden daar niets anders dan het schoonmaken van haring voor de supermarkten. Lange tijd hebben wij alle Albert Heijns in het noorden van het land bevoorraad, met Enschede als ondergrens. Vijf jaar geleden gaf onze zoon aan dat hij niet verder wilde met het slachten van haring Zijn hele leven, zoals sommige mensen het noemen. Hij rijdt nu met veel plezier in een grote vrachtwagen.” En dat is wat je als vader wilt: de kinderen gelukkig.
Drie slagerijen in Coevorden
Tot een paar jaar geleden telde Coevorden niet alleen drie slagers (geen meer), maar ook drie vishandelaren. Met een beetje pech is dat er straks nog maar één (Benjamins), maar Korf doet er alles aan om zijn bedrijf overeind te houden. Vijf jaar geleden zette hij de winkel stilzwijgend te koop. “Maar verswinkels hebben het moeilijk. Je moet lange dagen werken. Jongeren hebben minder kans om zich zo te voelen. Corona heeft ook veel verpest. Jonge ondernemers die met leningen van familie een bedrijf startten, zagen hoe kwetsbaar ze waren als het mis zou gaan. Ze zullen met schulden blijven zitten die voor een lange tijd moeten worden betaald.”
‘Zakelijk weg voor bijna niets’
In de zoektocht naar een opvolger zette hij onlangs zijn bedrijf te koop. “Voor 365.000 euro, wat mij betreft een koopje. Je krijgt namelijk ook een bovenwoning. Ik hoop dat ons levenswerk dankzij een lage prijs voortgezet kan worden. Wij blijven nog even open, ook al komt daar een einde aan. Ik heb een ernstige waarschuwing gekregen. Ik zit in extra tijd. Daar moet je voorzichtig mee zijn.”
[ad_2]
