[ad_1]
Ze herinnert het zich nog alsof het gisteren was, Ida Zweep van de Pieter IJbemastraat in Appingedam: 19 maart 2019. “Ik hoorde ‘s nachts een grote knal, net als een onweersbui. Ik schrok en ging meteen rechtop in bed zitten.”
Het was niet de laatste knal die van het dak lijkt te komen na de versteviging van de twee-onder-een-kapwoning. De 66-jarige Ida slaapt al vijf jaar beneden op de bank, doodsbang door het voortdurende gebons. Aanvankelijk alleen in de zomer, maar sinds december 2022 ook in de winter.
“Ik kom eigenlijk nauwelijks aan slapen toe. In eerste instantie sliep ik op een matras op de grond in de keuken, maar dat was onmogelijk. Ik probeer op de bank te slapen, maar als het weer een nacht is met extreem harde geluiden, kan ik niet slapen. Sinds eind 2022 beginnen ook de stenen in de muur bij de minste klap te rammelen. Ze zeggen dat het hier veilig is. Maar ik zorg ervoor dat ik altijd beneden ben. Dan kan ik tenminste op tijd wegkomen als er iets misgaat. Ik heb alle spullen klaar.”
Begin van alle ellende
Ida woont al 54 jaar op hetzelfde adres. “Vroeger waren er nooit problemen. Op 21 juni 2018 moest ik vanwege versterkingen het huis verlaten. Op 31 oktober 2018 ben ik teruggekomen. Ondertussen woonde ik in een tijdelijke woning iets verderop in de straat. Omdat ik in de buurt woonde, ging ik regelmatig even kijken. Op een dag had ik er een vreemd gevoel bij. Het was vlak voor de bouwvakantie. Het dak werd voorzien van drie dakpanelen. Het moest allemaal snel, snel, snel gebeuren om het huis vóór de vakantie waterdicht te krijgen. Het laatste paneel paste niet helemaal, het duwde de zijwand naar buiten. Met veel geweld wisten ze er doorheen te komen. Dat lijkt het begin van alle ellende te zijn geweest.”
“Zodra de temperatuur iets stijgt, begint het dak te knappen. Een deskundige uit Zwijndrecht ontdekte jaren geleden dat er sprake was van een constructiefout. Bij een hogere temperatuur zet het dak uit en als het afkoelt, raakt het de ijzeren constructie rond de oorspronkelijke buitenmuur.”
“Na mijn eerste klachten heeft Bouwbedrijf Kooi op verschillende manieren geprobeerd het probleem op te lossen. Eerst met kit, later hebben ze latten en balken aan het dak bevestigd, maar het hielp niets. Een deskundige zei dat alles er weer uit moest omdat het dak door die balken strakker werd getrokken en dat maakte het alleen maar erger.”
“Ondertussen kwam ook een bedrijf uit Groningen langs met geluidsapparatuur om de explosies vast te leggen. Ik heb een hele tijd een logboek moeten bijhouden. De explosies bleken ‘s nachts tussen de 53 en 61 decibel aan geluid te veroorzaken, terwijl het omgevingsgeluid maximaal 35 decibel mag zijn.”
Op een gegeven moment kwam de bouwkundige op het idee om de schroefgaten in het dak ovaal te maken, zodat alles kon bewegen. Hij wilde erbij zijn als deze klus geklaard was. “Toen hij aankwam, hadden de werklieden alles klaar staan. Hij werd heel boos.”
Steeds moedelooser
“Het heeft mij steeds moedelooser gemaakt. Het is alsof alle autoriteiten, zoals NCG, woningstichting Groninger Huis, gemeente Eemsdelta, mij niet serieus nemen. De onafhankelijke organisatie Stut en Steun steunt mij. Er zijn al zoveel rapporten opgemaakt en ik heb telkens overal gelijk in gehad. Sinds een paar maanden heb ik ook professionele hulp. Hij biedt mij een luisterend oor.”
“Twee jaar geleden ging ook mijn laatste hoop in rook op. Ik had een sollicitatiegesprek bij de woningbouwvereniging in Zuidbroek. Er werd mij verteld dat als het dak verwijderd moest worden om het goed te krijgen, het dak eraf zou gaan. Maar toen zei een begeleider van Kooi dat dat niet ging gebeuren. Volgens hem had het al genoeg gekost. In een gesprek met de gemeente kreeg ik ook te horen dat alles opgelost moest worden. Er gebeurt echter niets meer.”
Ik kan niet verder komen
“Vorig jaar heb ik ten einde raad een advocaat in de arm genomen. Hij heeft een brief naar de woningbouwvereniging gestuurd om hen te verplichten de zaak op te lossen. Toen kreeg ik te horen dat als ik doorging met die advocaat, ze niets meer voor mij zouden doen. Ik heb altijd gezegd dat ik het graag op een leuke manier opgelost wil zien. Maar het wil gewoon niet gebeuren, we kunnen geen vooruitgang boeken.”
“In het laatste gesprek met de gemeente en de woningbouwvereniging kreeg ik het advies om naar een appartement te verhuizen. Dat kan toch niet de oplossing zijn? De volgende huurder zal hetzelfde ervaren. Bovendien wil ik hier niet weg, ik ben ontzettend gehecht aan de buurt.”
Geestelijk en lichamelijk gebroken
“En ik wil mijn tuin niet kwijt. Dat is mijn grote hobby. De afgelopen jaren hebben mij mentaal en fysiek kapot gemaakt. Alle stress heeft mij zwaar getroffen. Ik loop nu met een kruk. Ik moest mijn baan als postbode loslaten en ik moest stoppen met mijn hobby’s bowlen en machinaal borduren. De tuin is mijn ontsnapping. Ik had altijd een open tuin.”
“Nu verlaat ik overdag mijn huis om stapsgewijs in de tuin te werken. Ook doe ik vrijwilligerswerk in de tuin van het hospice, een straat verderop. Als ik overdag binnen zit, zie ik de andere huizen in de straat. Ze zijn allemaal hetzelfde en hebben allemaal hetzelfde dak. Niemand heeft de problemen met de pony zoals ik die bij mij thuis heb. Dan zie je dat er iets mis is.”
[ad_2]
