De Australische Iron Lady maakt zelfs met haar kinderen ruzie

Eh, Gina Rinehart? WHO?

Georgina Hope Rinehart, geboren in 1954 in Perth, West-Australië, is hier misschien een totaal onbekende, maar Beneden ze is een veelbesproken (en bekritiseerde) zakenvrouw. De rijkste persoon van Australië, een van de rijkste vrouwen ter wereld. Geschatte rijkdom: bijna 26 miljard dollar (24,4 miljard euro). Erfgename van het ijzerertsbedrijf Hancock Prospecting, dat ze in 1992 verwierf als enig kind van haar ouders Lang en Hope Hancock en waaraan ze haar bijnaam kreeg Ijzeren dame (Iron Lady) is schuldig. Sindsdien investeert hij in allerlei bedrijven en start-ups, van vee tot zeldzame aardmetalen en van neurotechnologie tot medicinale cannabis. Oh ja, sinds kort ook lithiumliefhebber, maar daarover later meer.

Rinehart is zo fabelachtig rijk dat er een website speciaal aan haar is gewijd: Jij versus Gina Rinehart: vul je jaarsalaris in en de site berekent hoe lang het duurt voordat Rinehart dat salaris verdient (ter indicatie: in iets meer dan zeven minuten verdient ze een gemiddeld Nederlands jaarsalaris).

Leuke gimmick, maar wat is er aan de hand met lithium?

Dat is de directe aanleiding voor dit stuk: het economisch belang in Liontown Resources, een Australische producent van lithium, een cruciale grondstof voor de bloeiend batterij-industrie. Rinehart heeft in recordtijd een belang van 19,9 procent in het bedrijf opgebouwd en daarmee een blokkerende minderheid verworven. Dit leidde deze week tot de Amerikaanse producer Albemarle uit een reeds overeengekomen overname van Liontown stapte. Albemarle, die 4,2 miljard dollar wilde betalen voor Liontown, vreest voor een “toenemende complexiteit” van de transactie. Deze angst is niet ongegrond, want waar Rinehart opduikt, beginnen de (juridische) problemen, zo blijkt uit een blik op haar carrière.

Vertellen!

In Australië zijn meterslange teksten verschenen over haar privéleven, haar eindeloze ruzies en rechtszaken met haar stiefmoeder en haar kinderen, haar zakenimperium en haar rol in de sport, de politiek en de media. Zo probeerde ze in 2012 toegang te krijgen tot de redactionele inhoud van Fairfax-tijdschriften via een groot belang in de krantengroep Fairfax Media, zogenaamd om zich te verzetten tegen naderende strengere milieuregels. Toen dat niet lukte, verliet ze in 2015 het krantenbedrijf opnieuw. En onlangs trok ze er weer uit haar miljoenen terug van de Australische Zwemfederatiedie ze al 35 jaar steunt, omdat ze ruzie kreeg over de mate van invloed in het bestuur waar haar sponsorgeld haar recht op zou geven.

Klinkt inderdaad als een echte Iron Lady. Ze maakt waarschijnlijk niet veel vrienden.

Ze wordt inderdaad gehaat, vooral door links. Terwijl andere Australische mijngiganten zoals BHP en Rio Tinto investeringen in lithium verkopen als bijdrage aan de klimaattransitie, benadrukt Rinehart simpelweg de werkgelegenheid en economische groei als de belangrijkste redenen voor mijnbouw. Ze is een erkend klimaatscepticus en dat maakt haar ook vrienden. Afgelopen november verscheen Rinehart plotseling min of meer per ongeluk een selfie gemaakt door Eric Trump in Mar-a Lago, de badplaats van Eric’s vader, voormalig president Donald Trump. Daar maakte hij zijn kandidatuur bekend voor de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2024. Rinehart liet zich in 2016 al een voorstander van het Trumpisme blijken, onder meer door de Australische regering op te roepen lering te trekken uit het economische beleid van Trump (lees: lagere belastingen voor ondernemers).